Verhalen van Vrijwilligers

Sportvereniging “De Berkelduikers” in Lochem heeft drie verschillende afdelingen: zwemmen, reddingsbrigade en waterpolo. De zwemafdeling is de grootste en biedt onderdak aan recreanten, trimmers, selectie en triatleten. Om dit alles mogelijk te maken zijn er meer dan 100 vrijwilligers actief; trainers, wedstrijdofficials, scheidsrechters, mensen die oud papier ophalen, bestuursleden en nog veel meer. Genoeg te doen! Deze vrijwilligers vormen de kurk waarop de vereniging drijft en zorgen voor een club waar de leden zich thuis voelen. Ietje Wittenberg is, of beter, was één van die vrijwilligers, actief binnen de afdeling zwemmen. Vijftig jaar geleden begon ze als wedstrijdofficial en deze zomer stopte ze met die bezigheid. Zwemmen doet Ietje al bijna haar leven lang. Haar woonplaats Laren kreeg in 1970 een zwembad. De Larense Gymnastiekvereniging (LGV) stimuleerde de oprichting van een zwemvereniging, eerst onder de supervisie van de LGV. Twee jaar later in 1972 werd De Duikelaar een zelfstandige vereniging. Ietje was niet alleen als zwemmer betrokken bij de vereniging maar ook als bestuurslid en vanaf 1974 als official bij zwemwedstrijden. Wat doet een wedstrijdofficial en wat is er zo leuk aan? Ietje: “Een wedstrijdofficial speelt een belangrijke rol bij het organiseren en leiden van zwemwedstrijden. Er is een scheidsrechter, starter, jurysecretaris en tijdwaarnemer of keerpuntcommissaris. Waar ik vooral van genoten heb is de gezelligheid, het organiseren, het bezig zijn met andere zwemmers, kinderen, volwassenen en senioren. Bovendien reis je heel Nederland door naar zwemwedstrijden in een zwembad of in open water.” De Duikelaar uit Laren en De Berkel uit Lochem zagen het aantal jeugdleden kleiner worden en besloten in 1994 samen verder te gaan onder de nieuwe naam De Berkelduikers. De thuisbasis voor deze vereniging werd zwembad De Beemd in Lochem. Eén van de hoogtepunten in het werk als official was jarenlang de wedstrijd Beusichem - Culemborg, een zwemwedstrijd over 6 km in de Lek. Deze wedstrijd wordt elk jaar in juli gehouden. De spectaculaire start is vanaf het veerpont dat midden in de rivier ligt. Alles moet veilig kunnen gebeuren, de zwemmers zwemmen niet in de scheepvaartroute, maar de scheepvaart op de Lek gaat wel gewoon door. Voor de veiligheid van de deelnemers zijn meerdere reddingsbrigades aanwezig. Er zijn veel officials nodig als wedstrijd commissaris en als tijdwaarnemer. Ietje heeft dat jarenlang gedaan. Door de organiserend stichting zwemwedstrijden Beusichem-Culemborg werd ze in 2019 benoemd tot official van verdienste. En nu, na haar afscheid als zwemofficial blijft er nog genoeg over voor iemand die eigenlijk een beetje verslaafd is aan het zwemmen. Nu is dat vooral recreatief. Elke morgen is Ietje in het zwembad te vinden, maar in de weekenden is er tegenwoordig meer tijd voor andere dingen. Zorgen over de voortgang van het vrijwilligerswerk zijn er (nog) niet. Er zijn weer vier leden van de vereniging geslaagd voor de cursus zwemofficial, er is dus opvolging. Ietje kan het iedereen aanraden om de cursus te gaan volgen want het is leuk werk en je leert heel veel mensen kennen.

Op de laatste dag van juli ontmoet ik Erik Mol in de IVN Natuurtuin in Lochem, gelegen op de hoek van de Albert Hahnweg/Enkweg. Deze groene stadsoase wordt onderhouden door een enthousiaste groep vrijwilligers. Erik is zelf al 43 jaar vrijwilliger bij IVN Noord-Midden Achterhoek en op dit moment verantwoordelijk voor de redactie van de digitale afdelingsnieuwsbrief en het beheer van de website. Natuur en milieu hebben een centrale plaats in het leven van Erik. Zijn interesse werd gewekt toen hij een schooltuintje kreeg. Erik koos daarna bewust voor de lagere en middelbare tuinbouwschool en volgde de opleiding HBO milieukunde in Deventer. Vervolgens werkte hij dertien jaar als beleidsmedewerker milieu bij de gemeente Hengelo Gld. en ging in 2005 aan de slag bij de gemeente Bronckhorst. Als beleidsmedewerker duurzaamheid en energietransitie was hij nauw betrokken bij de ontwikkeling en totstandkoming van Solarpark de Kwekerij. Een natuurinclusief zonnepark in Hengelo Gld. In november 2024 is Erik met vervroegd pensioen gegaan om in de laatste levensfase voor zijn vrouw Arry Overgaauw te kunnen zorgen. Bij zijn afscheid gaf hij de gemeente Bronckhorst een boom cadeau en kreeg zelf een Duurzame Ster tegel. De Natuurtuin Lochem is voor Erik een betekenisvolle plek. Hij is betrokken geweest bij de aanleg ervan in 1984 en leerde hier zijn vrouw kennen. Arry heeft de IVN natuurgidsencursus gedaan en is in de loop van de jaren een echte natuurliefhebber geworden. Zij is op 14 juni jl. overleden. Haar oog voor detail klinkt voortdurend door tijdens de rondleiding, wanneer Erik vertelt over de kloosterkruidentuin, de houtwal en het insectenhotel. Bladeren, bloemen, vlinders, stenen en schelpen. Niets blijft onopgemerkt voor Arry. Erik blijkt een duizendpoot. Liefde voor natuur en milieu zijn de rode draad in zijn vrijwilligerswerk. Erik kijkt voortdurend wat hij kan bijdragen aan een leefbare samenleving en gaat actief op zoek naar vrijwilligerswerk dat past bij zijn opleiding, werk en de persoon die hij is. Hij werkt graag samen met mensen die zijn interesse of passie delen. In 1986 is hij medeoprichter van Kringloopwinkel De Cirkel in Lochem (tegenwoordig 2Switch). Hij werkt er als vrijwilliger tot 1989 en is tevens voorzitter van de Milieugroep Lochem tot 1998. Erik zet zich als ambassadeur leefbare stad in voor vergroening, verbetering van de leefomgeving, ontwikkeling van de natuur en verhoging van de biodiversiteit. Hij wil voor mensen een fijne plek creëren en de natuur kans kan geven zich te ontwikkelen. De Natuurtuin in Lochem is daarvan een uitstekend voorbeeld. Erik levert ook een vrijwillige bijdrage als bestuurslid van de Energiecoöperatie LochemEnergie Warmte en secretaris van Stichting Marke Lochem. Daarnaast ondersteunt hij het bestuur van Stichting De Groene Pluim en is hij actief bij Stichting De Groene Sprong, Landschapswerkgroep´t Gagel (Lochem), Burgerinitiatief Drinkbare Berkel en Solarpark De Kwekerij waar hij rondleidingen verzorgt. En als het regent en Erik even niets te doen heeft? Dan verzorgt hij de ledenadministratie bij het Historisch Genootschap Lochem Laren Barchem. En voor een ieder die fysiek niet de mogelijkheid heeft in beweging te komen? Erik benadrukt dat het leveren van een financiële bijdrage door duurzame streekproducten te kopen, donateur te worden of te kiezen voor lidmaatschap van een vereniging ook van grote betekenis kan zijn.

