HET GEDULDIGE GOUDEN HART…

…van Yvonne Sieverink klopt al ruim 33 jaar voor “Anke Marjolein”. Dit is een zorginstelling in Lochem, die ruim zestig jaar bestaat. Sinds 2014 wonen de 24 volwassenen, die extra zorg nodig hebben, in een eigen studio. De meeste hebben een fysieke en of geestelijke beperking. De professionele begeleiders werken samen met vrijwilligers. Vrijwilliger Yvonne vertelt over haar verbintenis met cliënten van “Anke Marjolein”.

Anke Marjolein was een ernstig gehandicapt nichtje van ‘tante Riet Scheen’. Bij gebrek aan professionele hulp dicht bij huis, richtte tante Riet een eigen verzorgingshuis op met enkele verpleegsters. Eerst kleinschalig, maar nu onderdeel van Sius met alle dagen een professioneel werkend team. Yvonne: “Vanaf 1970 ben ik erbij betrokken geweest. Enkele jaren elders gewerkt, maar Anke Marjolein kon ik niet vergeten. Sinds januari 1990 ben ik daar weer regelmatig als vrijwilliger aan het werk. Met de bus heb ik samen met mijn man cliënten naar hun afspraken gebracht. Verder deed ik alles wat nodig was, tot mijn fysieke gezondheid mij steeds meer beperkingen oplegde. Een van mijn activiteiten was bloemstukjes en 3D kaartjes maken met de cliënten. En op dit moment is diamond painting iets wat ik elke week doe en natuurlijk op de donderdag rond de klok van elf uur voorlezen. Dan komen ze in een halve cirkel bij me zitten en genieten van de verhalen”. De twee kleinkinderen van Yvonne en Han luisteren ook graag naar oma, want twee keer in de week komen ze na schooltijd bij ons.

Yvonne vertelt verder: “Ik heb ook tijdelijk naast Anke Marjolein als vrijwilligster met mensen met dementie op de Hoge Weide gewerkt. Het geduld dat dit vraagt kon ik prima opbrengen. Het werd mij uiteindelijk toch te veel en toen ben ik alleen nog naar Anke Marjolein gegaan. Op dit moment werk ik met één persoon tegelijk. Door mijn jarenlange elke week daar zijn ken ik de mensen goed. Ook al kunnen ze niet praten, met oogcontact, een tikje op mijn arm snap ik veel. Daar komen heel mooie relaties uit, die veel voor mij betekenen. Toch houd ik ook professionele afstand, het moet niet te diep gaan. Vooral de ouderen zitten al zo lang in mijn hart!”

Naast dit werk in Anke Marjolein is Yvonne thuis ook een bezige bij. Mooie bloemstukjes in huis, diamond painting voor kleine cadeautjes en koken voor haar man. Maar ze moet er niet aan denken dat er een moment komt dat het niet meer gaat. Nu al is bijvoorbeeld Hemelvaartsdag, als ze niet naar Anke Marjolein toe kan, “een gat in de week”. 

Als ik opsta na dit mooie gesprek, laat ze nog een heel grote doos zien, met maar liefst 200 ‘mutsjes’ voor op de flesjes Innocent, die voor het Ouderenfonds bedoeld zijn. Met zo’n groot hart en zoveel geduld denk ik bij mezelf: ‘een vrouwenhand en een paardentand staan nooit stil”.