Een kristal met een warm hart!

Rita Oortgiesen staat midden in het leven. Ze heeft haar gezin, haar werk en haar passie in harmonie weten te combineren. Net als een kristal, dat door aandacht en oppoetsen alleen maar mooier wordt, is ze gaan glimmen. Gelukkig zijn er nog genoeg kantjes die dof zijn en waaraan gewerkt kan worden. Met plezier vertelt Rita hierover.

VERLEGEN

Rita: ”Als kind, de oudste van een tweeling, naast twee oudere broers, was ik heel verlegen. Verschuilde me lang achter mijn zusje, keek altijd de kat uit de boom. Van huis uit heb ik leren aanpakken. Eerst de aardappelen voor 6 personen schillen, daarna buiten spelen bijvoorbeeld. Op 14-jarige leeftijd had ik mijn eerste baantje bij de slager. Als tiener was een gevoel van eenzaamheid mij niet vreemd. In die gevoelde leegte ben ik als 16-jarige op zoek gegaan naar zingeving en ben mijn eigen pad gaan volgen. Ik kwam in de zorg terecht als IG-er en ben daar mijn eerste vrijwilligerswerk tegengekomen. Dat was bij “home-start”, om kinderen uit een gezin met problemen extra aandacht te geven. Door schade en schande heb ik geleerd mijn hart te volgen. Werken in de thuiszorg was mijn volgende uitdaging en heb ik jaren gedaan”.

RUWE KRISTAL

Uiteindelijk heeft Rita haar balans gevonden in haar praktijk voor ‘voetwellness’. Daardoor ervaart ze meer rust en tijd om haar talenten, zoals initiatief nemen en creativiteit, ruimte te geven. Al haar ervaringen hebben ‘de ruwe kristal’ mooie en glimmende kanten gegeven. Rita blijft ‘poetsen’: ”Toen ik hoorde over een zgn. ‘buurtkastje’ in Lochem ben ik meteen in actie gekomen. Hoe mooi is het als wij ook hier in Laren zoiets hebben? Ik ben mijn hart gaan volgen: heb contacten gezocht en lijntjes uitgelegd. Het resultaat is overweldigend geweest: veel goeds is op mij afgekomen. Ja, het is veel werk, maar ik doe het graag. Ik word er blij van als op deze manier mensen die het nodig hebben, dagelijks goed eten krijgen en zo ook voedselverspilling tegengegaan wordt. Zo kwam ik met iemand in gesprek over brood- en groenteresten. Die delen we nu ook weer en geven aan het vee. Zo komt er veel minder afval”. 

WAT IS  IS

Inmiddels heeft Rita ook een balans gevonden tussen goed willen doen en een grens trekken, maar het blijft een constant zoeken. Rita: “Ik voel me niet meer alleen staan. Ben blij met de contacten die ontstaan. Ik weet dat als ik mijn hart volg, het goede naar me toe komt. Ik ben wel gelovig maar ga niet naar de kerk. Dan vind ik het bijzonder dat de Diaconie het kastje gezegend heeft! Dat voelt zo goed! Ik sta in het leven met de vraag ‘Wat kan ik op mijn postzegel doen?’ Ik kan niet de onrust van de hele wereld op mijn schouders nemen. In plaats daarvan mijmer ik meer en meer over ‘Wat is is’, zo ‘s morgens vroeg als ik net wakker word… Dan lijkt het wel of ik de ruimte krijg om mijn creativiteit te uiten, waardoor andere mensen ook weer gestimuleerd worden het goede te doen…. Er is meer. Met het vertrouwen in WAT IS  IS  zie ik dat elk mens zijn of haar eigen pad loopt”. 

En zo slijpt Rita, vanuit haar hart, haar kristal, dat meer en meer gaat glimmen.