Sociaal-cultureel centrum Stadshuus in Lochem bruist als een bijenkorf vol culturele activiteiten. Wie een kijkje neemt op Stadshuus.nl ziet meteen hoe veelzijdig het aanbod is. Van muziek en presentaties tot workshops en ontmoetingsactiviteiten – er is voor ieder wat wils. Het is een plek waar mensen elkaar ontmoeten, waar creativiteit tot bloei komt en waar altijd iets te beleven valt. Achter al die levendigheid staat een team van betrokken vrijwilligers. Zij zorgen dat het Stadshuus leeft en dat bezoekers zich welkom voelen. In totaal zijn er wel tachtig mensen actief in wisselende teams. Toch klinkt er regelmatig een oproep: er zijn meer handen nodig, vrijwilligers die frisse energie en nieuwe ideeën willen inbrengen zijn welkom. Gesprekken met vrijwilligers Ik sprak hierover met Yasemin Armut en Annemarie Tragter, beide gastvrouw (de derde persoon op de foto, Jan Bijloo, kon er helaas niet bij zijn). Yasemin begeleidt graag spelactiviteiten en straalt plezier uit als ze er over vertelt. Ook Annemarie spreekt met passie over haar inzet. In haar werkzaam leven was ze onder meer receptioniste en deed daar veel mensenkennis op die haar nu goed te pas komt. Het is duidelijk: vrijwilligerswerk in het Stadhuus geeft energie. De vraag die ik hen stelde, was: Waarom melden niet meer mensen zich aan als vrijwilliger? Wat houdt ze tegen? De antwoorden zijn herkenbaar: tijdgebrek, het gevoel dat je ergens aan vastzit, en het idee dat vrijwilligerswerk vooral iets is voor ouderen of mensen die niet werken. Tijd is betrekkelijk Volgens Annemarie en Yasemin is dat beeld achterhaald. “Tijd hebben” is relatief. Vaak is een paar uurtjes per week al genoeg. En bevalt het niet? Dan kun je er altijd mee stoppen. Het gaat er niet om hoeveel je doet, maar dát je iets doet. Het Stadhuus verwelkomt ieders talent, kennis en passie. Een mooi voorbeeld: iemand die handig is met sociale media kan anderen wegwijs maken met digitale toepassingen en online veiligheid. Zo draagt ieder op zijn of haar manier bij. Yasemin gaf nog een ander inspirerend voorbeeld. Van Labubu tot Lindgren Ze maakte zelf een variant van het populaire Labubu-poppetje , waar veel jongeren fan van zijn. Hoe leuk zou het zijn om een groep te starten waarin zij anderen leert hetzelfde te doen? Zodra zo’n groep loopt, kan deze zelfstandig verder. Zo werkt vrijwilligerswerk vaak: een klein idee kan uitgroeien tot iets groters dat anderen enthousiasmeert. Creatieve ideeën zijn altijd welkom. Het belangrijkste is een open houding en de wil om iets te proberen. Annemarie haalt een treffende uitspraak aan: “Ik heb het nog nooit gedaan, dus ik denk dat ik het wel kan.” Een variant op de beroemde woorden van Astrid Lindgren, de bedenker van Pippi Langkous. Het is precies de houding die past bij vrijwilligerswerk: durf de stap te zetten, ook als je nog niet weet wat het je brengt. Het leven is leren, actief zijn samen met andere mensen Tot slot wijzen Annemarie en Yasemin op iets dat velen zullen herkennen: het leven via je telefoon voelt vaak vluchtig. Het is een manier om tijd te vullen, maar geeft zelden echte voldoening. Vrijwilligerswerk daarentegen levert verbinding op. Je leert nieuwe mensen kennen, doet waardevolle ervaringen op en voelt dat je ertoe doet. Leren beschouwen als een levenslange uitdaging. Een paar uur per week kan al genoeg zijn om verschil te maken – voor anderen én voor jezelf.

Op een lichtbewolkte ochtend in Gorssel ligt openluchtzwembad De Boskoele er vredig bij. De vogels fluiten, het bad glinstert in het ochtendlicht en de bosrijke omgeving straalt rust uit. Midden op het terrein komt Bianca Gardien me sportief tegemoet lopen. Als assistent-bedrijfsleider is zij de drijvende kracht achter het reilen en zeilen van het zwembad. "Er is altijd wat te doen," zegt ze. En dat doet ze grotendeels samen met een grote groep vrijwilligers. Van alleen jongeren naar een hecht team Toen Bianca in 2019 begon, werkte er alleen een groep jongeren met een nulurencontract. Al snel zag ze in dat dit niet genoeg was om alles draaiende te houden. “Ik wist: dit red ik niet alleen.” Ze begon te bouwen aan een team en dat groeide uit tot een betrokken club van zo’n 40 mensen: de helft vrijwilligers, de andere helft jongeren met een bijbaan. Er zijn meerdere vrijwillige groepen actief: de groengroep, de lifeguards, de ‘bloemenmeisjes’ van Vrouwen van Nu uit Eefde die al 25 jaar de bloembakken verzorgen en vrijwilligers die bijvoorbeeld het gras maaien of in de winter het terrein controleren. De groengroep – een enthousiaste club van zo’n 10 tot 12 mannen en vrouwen komt wekelijks op dinsdagochtend helpen met groenonderhoud en kleine klussen. Ze starten de ochtend steevast met koffie. “Het is niet alleen werken; het is ook gezelligheid en samen iets neerzetten.” De lifeguards vormen een andere belangrijke groep. "Vroeger stonden hier vooral jonge mensen aan het bad, maar dat is best een verantwoordelijke rol. Ik ben toen actief gaan zoeken naar 30+ vrijwilligers." Met succes: via de eigen vrijwilligers en de lokale waterpoloclub wist Bianca een stabiele groep op te bouwen. De club kan als dank en waardering met korting in het zwembad trainen. Alle lifeguards krijgen een opleiding in BHV en reanimatie, want veiligheid staat voorop. Werven via het netwerk Wat is het geheim? “Het begint bij verbinding,” zegt Bianca. Vrijwilligers komen vaak via haar eigen netwerk of dat van de vrijwilligers. Het zijn vaak bekenden van bekenden.” Naast haar werk op het zwembad geeft ze sporttrainingen in de regio. “Tijdens die lessen vertel ik over de Boskoele en nodig ik mensen uit om mee te helpen. Ook jongeren vinden via via hun weg naar het bad voor een bijbaan. Dit jaar kwamen er zeven nieuwe medewerkers bij. Zij werken in de kiosk of worden opgeleid tot lifeguard. “Ik geef ze vrijheid én verantwoordelijkheid.” Vrijwilligers waarderen én behouden Bianca doet veel om vrijwilligers aan het zwembad te binden. Ze zorgt voor waardering en een prettige sfeer: met een gezamenlijke lunch, een barbecue bij het zomeroverleg en met kerstpakketten. “Het zijn kleine dingen die veel betekenen.” Ook is er aandacht voor een goede werkbalans. “Er is veel werk, zeker op drukke zomerdagen. Maar ik let erop dat niemand overvraagd wordt.” En wie zich wil ontwikkelen, krijgt die kans. Sommige vrijwilligers groeien door, bijvoorbeeld van groengroep naar lifeguard. Iedereen krijgt bovendien een gratis (familie)abonnement. Haar gouden tip? “Wees zichtbaar, werk mee en luister naar hun ideeën. Vrijwilligers hebben vaak goede tips waar ik wat mee kan én doe. En waardeer hun inzet; vrijwilligers zijn geen vanzelfsprekendheid.

Doorgaans ligt de kazerne aan de Van Damstraat in Barchem er verlaten bij. Als je niet bekend bent in het dorp, zou je zelfs kunnen denken dat hier nooit iets gebeurd. Grote overheaddeuren onttrekken de twee brandweervoertuigen aan nieuwsgierige blikken. De wervende teksten aan het metalen hekwerk naast lege parkeerplaatsen wapperen in de wind: Brandweer Barchem zoekt vrijwilligers! (m/v) Durf jij de uitdaging aan? Het Barchemse straatbeeld verandert wanneer de pieper afgaat. Er verschijnen (bak- en lig) fietsende mannen in zwarte brandweerkleding met een rode streep op hun borst. Een enkeling trekt een sprintje richting kazerne. Vrijwilligers uit het buitengebied stuiven (soms letterlijk) met de auto richting de kleine dorpskern. Alle brandweerlieden wonen of werken dicht in de buurt van de kazerne. En dat is niet voor niets: de aanrijtijd is ’s nachts vier minuten, overdag krijgen de vrijwilligers vanwege mogelijke drukte op de weg dertig seconden extra. Postcommandant Bert Nijenhuis is trots op zijn team én continu op zoek naar nieuwe mensen. De vijftien vrijwilligers zijn 24 uur per dag, 7 dagen per week paraat om hulp te bieden bij branden of hulpverlening bij ongevallen. Aan de hand van de postcode is er een routeplanner die bepaalt welk team er het snelst kan zijn. Er moeten minimaal 6 vrijwilligers in de auto zitten voor de brandweer kan uitrukken. Met de huidige vijftien vrijwilligers is dat een uitdaging, met name overdag. Er wordt actief gezocht naar nieuwe teamleden die in Barchem wonen en vanuit huis werken. Ook als je parttime werkt en enkele dagdelen beschikbaar bent, ben je van harte welkom. De auto vertrekt zodra er genoeg menskracht aanwezig is. Het woord auto blijkt overigens een understatement: het betreft een tankautospuit met een waterreservoir van 3000 liter en een pompcapaciteit van 2400 liter per minuut. De brandweerwagen kan worden ingezet bij grotere branden. Mocht de klus groter zijn dan het Barchemse team aankan, dan wordt opgeschaald naar meerdere auto’s en komt er hulp vanuit Ruurlo, Borculo of Lochem. Uiteraard verleend ook Barchem bijstand aan deze korpsen. Eenmaal onderweg is er contact met de alarmcentrale en ontstaat een steeds completer beeld van wat aan de hand is. Er wordt gewerkt volgens protocollen. Wanneer de auto ter plaatse komt weet iedereen precies wat er moet gebeuren. Tijdens het interview met Bert, Frank, Ronald en Martijn wordt helder dat de brandweervrijwilligers van Barchem een hecht en betrokken team zijn, dat op dit moment uitsluitend uit mannen bestaat. Er wordt naarstig gezocht naar vrouwen. De brandweerlieden hebben allemaal een tweejarige opleiding gevolgd. Daarnaast is er sprake van een terugkerende medische keuring. Iedere maandagavond wordt geoefend om geleerde kennis op peil te houden. Frank, Ronald en Martijn zijn respectievelijk 15, 7 en 18 jaar lid van het team en actief benaderd om bij de brandweer te komen. Samenwerken en van betekenis zijn voor mens en dier in de eigen omgeving geeft hen veel voldoening. De individuele kwaliteiten en inbreng van de leden worden binnen dit team zeer gewaardeerd. Aan animo om de handen uit de mouwen te steken geen gebrek. Er wordt flink gebaald als de auto net weg is. ‘ En dan sta je hier met z’n drieën omdat je te laat bent’. Er zijn te veel verhalen om hier te delen: naast serieuze zaken, hebben deze vrijwilligers door de jaren heen zeker ook leuke en grappige dingen meegemaakt. Ben je sportief, stressbestendig en praktisch ingesteld? Ben je tussen 18 en 45 jaar oud en heb je een goede lichamelijke en geestelijke conditie? Kun je improviseren, houd je van een bak sterke koffie en beschik je over een behoorlijke dosis doorzettingsvermogen en verantwoordelijkheidsgevoel? Dan is dit team op zoek naar jou! Wil jij weten wat het brandweerwerk en het Barchemse team te bieden hebben? Bekijk de vacature op onze website, neem contact op met postcommandant Bert Nijenhuis of spreek één van de huidige vrijwilligers aan en stel je vragen. Ze zijn er klaar voor.

