Schaatskoorts

De winter piekt dit jaar kort maar hevig. Bij IJssportvereniging Roowinkel in Laren spant het erom of de ijsbaan open kan. Tijdens het interview is het ijs 3 cm dik en dat is nog lang niet genoeg. Gerrit Schoolen, al 20 jaar penningmeester van de club, vertelt op een stralende winterdag wat er allemaal bij komt kijken om de baan schaatsklaar te maken.

De prachtig gelegen ijsbaan is in de jaren vijftig aangelegd in het toenmalige veengebied Roowinkel. De baan wordt omzoomd door bomen. Dat vraagt om het nodige onderhoud. De kanten moeten worden schoongemaakt en gesnoeid, omgevallen bomen moeten worden weggehaald en af en toe moet de grond worden uitgebaggerd of het riet onder water worden gemaaid.

“Als vereniging red je het niet als je dat moet laten doen. We hebben vanuit ons team een mooi netwerk waardoor we veel zelf kunnen bereiken. Er zijn altijd wel mensen met een tractor die we mogen gebruiken of een kettingzaag. De plaatselijke ondernemers dragen ons een warm hart toe.

Samenwerken en met elkaar wat kunnen bereiken, dat geeft een goed gevoel.”

Gerrit omschrijft het vaste team als een hechte club die flink wat werk kan verzetten. “Als de baan open is, moet die iedere avond geprepareerd worden. We vegen met de veegmachine en dweilen de baan met warm water. Daarvoor hebben we een pomp die het water opwarmt waarna we met een tankje over de baan kunnen rijden. Dan zijn we op zo’n avond zo met zijn allen tot 23:00 bezig. Maar daarnaast brengen we bijvoorbeeld ook de bijna 700 ledenkaarten zelf rond. Een postzegel kost al gauw een euro dus dat rondbrengen kunnen we beter zelf doen.”

Gerrit heeft een lange geschiedenis met de ijsbaan. Hij groeide op, op een boerderij 500 meter naast de ijsbaan. “Toen schaatsten we op houten doorlopers. Als kind had ik moeite om die zelf om te binden dus dan maakte mijn moeder ze thuis vast en liep ik op schaatsen door de weilanden naar de baan. In mijn jeugd konden we vaak schaatsen. De wedstrijden tussen de basisscholen kan ik mij nog als de dag van gisteren herinneren. Dat ging fanatiek. Er kwamen jongens uit Laren zelf, dat was voor ons in die tijd nog bijna het buitenland en dat leverde spannende wedstrijden op. Later begeleide ik zelf jeugd bij de wedstrijden en onze kinderen leerden hier schaatsen.”

Toen Gerrit weer bij de ouderlijke boerderij kwam wonen, kreeg hij in 1995 de vraag om bestuurslid te worden. Daar hoefde hij niet lang over na te denken. “Saamhorigheidsgevoel en zelfredzaamheid vind ik belangrijk. Ik denk ook dat hoe kleiner de gemeenschap is, hoe groter de saamhorigheid. Het is ook belangrijk dat je hier in de buurt voor de jeugd wat kunt organiseren zoals schaatsvaardigheden, de schaatsavondvierdaagse en de alternatieve Elfstedentocht.”

De vereniging heeft een regionale functie met veel draagvlak. Dat blijkt wel uit het al jaren stabiele ledenbestand. Leden die allemaal hopen op een paar mooie schaatsdagen. Maar zoals Gerrit het zegt: “Dat blijft een moeilijke beslissing. We laten ons de kop niet gek maken en nemen geen risico.” 

Inmiddels weten we het allemaal. De vorst zette door. Het ijs werd 10 cm, zo vertelde Gerrit aan de schaatsliefhebber die dit stukje schreef en die terugkwam om te genieten van de geopende ijsbaan.