Wat doe je als je fanatiek legobouwer bent en graag bijzondere items aanschaft? Het bouwen geeft de meeste voldoening, verzamelen is ook leuk, soms maak je een project meer dan één keer, maar dan? In 2015 besloten de broers Jeroen en Frans Snijders Blok hun grote verzameling van ongeveer 1000 legosets niet meer alleen op zolder te bewaren, maar ze uit te lenen aan belangstellenden. Daarvoor werd de Stichting legotheek Eefde opgericht. Ik spreek met Dianca, één van de ruim 30 vrijwilligers die actief zijn in de legotheek. Ze vertelt met passie over de geschiedenis en de werkwijze van deze, voor Nederland unieke lego-uitleen. Zelf is ze, samen met haar zoon Chris enthousiast legobouwer, lid sinds 2018 en ruim 4 jaar actief als vrijwilliger. (Chris is met 14 jaar een van de jongste vrijwilligers) De legotheek werd ondergebracht in dorpshuis “Het Hart”. Door de groei van het aantal beschikbare sets was de ruimte daar na twee jaar te klein geworden. In het poortgebouw van de voormalige Detmerskazerne werd een nieuw onderkomen gevonden. Toen ook die ruimte te krap werd verhuisde de legotheek naar de oude gymnastiekzaal naast OBS Villa 60 in Eefde. Na wat aanpassingen is daar sinds juni 2023 een grote, overzichtelijke ruimte voor de meer dan 3000 legosets. Door de hoogte van de zaal was het mogelijk om er (in de winter 2024/2025) een verdieping in aan te brengen om het uitleen aanbod nog beter en overzichtelijker te kunnen presenteren. Regelmatig worden er nieuwe sets aangeschaft, zo blijft het aanbod uitdagend. Dit alles kan betaald worden vanuit het lidmaatschaps- en uitleengeld. Het aantal leden van de legotheek blijft groeien. Het zijn er nu zo’n 2000. Ze zijn van alle leeftijden en afkomstig uit de zeer wijde omgeving. Al het werk in de legotheek wordt gedaan door vrijwilligers. Dat zijn niet alleen fanatieke legobouwers, je kunt om veel redenen mee gaan helpen. Dianca: “Het contact met de leden en met de groep medewerkers is voor mij een reden om dit te doen. Ik ben afgekeurd, zit veel in een rolstoel en ik miste toen de contacten met mijn collega’s. Ik was op zoek naar iets dat mij voldoening zou geven en dat heb ik hier gevonden. Ik ben drie á vier dagen per maand in de legotheek aanwezig. Ik doe vooral de uitleenadministratie, aan de balie spreek je veel mensen. Na een dag werken ga ik meestal met veel nieuwe energie naar huis.” Als vrijwilliger doe je vooral wat je leuk vindt en waar je goed in bent. Je bepaalt zelf hoeveel tijd je beschikbaar bent. De werkzaamheden omvatten o.a. bezetting tijdens de openingstijden, uitleenadministratie, nieuw aangekochte, ingebrachte sets of schenkingen klaarmaken om uit te lenen, reparatie en onderhoud, websitebeheer, redactie en pr. Twee tot vier keer per jaar is er een vrijwilligersbijeenkomst. Jaarlijks is er voor alle vrijwilligers (ook het bestuur werkt als vrijwilliger) een barbecue en een stamppotbuffet.

Op weg naar Huis Verwolde volg ik de aanwijzing ‘kasteel’. Ben ik verkeerd gereden? Nee, het aanzien van het gebouw is als een statig kasteel; zo omvangrijk met een toren aan de rechterzijde en een royaal parkgebied eromheen. Bij de opgang van de bordestrap loopt Matty Veymeyer-Gohres me tegemoet. Zij heeft als vrijwilliger haar werkterrein bij Huis Verwolde, waar zij suppoost en gids is. Ze is een van de 80 vrijwilligers waarvan 25 gidsen die in wisseldiensten werken. In 1976 kocht Gelders Landschap het landgoed voor een symbolisch bedrag van een gulden van de baron die er toen nog woonde. Het huis is in beheer van de Stichting Vrienden van der Geldersche Kasteelen waarvoor ongeveer 700 vrijwilligers hun inzet leveren. Matty over het Huis Verwolde Huis Verwolde werd in 1776 gebouwd. Dat was in de tijd dat Verwolde nog een aparte gemeente was (1814-1850). De huidige ‘eetkamer’ diende in 1850 nog als raadszaal. In 1926 vond een omvangrijke verbouwing plaats. Moderniteiten uit die periode werden aangelegd, zoals veel elektrapunten, stromend koud en warm water en een lift. Er woonden zes generaties familie Van der Borch. Fascinerend is het contrast van de hoge plafonds op de ‘bel-etage’ en de personeelsvertrekken. Anders gezegd de bewoners bewoonden de royale kamers en het personeel werkte zonder luxe in de lagere en kleinere vertrekken. Zo was het in die tijd. Matty 71 jaar oogt vitaal. Haar arbeidzame leven lag voor vele jaren in de jeugdzorg. Vlak voor de Corona-periode begon ze aan het werken in Huis Verwolde. Het werk vereist veel lopen door het pand, waarbij alleen het traplopen wat langzamer gaat. Naast Huis Verwolde is ze ook nog vrijwilliger bij de Canadese begraafplaats in Holten. Matty beschrijft het huis en de inrichting als sfeervol en als een beleving terug in de tijd. “Mijn insteek is het verleden levend houden”. Matty vindt de eetkamer met kroonluchter het mooiste om te zien. Opmerkelijk is ook de koelkast uit die tijd. Een houten kast met dubbele wanden en een binnenwerk van zink. Tijdens rondleidingen stellen vooral kinderen vaak bijzondere vragen, bijvoorbeeld over de schilderijen: “Wie waren die mensen?” Matty verzint dan aansprekende antwoorden, zoals: “In die tijd hadden ze geen foto’s en net als nu wil iedereen selfie om aan anderen te laten zien”. Met name groep 6 en 7 hebben vaak de leukste onbevangen vragen en verbazing. Gidswerk verhalen op maat Gidswerk is echt geen standaardverhaaltje vertellen, dat zou saai worden. Wel is het belangrijk zo goed mogelijk het karakter van de groep in te schatten. Meestal lukt het dan de verbinding te maken. Ter voorbereiding op het gidswerk wordt een basisopleiding aangeboden maar in de praktijk gaat de kennisverrijking steeds door. “Soms weet ik geen antwoord op vragen. Dan draai ik er dan niet omheen en zeg dat ik het uitzoek voor een volgend bezoek”. Tenslotte, de vraag hoe Matty haar inzet als vrijwilliger ziet? “De kunst is om geschiedenis te laten herleven op een manier die aansluit bij de groep. Het werk geeft voldoening als er na een geslaagde rondleiding interesse en interactie was. Ik ben helemaal op mijn plek met het vrijwilligerswerk, het draagt bij aan zingeving en ik word er blij van.” Voor meer over de historie van Huis Verwolde of nog beter een bezoek: ( https://www.glk.nl/verwolde/huis-verwolde )

Ik heb een gesprek met Lidwien in het Stadhuus op de Markt in Lochem. Het is woensdagochtend. De ochtend van “Mix en Stitch” , een initiatief van Lidwien. Een handwerklab waar mensen van elkaar leren en samenwerken en zich daardoor verbinden met elkaar. Het ruikt er naar koffie en zelf gebakken taart en de deelnemers druppelen één voor één enthousiast kletsend binnen. Er wordt trots een kleurig vest getoond, het resultaat van vele uren haken. En gezellig is het er zeker. Op de vraag waarom Lidwien vrijwilligerswerk doet antwoord ze; “Wil je de wereld leefbaar houden dan zul je bij jezelf moeten beginnen. Stel je open voor die ander. Onbekend of anders kan je angstig maken maar je kunt het ook omarmen. Andere culturen verrijken juist je leven. Zet gewoon jouw deur open! In de buurt wonen er mensen die zich eenzaam voelen. Ze aan de hand meenemen voor een kopje koffie samen of naar een van de vele activiteiten die er zijn in ons eigen Lochem”. Lidwien is een enthousiast vrijwilliger die zich graag inzet voor haar medemens. Ze is momenteel samen met haar gezin buddy in het “Buddy to Buddy” project en daarnaast denkt ze mee bij “ Ontmoeting tussen Culturen”. Maar het interview gaat over een ander project wat ook met haar beroep als huisarts te maken heeft. “Ik heb altijd gezegd als mijn kinderen ouder zijn ga ik mij inzetten voor de gezondheidszorg in Afrika. Na een stage in Zimbabwe tijdens de opleiding is die interesse altijd blijven bestaan. En gelukkig heb ik mij aan kunnen sluiten bij dit project in Oeganda”. Als vrijwilliger is ze nu bestuurslid bij de Stichting Vrienden van Karoli Lwanga Hospital. Het ziekenhuis zelf is opgericht in 1963 door de Franciscaner zusters van Breda en i n 1997 is de Stichting Vrienden van Karoli Lwanga Hospital in het leven geroepen met als doel het ziekenhuis te steunen in het verbeteren van de kwaliteit van de gezondheidszorg in en rondom het ziekenhuis. De ondersteuning bestaat uit medische en zorg inhoudelijke uitwisseling van kennis en daarnaast financiële hulp. Het ziekenhuis zelf functioneert nu goed. Gelukkig , want de infectieziekten zoals malaria en AIDS krijgen hierdoor de aandacht die nodig is. De activiteiten zijn nu gericht op het oprichten van een kliniek met goede, geprotocolleerde zorg voor mensen met diabetes en/of Hart- en vaatziekten . Zoals in Europa nemen ook in Afrika deze zogenaamde welvaartziekten toe. Een welvaartziekte is vaak een sluipende ziekte. Enerzijds door onbekendheid en anderzijds doordat je er vaak pas laat klachten van ondervindt. Door uitwisseling van kennis met de lokale (para)medici is een vruchtbare samenwerking ontstaan. Uiteindelijke doel zou zijn dat er een goed toegankelijke en betaalbare eerstelijns gezondheidszorg voor iedereen komt. Daarnaast is investeren in digitale ondersteuning noodzakelijk. Deze maakt behandeling effectiever en goedkoper, wat besparingen oplevert, en zorgt voor meer transparantie. Het werven van financiën is ook echt wel een ding. De Stichting investeert in meer bekendheid en probeert fondsen te werven. Maar dat gaat niet vanzelf. Voor meer inhoudelijk informatie en/of donaties kunt u terecht op de website https://vriendenvannyakibalehospital.com/welkom/ . Lidwien en haar collega’s van de vrienden zorgen ervoor dat uw bijdrage op de juiste plek terecht komt.

Sinds 1989 hebben enkele honderden goed opgeleide, zeer gemotiveerde vrijwilligers van Stichting Noaberhulp meer dan duizend terminale patiënten en hun mantelzorgers ondersteund om thuis voor hun stervende familielid te zorgen. Bijvoorbeeld door overdag de patiënt gezelschap te houden zodat de mantelzorger er even tussenuit kan. Of ’s nachts om te waken, waardoor de mantelzorger kan rusten. De vijfentwintig vrijwilligers van Noaberhulp zijn actief in Zutphen, Warnsveld, Lochem, Almen, Barchem, Eefde, Epse, Gorssel, Harfsen, Joppe, Laren, Vorden, Steenderen en het centrum van Brummen. Noaberhulp is erop gericht het mogelijk te maken dat iemand thuis kan sterven in zijn vertrouwde omgeving. Noaberhulp draait bijna volledig op het werk van vrijwilligers. Als vrijwilliger van Noaberhulp borduur je voort op een oude traditie, toen directe buren hand- en spandiensten verrichtten om familie van stervenden te ontlasten. ‘Er zijn’ is de belangrijkste functie van Noaberhulp. Omdat geen enkel sterfbed hetzelfde is en het onvoorspelbaar is hoe lang het zal duren, heeft de vrijwilliger van Noaberhulp die ’s nachts waakt echt een rol van betekenis voor de mantelzorger en de naasten. Een goede nachtrust is erg belangrijk om tijdens de laatste fase overeind te blijven. Door de aanwezigheid van de waakvrijwilliger hoeft de mantelzorger die nacht even niet ‘aan’ te staan en kan zelf ook eens goed slapen. De stervende kan in zijn of haar vertrouwde omgeving blijven, omringd door foto’s en eigen spullen. De vrijwilliger let op en kan indien aan de orde waarschuwen bij veranderingen. Daarnaast kan de vrijwilliger een luisterend oor bieden aan zowel de mantelzorger als de stervende zelf. De inzet van Noaberhulp is gratis. De kosten van de stichting worden gedekt vanuit een landelijke subsidie en donaties. De coördinator is de enige betaalde kracht en wordt gefinancierd vanuit het ministerie van VWS. Noaberhulp werkt nauw samen met professionele hulpverleners. De thuiszorg is de belangrijkste schakel tussen mantelzorgers die thuis voor hun naaste willen blijven zorgen en Noaberhulp. Er komen ook verwijzingen binnen via huisartsen, wijkteams en het ziekenhuis. De coördinator van Noaberhulp is de spin in het web. Wanneer een patiënt of een mantelzorger contact opneemt met Noaberhulp, komt de coördinator thuis langs om de hulpvraag te bespreken. Joke Sieverink, die 1 maart jl. met pensioen is gegaan, heeft sinds 2010 gewerkt als coördinator. Zij was daarvoor drie jaar actief als waakvrijwilliger. Joke vindt het belangrijk dat mantelzorgers weten dat Noaberhulp bestaat en contact opnemen voordat de hulp daadwerkelijk nodig is. Dan kan de intake in alle rust plaatsvinden en kan de coördinator beoordelen welke vrijwilligers het beste kunnen worden ingezet. Ook voor de familie is het fijn om in een relatief vroeg stadium al te weten wat Noaberhulp voor hen kan betekenen. Het is een waardevolle toevoeging aan de professionele zorg, omdat een adempauze heel nuttig is voor naasten om alles te kunnen bolwerken. Joke Sieverink heeft haar taken inmiddels overgedragen aan Joke Westdijk en Elly Plasmeijer. Zij zijn sinds 1 januari 2025 het aanspreekpunt van Noaberhulp en op zoek naar nieuwe vrijwilligers die in de nacht bij de stervende thuis willen waken om de mantelzorger(s) te steunen en te ontlasten. Wie vrijwilliger wordt bij Noaberhulp krijgt een gedegen introductiecursus voordat hij of zij wordt ingezet. In september start een nieuwe cursus. Daarna wordt bijscholing gegeven. Vrijwilligers van Noaberhulp komen eens per maand samen om ervaringen uit te wisselen en te reflecteren op ervaringen. Fotobijschrift vlnr: Joke Westdijk, Elly Plasmeijer, Joke Sieverink

Vrijwilligerswerk, de ruggengraat van de samenleving! Wat betekent dat eigenlijk en waarom wordt het zo gewaardeerd en in sommige gevallen erkend met een lintje of in dit geval een publicatie? In de reeks interviews met vrijwilligers voor de Vrijwilliger Centraal spreek ik met Loes van Hooff over haar rol als secretaris van de dorpsraad Epse/Joppe. Loes is architect van beroep. Wat is een dorpsraad en waar staat deze voor? De vereniging is opgericht om de belangen van de inwoners van Epse en Joppe te behartigen en de leefbaarheid te bevorderen. Hiervoor werkt een bestuurlijke kerngroep van zes personen samen met gemiddeld tien andere vrijwilligers. De activiteiten van de dorpsraad Epse/Joppe zijn georganiseerd in een aantal werkgroepen waar steeds twee vrijwilligers per thema zich voor inzetten. Na de gemeentelijke herindeling omstreeks 2015 viel Epse bestuurlijk onder de gemeente Lochem. Hierna volgde de oprichting van de dorpsraad die sindsdien fungeert als schakel tussen de inwoners en de gemeente. De dorpsraad houdt zich bezig met thema's als wonen, zorg & welzijn, sociaal leven, economische bedrijvigheid, infrastructuur, verkeer en veiligheid. Een samenhangend en complex werkgebied waar de dorpsraad haar stem laat gelden. Actueel is nu de uitbreiding van een bedrijventerrein en de nodige verkeerskundige aanpassingen waarbij groenvoorziening, biodiversiteit, welzijn en gezondheid op de agenda staan. Ook de voorstellen voor de plaatsing van enorme windmolens nabij de A1 is een actueel thema. Leefbaarheid voorop Epse kan gezien worden als toegangspoort tot een uniek achterland met het typerende coulissen- en kampen landschap. Ieder kamp bestaat uit akkers op een iets hoger gelegen zandrug, grasland langs de beekjes en boerenerven in de ‘valleien’. Epse ligt aan de snelweg A1 en ontsluit het achterland via de N348. Het belang van deze ontsluiting biedt een breed scala aan natuur, ecologie en diversiteit, bos- en watergebieden van de rivieren IJsel en Dortherbeek. De oude bebouwde kernen langs de A1 zijn de afgelopen jaren in concurrentie geraakt met economische bedrijvigheid. De afslagen van de A1 bleken interessant voor vestiging van bedrijven en groeiden verder uit tot een grootschalig bedrijventerrein. Een zorg voor bewoners die tot uitdrukking komt in de leefbaarheid van het gebied als geheel. Zo wordt nu al melding gemaakt van bederf van aanzicht, overlast van licht, geluid en verkeer. Daar staat tegenover dat meer bedrijvigheid hogere eisen stelt aan de leefbaarheid. Een extra uitdaging: het gebied valt onder twee gemeenten, Deventer en Lochem. Beiden zijn in hoofdlijnen akkoord met verdere uitbreiding van bedrijvigheid, wat gevolgen heeft voor verkeersstromen, natuurbehoud en het historisch landschap. Meer dan ‘alleen dorpszaken’ Sommige dorpsraden houden zich bezig met praktische zaken, maar anderen, zoals die van Epse/Joppe functioneren als vooruitgeschoven posten van de lokale democratie. Ze stemmen regelmatig af met de gemeente en overleggen met een verantwoordelijke wethouder. De vrijwilligers willen serieus genomen worden. Dat vraagt doorzettingsvermogen, heldere argumentatie en het vinden van de juiste gesprekspartners. En altijd: zoeken naar balans tussen belangen; economische of technologische vooruitgang versus veiligheid, welzijn en gezondheid van bewoners.

“Door het delen van mijn kennis, help ik anderen” Hugo Gratama van Andel werkt als vrijwilliger bij LochemEnergie als energiecoach. LochemEnergie is een coöperatie waar je lid van kan worden. De coöperatie ondersteunt iedereen in de gemeente Lochem met verduurzaming van hun huis. De energiecoaches, energieconciërges en andere specialisten helpen zowel woning eigenaren als huurders met het besparen van energie. Maar wat doet een energiecoach eigenlijk? Als energiecoach geef je een op maat gemaakt advies om te verduurzamen, het energieverbruik te verlagen of comfort te verhogen. De hulp van een energiecoach gratis. De bevindingen en het advies worden vastgelegd in een verslag. En daar kunt u mee aan de slag. De maatschappelijke en technische ontwikkelingen op het gebied van klimaatbeheersing en energieverbruik gaan snel. De energiecoach heeft actuele en brede kennis, regelmatig vindt (bij)scholing plaats. Het gaat over ventilatie, lichtbronnen, warmtelekken, (milieu vriendelijke) energiebronnen etc. Er zijn ook specialisaties, collega’s kunnen inhoudelijk op elkaar terugvallen. Hugo heeft een zorgachtergrond en is nu gepensioneerd. Zijn hele leven heeft hij al de interesse te willen weten hoe het werkt. “De magie van het apparaat of proces doorbreken” zoals hij het noemt. En als je weet hoe het werkt kun je het desgewenst aanpassen. Aanpassen aan de wensen die jij hebt als gebruiker. En dat is zijn insteek; de gebruiker staat centraal in zijn adviezen. Dat is ook de rode draad in alles wat hij onderneemt. Als zorgmedewerker in de psychiatrie lag zijn voorkeur in de ambulante zorg. Het helpen van de cliënt in de thuissituatie. Vertrekken vanuit diens leefomstandigheden geeft de mogelijkheid zorg op maat te bieden; dat kun je nu eenmaal niet vanachter je bureau. En juist dat is de overeenkomst met het werk als energiecoach. Wat is de vraag van de bewoner? Factoren die meespelen zijn bijvoorbeeld de gezinssamenstelling, zijn er al aanpassingen gedaan, wat zijn de financiële mogelijkheden. Het feit dat een energiecoach onafhankelijk werkt, zonder belangenverstrengeling, maakt het mogelijk advies op maat te geven. Waarom zou je het dak isoleren als je de bovenverdieping niet gebruikt? Het isoleren van de vloer is vaak een behoorlijke ingreep. Het rendement is 10%. Kies je daarvoor of juist niet. Een advies wordt afgestemd op de persoonlijke portemonnee. Hij geeft liever geen adviezen over met welke leveranciers of bedrijven in zee te gaan. “Ik vind het belangrijk onafhankelijk te blijven “. De motivatie van Hugo is; “door het delen van mijn kennis kan ik anderen helpen passende keuzes te maken. De zingeving, een bijdrage leveren aan een schonere maatschappij, mijn kennis ten dienste stellen”. Hugo is ervaringsdeskundig. Drie jaar geleden is hij verhuist en dat heeft hem de mogelijkheid gegeven zijn kennis toe te passen op zijn nieuwe woonplek. Zelf bepalen wat nodig is voor het optimaliseren van leefklimaat op een zo energiezuinige wijze. “Daar geniet ik nu echt elke dag van”. Hij woont in een monumentaal pand waar maar beperkt aanpassingen zijn toegestaan. Dus een behoorlijke uitdaging en het vraagt een portie creativiteit. Een voorbeeld; de originele ramen met enkel glas mogen niet vervangen worden door HR+++. De oplossing is ramen met een vacuümruimte, waardoor er zeer weinig warmtegeleiding plaats vindt tussen de glasplaten . En zo blijft ook de uitstraling van het originele pand gespaard. Heeft u belangstelling voor het aanvragen van een advies, bel dan 0573-764007 of mail naar [email protected] . Kijk op de site https://lochemenergie.org/diensten/ voor meer informatie.

Je kunt denken dat iedereen zich wel kan redden in de digitale wereld. Maar dat is helaas niet zo. Een deel van onze bevolking zit behoorlijk met de handen in het haar als er iets op een computer, tablet of mobiele telefoon moet gebeuren. Het contact met de gemeente bijvoorbeeld gaat steeds vaker digitaal. Als je dat zelf niet goed kunt heb je een probleem. Gelukkig zijn er veel vrijwilligers die willen helpen bij het oplossen van computer- of telefoonproblemen. Omdat persoonlijk contact goed werkt zijn er, ook in de bibliotheek in Gorssel (‘Bij de bieb’) inloopspreekuren. Daar zijn Jenny Wedzinga, Rob Schrok en Koos Bleeker elke dinsdagmorgen van 10.30 tot 11.30 en op de 2 e en 4 e donderdag van de maand van 10.00 tot 12.00 uur aanwezig om vragen te beantwoorden en om te helpen bij digitale problemen. Ze helpen je graag verder op de digitale snelweg. Jenny: “Via mijn werk had ik al digitale vaardigheden opgedaan. Eenmaal met pensioen werd mijn computerkennis niet meer bijgehouden. De mogelijkheid om via ‘Bij de Bieb’ digitale vaardigheden verder te ontwikkelen heb ik aangegrepen. Na een tijdje werd me gevraagd of ik vrijwilliger wilde worden. Dat leek me erg leuk, om anderen te kunnen helpen en om zelf bij te blijven. Een van de eerste vragen die ik kreeg herinner ik me goed. Iemand had eindelijk een mobiele telefoon gekocht. In de winkel was alles geïnstalleerd en klaar gemaakt voor gebruik. Maar wat is klaar als je nog nooit met iets digitaals hebt gewerkt? Met “het ding” in de hand, een wanhopige blik en het huilen nader dan het lachen, werd er hulp gezocht in de bibliotheek. Hoe fijn is het dan te kunnen helpen. Na de eerste hulp gaan we stap voor stap verder. Als “het ding” dan een handig gebruiksapparaat is geworden, kun je meer leren met de cursus Klik en Tik . Het is echt heel leuk om mensen te kunnen helpen”. Klik en Tik is een online cursus voor wie weinig of geen ervaring heeft met computers, internet, mobiele telefoon enz. De cursus kan thuis gedaan worden, maar op dinsdagmorgen zijn Jenny, Rob en Koos in de bibliotheek in Gorssel om te helpen als er iets niet lukt en om vragen te beantwoorden. Reserveren is noodzakelijk: via e-mail: [email protected] of gewoon per telefoon: 0575-492045. Koos: “Ons enthousiaste Digiteam heeft al veel ouderen wegwijs kunnen maken in het gebruik van de digitale apparatuur. Naast technische ondersteuning is er ook vaak prettig sociaal contact. Cursisten komen graag terug om wat bij te praten. Dit past ook helemaal in de opzet van ‘Bij de bieb’. Het zou fijn als er zich nog een paar vrijwilligers zouden aanmelden, dan kunnen er meer mensen geholpen worden”. Informatiepunt Digitale Overheid (IDO) Dingen regelen met de overheid, het moet steeds vaker via internet. Veel mensen vinden dit lastig. Wilt u iets regelen via de computer of leren omgaan met websites en kunt u daarbij hulp gebruiken? Rob: “Met ons team komen we er meestal wel uit. Wat de één niet weet, weet de ander. Omdat we zelf ook nog steeds bijleren, begrijpen we heel goed welke problemen minder ervaren gebruikers kunnen hebben. Wij halen er voldoening uit te kunnen helpen en mensen blij en opgelucht te zien. Kom dus naar de bibliotheek, u hoeft geen lid te zijn van de bibliotheek en het is gratis! De digivrijwilligers zien u graag komen!

In gesprek met Rob Driessen, vrijwilliger van H engel S port V ereniging Laren/Lochem, krijg ik een kijkje in de keuken van de hengelsport. We hebben afgesproken bij de visvijver van de Spelerij de Witte Wieven aan de Zwiepseweg. Zelf is Rob ook fervent visser. “Als je gaat vissen leef je in het hier en nu. Er is rust en ruimte. Je hoort de vogels en bent één met de natuur”. De H enge lS port V ereniging Laren/Lochem is in 2022 ontstaan door de fusie tussen HLV De Brasem Lochem en HSV De Gouden Karper Laren. Lochem ligt ingeklemd tussen Het Twentekanaal en de rivier de Berkel. Beide wateren zijn schitterende viswateren met een goede visstand en talrijke stekken voor wit-, karper- en roofvissers. Daarnaast heeft Lochem een mooie gracht die door met name de jeugd steeds meer ontdekt wordt als viswater, met vaak verrassende vangsten. Met een geldige vispas mag je in deze wateren vissen. Rob vertelt; “de hengelsportvereniging heeft een groot aanbod aan activiteiten. Ik ben daar zo enthousiast over en wil de hengelsport graag positief onder de aandacht brengen. Wist je dat wij ook werken met verschillende doelgroepen!?” We lichten er twee activiteiten uit waar Rob graag iets meer over wil vertellen: Samen-Vissen en de Vis-Les . Samen-Vissen We wandelen naar de visvijver aan de Zwiepseweg; een mooie plek midden in de natuur. Wat gelijk opvalt is dat er tien verharde rolstoelplaatsen midden in het gras aangelegd zijn rondom de vijver. En een verhard pad waardoor de locatie rolstoelvriendelijk is. Rob vindt het belangrijk dat de vissport voor zoveel mogelijk mensen toegankelijk is. Bij een beperking moet je al veel inleveren en hoe mooi is het als je samen met anderen kunt vissen. Heerlijk buiten kunt zijn. Jaarlijks zijn er 10 dagdelen ingepland voor Samen-Vissen. Alles wat nodig is voor het vissen is geregeld; van hengels, aas, paraplu’s, tot vervoer (busje van Welzijn Lochem) en vismaatjes (1op1). En daarbij alles wat maar nodig is voor een gezellige dag! De reacties van de deelnemers spreken voor zich. Vis-Les Rob heeft met veel plezier de cursus vis-coach gevolgd en mag zich vismeester noemen. Als gastdocent geeft hij samen met zijn maten, Bas de Wit en Piet Andriessen, Vis-Les op verschillende basisscholen, ook voor speciaal onderwijs. De ochtend theorie, voor de jongeren zonder veel zitvlees ook goed te doen, en in de middag de opgedane kennis in praktijk brengen. Het valt Rob op dat juist drukke leerlingen tot rust komen. Een goede tegenhanger voor schermtijd. Er is veel aandacht voor de juiste wijze van vissen, zoals goede spullen om de vis zoveel mogelijk te ontzien. Èn de jeugdvisvergunning is gratis. Naast de vis-les op de basisschool wordt begeleid vissen ook aangeboden buiten de schooltijden. Voor aanmelden zie de agenda. Wat betekent het voor de vis? Die discussie zal altijd blijven. Er zitten veel kanten aan het verhaal. En als je vist doe het dan op de juiste wijze. Aandacht voor het aas, de juiste vishaak, zachte ondergrond om te onthaken, en het gelijk terugzetten (niet gooien) van de vis. Veel aandacht voor hoe zo goed mogelijk met de vis om te gaan. Daar staat de HSV voor. Agenda HengelSportVereniging Laren/Lochem Samen vissen Data: 22 mei, 26 juni, 17 juli, 14 augustus en 18 september. Tijd: van 10.00 tot 12.00 uur en van 13.00 tot 15.00 uur. Doelgroep: inwoners van tehuizen, mindervaliden en mensen die er even uit willen Locatie: bij de Visvijver in Zwiep (rolstoelvriendelijk) Samen vissen kan ook op afspraak voor groepen tot max 4 deelnemers. Aanvragen kan via [email protected] . Locatie is bij de steiger aan de gracht. Vis-Les Data: 23 en 24 april en in de zomervakantie elke woensdag van 23 juli t/m 27 augustus. Doelgroep: begeleid vissen voor de jeugd Locatie: bij de Visvijver in Zwiep (rolstoelvriendelijk)

Buitenkunstig verwijst naar een zomer- buitenevenement dat al vanaf 2010 jaarlijks in Gorssel wordt aangeboden. ‘Aangeboden’ omdat het gratis toegankelijk is maar verre van kosteloos is voor de organisatie. Met het aanbod van een omvangrijk programma is steeds behoefte aan vrijwilligers die zich willen inzetten voor dit ‘kunstig’ evenement in de buitenlucht. Het aanbod omvat: kunst- en creatieve uitingen, brocante, muziek en theater, culinair en vermaak. In gesprek met Gerda Mulder Gerda is ondernemer van een Brocantewinkel ZigZag in het centrum van Gorssel en sinds 5 jaar voorzitter van de stichting Buitenkunstig. Samen met andere vrijwilligers is ze al vanaf december druk met de voorbereidingen van Buitenkunstig. Belangrijk deel van haar werk is organisatiewerk. Grote uitdagingen zijn: genoeg vrijwilligers vinden, zaken financieel rond krijgen en de promotie van het evenement en natuurlijk de uitvoering. Beloning voor het vele werk zijn de teamgeest, het samenwerken aan iets moois dat weer komen gaat en dan op Vaderdag 15 juni zich onderdompelen in het feestgedruis. Vrijwilligers De organisatie van het evenement ligt in de handen van een kernteam van ongeveer 6 vrijwilligers met ondersteuning van nog vele andere vrijwilligers die komen en gaan. Dit laatste betekent dat ook Buitenkunstig voortdurend nieuwe krachten nodig heeft. Vrijwilliger zijn betekent vooral er plezier in hebben om iets voor een ander of de gemeenschap te doen en daar hoort ook bij voldoening te ervaren en van betekenis te zijn. De mix maakt mensen gemotiveerd en geeft de vrijheid om te kiezen voor werk dat het beste bij iemand past. Voor alle deelnemers geldt dat de opkomst voor het evenement stimulerend is, meer bezoekers meer plezier! Financieel Ieder jaar is het een uitdaging om het evenement financieel rond te krijgen. Tot op heden was er geen sprake van gemeentelijke ondersteuning (met uitzondering van de eerste editie na de Coronapandemie). De fondsen komen hoofdzakelijk van de verhuur van kramen en de sponsoring door bedrijven. Deze opbrengsten zijn noodzakelijk voor de vele soorten kosten die betaald moeten worden van materialenhuur tot vergoedingen voor artiesten. Promotie Het succes van het evenement staat en valt met het aantal bezoekers. Van grote invloed hierop is het weer; bij regen is het pech maar uitbundige zonneschijn betekent veel publiek. Er wordt op tijd begonnen met de aankondiging en promotie van het event. De websites, de agenda op gorssel.nl, buitenkunstig.nl, lokale kranten en flyers en ook ‘mond tot mond’ reclame doen hun werk. Het effect is dat in de hele gemeente Lochem, regio’s er omheen en soms zelfs landelijk, mensen op de hoogte raken en Vaderdag dubbel feestelijk maken.

Wanneer ben je een piraat? Moet je dan een lapje voor je oog, een houten been hebben en een doek om je hoofd geknoopt? Dat is het klassieke beeld van een zeepiraat. Het enige dat een etherpiraat daarmee gemeen heeft, is de wil vrij en ongebonden te zijn. Etherpiraterij ontstond al snel na de lancering van de radio omroep. Bij de officiële (staats) omroepen was naar de mening van vooral de plattelandsbewoners te weinig populaire muziek zoals levensliederen, schlagers en dialectmuziek te horen. Pioniers bouwden zelf middengolfradiozenders. De kosten konden terugverdiend worden door reclame te maken voor plaatselijke ondernemers. Zendpiraterij werd een probleem als de apparatuur een groot vermogen had en slecht was afgeschermd. Hierdoor werden reguliere radio-uitzendingen gestoord, maar ook bijvoorbeeld communicatie met vliegtuigen. De zender werd opgespoord, de apparatuur in beslag genomen en er werd een flinke boete opgelegd. Soms was de zender, met nieuwe apparatuur, de volgende dag al weer in de lucht. In het gesprek in de studio van Radio Ideaal in Lochem met Rene Regelink, waarnemend voorzitter van het bestuur en reclamecoördinator, gaat het niet over piraten. Wel over de geschiedenis van Radio Ideaal, de organisatie en de inzet van vrijwilligers. Radio Ideaal maakt deel uit van de Stichting Lokale Omroep in het Gelderse Bronckhorst en Lochem. De omroep is ontstaan in 1991 op initiatief van verschillende radioamateurs (piraten) om een legale lokale omroep op te richten. De radio-uitzendingen zijn gestart als Lokale Omroep Zelhem en Omstreken (LOZO). Aanvankelijk werden alleen in het weekend eigen programma’s gemaakt, andere dagen werd het raamprogramma Radio 10 Gold uitgezonden. Later volgde 24 uur per dag een eigen radioprogramma en uitbreiding naar de gemeenten Hengelo en Steenderen en werd de naam Radio Ideaal. Na de gemeentelijke herindeling in 2005 werd Radio Ideaal zendgemachtigde voor de nieuwe gemeente Bronckhorst. De website is online sinds mei 1999 en in 2004 kwam Ideaal TV erbij. Op Ideaal TV kun je kijken naar (regionale) nieuwsfoto’s en de laatste nieuws- en agendaberichten en luisteren naar Radio Ideaal. Sinds 2020 is de omroep ook actief in de gemeente Lochem als opvolger van AchterhoekFM. Een jaar later startte het Themakanaal Ideaal Plus met vooral Nederlandstalige, Duitstalige en Piraten muziek. Tijdens een groot deel van de uitzendingen is er niemand in de studio aanwezig, alles gaat dan computergestuurd. Maar die programma’s moeten natuurlijk wel eerst gemaakt worden. Radio Ideaal heeft een nauwe samenwerking met REGIO8 (de streekomroep van de Oost-Achterhoek), Omroep Gelderland, gemeentes en diverse andere partijen. Wat er allemaal te luisteren en te zien valt? Te veel om hier op te noemen. Het is allemaal te vinden op de website www.rtvideaal.nl . Uitzendingen maken en studio’s in Zelhem en Lochem inrichten en onderhouden dat kost wel wat. De begroting komt rond door inkomsten uit reclame, bijdragen van de gemeentes en van het stimuleringsfonds journalistiek, ieder voor ongeveer een derde deel. Naast één (semi) beroepskracht zijn ruim 80 vrijwilligers, voornamelijk uit de gemeenten Bronckhorst én Lochem die voor de omroep werken. Vrijwilliger kun je zijn op heel veel manieren: programmeur, technicus, schoonmaker, bestuurslid, enz, alles m/v. De vrijwilligers worden op de hoogte gehouden door middel van een nieuwsbrief die maandelijks verschijnt, 2 à 3 keer per jaar is er een nuttige en gezellige medewerkersvergadering. Belangstelling voor een leuke vrijwilligersjob? Meer informatie is het vinden op de website www.radioideaal.nl of stuur een e-mail naar: [email protected].

Een werkend leven lang vol expertise en ervaring. Henny en Alice, beide recent gepensioneerd, stellen hun kennis en kunde vrijwillig ter beschikking aan maatschappelijke organisaties in de gemeente Lochem. De een als vertrouwenscontactpersoon en de ander als expert op het gebied van organisatorische vraagstukken. Wat kunnen zij zoal betekenen voor de lokale clubs en verenigingen? We stellen Henny voor. In tegenstelling tot Alice (die we al eerder voorstelden in de Vrijwilliger Centraal van 18 december 2024) die met organisaties een traject aangaat als het vraagstuk zich daarvoor leent, is het werk van Henny van kortere duur: een of twee gesprekken. “Mijn medevrijwilligers die dit ook doen en ik zijn aanspreekpunt voor besturen en vrijwilligers bij kwesties die graag in vertrouwen willen bespreken.” Waar grote clubs vaak een intern vertrouwenspersoon hebben, is dat bij kleinere vrijwilligersorganisaties niet het geval. “In dat geval kunnen ze bij mij terecht als extern vertrouwenscontactpersoon. Ik bied als eerste aanspreekpunt een luisterend oor en verwijs door. Vaak gaat het om zaken die binnen een organisatie spelen, zoals grensoverschrijdend gedrag, pesten en conflicten. Maar het kan ook zijn dat je als vrijwilliger eigenlijk niet op je plek zit, maar dat niet goed durft aan te geven. In alle gevallen luister ik naar wat iemand te zeggen heeft en denk ik mee over wat een logische stap zou zijn.” De werkervaring die Henny heeft als HR-adviseur en manager komen erg goed van pas in haar rol als vertrouwenscontactpersoon. “Ik heb natuurlijk veel ervaring met gesprekken voeren en weet hoe organisaties in elkaar steken. Ook weet ik dat preventie belangrijk is. Daarom kom ik graag bij organisaties langs om te vertellen over wat de vertrouwenscontactpersonen kunnen betekenen. Zo maken we ook onderwerpen als grensoverschrijdend gedrag bespreekbaar binnen een organisatie.” De expertpool is onderdeel van het BestuurdersCentraal netwerk in Lochem. Besturen en vrijwilligers die graag kennis willen maken met Henny of een van haar collega-experts kunnen contact opnemen. Dat kan door een e-mail te sturen aan [email protected].

Hennie is een fitte, energieke 75-plusser, en woont ruim dertig jaar in Epse. Ze is opgegroeid op een boerderij met vee en het zorgzaam zijn zit in haar bloed. Ze heeft een periode gewerkt als ziekenverzorgende, een zinvolle mooie tijd, en heeft voelhorens ontwikkeld voor de behoefte van die ander. Of het nu een buurtbewoner betreft die eenzaam is of iemand die behoefte heeft aan een warme hap. Ze signaleert en biedt haar hulp aan. Het Noaberschap van vroeger! Het is er nog, maar wel veel minder geeft Hennie aan. Minder als dat ze graag zou willen. We hebben elkaar tenslotte allemaal nodig. Het contact met nieuwe bewoners in en rondom Epse is er zeker maar vaak met meer afstand. Je hebt minder verleden met elkaar. En het opbouwen van echt contact vraagt tijd en energie. Er zijn voorzieningen verdwenen uit het dorp en daardoor is de inwoner van Epse steeds meer gericht geraakt op Deventer of Gorssel. Hoe is de Stichting Ontmoetingscentrum Epse ontstaan? Met meerdere collega vrijwilligers is Hennie destijds rond de tafel gaan zitten. Wie is waar goed in en waar ligt de behoefte van de inwoners van Epse? Vooral doen en niet teveel praten! En zo is de Stichting ontstaan. De meeste activiteiten vinden plaats in de ontmoetingsruimte “Het Wansinkhof”. De ontmoetingsruimte, Het Wansinkhof, fungeert als een huiskamer voor de plaatselijke ouderen. Bewoners van de tien naastgelegen appartementen, maar ook 65-plussers uit de omgeving, kunnen er van maandag t/m vrijdag (10:00 - 11:00) terecht voor een gezellig kopje koffie. De hele week is er iets te doen: zoals sjoelen, klaverjassen, bordspellen, digitale ondersteuning etc. Dankzij deze ontmoetingsruimte kan de oudere bewoner terecht op een gezellige plek in Epse. Een bezige bij! Hennie zit eens per kwartaal de vergaderingen voor van de Stichting. Daarnaast zet ze haar organisatietalent in voor het regelen van een bezoek aan bijvoorbeeld musea of evenementen. Ze vertelt enthousiast over haar nieuwe initiatief, het aanbieden van een lunch eens per maand. Dit naast het bestaande initiatief, de warme maaltijd “Prik een vorkje”, waar ouderen bij aan kunnen schuiven. De vijf koks zijn vrijwilligers en koken thuis ieder één gerecht. Dit levert samen een smakelijke en aangeklede maaltijd op! Er wordt veel en dankbaar gebruik van gemaakt. Hennie is daarnaast op verschillende locaties actief als er extra handen nodig zijn voor bv koffie schenken of gewoon er “zijn”. De volle agenda… De energie haalt ze uit de voldoening die het geeft, een blij gezicht, persoonlijk en warm contact met de medemens. Zo levert ze een belangrijke bijdrage aan de gemeenschap in Epse. En in haar “thuisagenda” houdt ze tijd vrij voor hobby’s zoals fietstochten samen met haar man, een boek lezen, tuinieren en de werkzaamheden die een logeerboerderij met paarden met zich meebrengt. Wilt u meer weten over de activiteiten van de Ontmoetingsruimte Epse, kijk dan op: https://epsejoppe.nl/2022/02/25/activiteiten-ontmoetingsruimte-epse voor het volledige programma.

We spreken af in het café, Sander van Voorst en ik. Sander is vrijwilliger bij het Lochemse Openluchttheater als decorontwerper van o.a. Winterwonderland. En werkt als vrijwilliger in de afwasploeg van “de Eetkamer”. De gemene deler; investeren in een onvergetelijke avond voor die ander. En dat doet hij met veel passie. Hoe is het zo gekomen….twintig jaar geleden is Gerrit van Veldhuisen, oom van Sander, als deelnemer gestart met het koken en gezamenlijk eten met vier mede inwoners van Lochem. En dat sloeg aan. Het aantal “mee-eters” groeide en groeide en Gerrit verhuisde met kookpotten naar de voormalige Museumboerderij aan de Nijkampseweg. Een mooie locatie waar hij zelfs 48 lekkere maaltijden kookte op maar vier gaspitten. De afwas werd toen met de hand gedaan. Maar ook dat groeide uit zijn jasje en verpleeghuis Hoge Weide stelde in 2010 een professionele keuken ter beschikking met twee koks. En zo is het dus gegaan. De opdrachtgever nu is het Stichtingsbestuur van de Eetkamer (voorheen de CAVO Culinaire Activiteiten Voor Ouderen). De Eetkamer geeft ouderen de gelegenheid eens per maand gezellig samen te dineren op Locatie Hoge Weide. Het is tijdens het diner dat ik Sander op zijn werkplek voor het eerst ontmoet. Hij start rond vijf uur in de middag samen met drie collega afwassers met een kopje soep en dan aan de slag! De tafels zijn mooi opgemaakt, het eten ruikt lekker, en er hangt een gemoedelijke sfeer in de dinerzaal. Vandaag staat op het 3 gangen menu: · Groentesoep · Kip, erwtjes met worteltjes, gebakken aardappelen · Rauwkost en appelmoes · Bokkenpootjes-mousse Sander laat de afwaskeuken zien waar hij samen met zijn drie collega’s zorgt voor het afwassen en pouleren van serviesgoed. Ook de grote kookpannen die de professionele koks van de Hoge Heide gebruiken moeten geboend worden. Het is een professionele afwaskeuken en dat is ook hard nodig om het serviesgoed van de 80 maaltijden weer spic en span te krijgen. Ook hier een gezellige sfeer onderling, èn er wordt ook hard gewerkt. Later spreek ik Sander op een rustige plek in het café. Hij vertelt met veel passie over het vrijwilligerswerk. Ouderen die veelal alleen de maaltijden gebruiken een gezellige avond bieden waarbij ze samen kunnen eten en hun verhaal kunnen vertellen. Daar doet hij het voor! Samen met zijn collega vrijwilligers van het taxivervoer, de organisatie en van het serveren en de aankleding van het restaurant. Sander voelt zich verantwoordelijk voor het afleveren van goed werk maar zeker ook voor een goede sfeer. Aandacht voor de deelnemers en elkaar maakt het werken zoveel leuker. Signaleren als iets beter kan. Je verantwoordelijk voelen voor het gehele proces. Dat maakt het vrijwilligerswerk voor hem interessant en zinvol. Wilt u graag mee-eten, u kunt zich opgeven via de website: eetkamerlochem.nl of per mail: [email protected]

Annegret, Fred en Myrrhe zijn vrijwilligers bij het Stadshuus in Lochem. Zondag 8 december 2024 organiseren ze van half drie tot vijf uur 's middags de try-out van het MuziTaalCafé, een nieuwe activiteit in het Stadshuuscafé. Bedoeld voor iedereen die van muziek houdt én voor iedereen die zelf iets grappigs, geks of bijzonders wil vertellen of nieuwsgierig is naar het verhaal(tje) van een ander. Kaarten zijn voor € 5,- te koop bij het Stadshuus. Of reserveer door te mailen naar [email protected] . Iedereen is welkom! Het idee voor het MuziTaalCafé is ontstaan tijdens een brainstormsessie van vrijwilligers in het onlangs vernieuwde Stadshuus, dat in het weekend nog meer leuke activiteiten voor alle leeftijden wil aanbieden. Vrijwilligers Myrrhe, Annegret en Fred delen een liefde voor muziek en taal en zijn de drijvende krachten achter het MuziTaalCafé. Het drietal heeft zich onder meer laten inspireren door de podcast ‘Echt Gebeurd’ van Paulien Cornelisse en Micha Wertheim. Het draaiboek voor de try-out is zo goed als klaar, vertellen de vrijwilligers enthousiast. Deelnemers van het MuziTaalCafé worden uitgenodigd om muziek te laten horen (de vinylplaat mag mee, platenspeler aanwezig!) en te vertellen waarom dit nummer/muziekstuk favoriet is. Soms zal dat vanwege de songtekst zijn die bepaalde herinneringen oproept. De anderen kunnen daar dan weer op reageren: een plaatje met een praatje dus. Daarnaast is er de mogelijkheid om iets aansprekends voor te (laten) lezen. Dat kan een column, een kort verhaal, een gedicht, een fragment uit een roman of een (dag)boek zijn, maar ook gewoon iets opmerkelijks wat je hebt meegemaakt/gezien/gehoord/gelezen. Het Stadhuuscafé is open voor een drankje. De drie vrijwilligers hebben er duidelijk zin in! Fred, Myrrhe en Annegret zorgen voor inspiratie, zodat bezoekers elkaar via muziek en bijzondere, ontroerende of grappige verhalen en verhaaltjes kunnen leren kennen. De spontaniteit en de gastvrijheid van dit vrolijke drietal lees je al af aan de uitnodigende flyers van het MuziTaalCafé. Die worden verspreid in winkels, supermarkten, de bibliotheek, het VVV en de Gudulakerk in Lochem. Informatie over het MuziTaalCafé is uiteraard ook te vinden op de website van het Stadshuus. Dus voor iedereen die nog geen plannen heeft voor zondagmiddag 8 december: kom vanaf half drie ’s middags naar de try-out van het MuziTaalCafé en luister, lees voor, vertel of …. laat je verrassen door wat er allemaal gaat gebeuren, want Fred, Annegret en Myrrhe wilden nog niet alles verklappen. Aan hun inzet en enthousiasme zal het zeker niet liggen. En dat er ook veel gelachen zal worden, dat staat vast!

In het statige pand de ‘Everdinahof’ aan de Hoofdstraat in Gorssel is de ‘wereldse kadowinkel’ Eerlijk!Genieten gevestigd. Voor wie niet bekend is in Gorssel is het misschien even zoeken naar de ingang van de winkel, maar eenmaal gevonden is het zeer de moeite waard om binnen een kijkje te nemen. GOVOS ( Gorssel voor Ontwikkelingssamenwerking), opgericht in 1980, begon met de verkoop van Fair Trade koffie om in Bolivia een ontwikkelings­project te onder­steunen. Het kraampje bij de super­markt groeide in de loop der jaren uit tot de wereldwinkel. Het doel was ook de inwoners van de voormalige gemeente Gorssel te informeren over de problemen van ontwikkelingslanden . Eerlijk!Genieten heeft dus een rijk en bewogen verleden. In 2015 maakte Eerlijk!Genieten zich los van de Wereldwinkelorganisatie. Dat gaf veel meer vrijheid in het bepalen van het assortiment in de winkel. Ongeveer tegelijkertijd werd museum MORE aan de overkant van de straat geopend. Daardoor groeide het aantal winkelbezoekers sterk. In de Everdinahof is ook de horecagelegenheid ‘Zo en Nu’ gevestigd. Ook daarvandaan vinden bezoekers de weg naar de winkel. In 2022 stopte Eerlijk!Genieten met de verkoop van alles wat met voeding te maken heeft. “Maar”, vertelt Angèle Claessens, “we hadden wel een doel bereikt, want bijna alle Fair Trade food­producten die wij verkochten zijn nu ook gewoon in de super­markt verkrijgbaar!” Angèle is bestuurslid van de vereniging en werkt al jarenlang als vrijwilliger in de winkel. De beschikbaar gekomen winkelruimte werd snel gevuld met beelden van brons en steen, ambachtelijke Fair Trade producten, sieraden en kaarten voor elke gelegenheid. De winkel wordt beheerd door de vereniging GOVOS en draait op de inzet van veel vrijwilligers. “Het is echt ontzettend leuk werk” zegt Trudy Peters Sengers. “Ik vind het contact met mensen heel fijn. Bovendien sta je in een winkel met allemaal mooie artikelen. Je krijgt genoeg informatie om de bezoekers iets te kunnen vertellen over de herkomst van de producten. Wat ik erg leuk vind, is het helpen zoeken naar de juiste kleuren van bloemen of shawls. Desnoods ga ik op zoek in het magazijn achter de winkel. Want niets is leuker dan dat een klant met een tevreden gevoel de winkel uitgaat.” Er zijn ongeveer 15 vrijwilligers die kunnen worden ingezet. Dat zouden er best meer kunnen zijn. Angèle: “We starten elk jaar met een nieuwjaarsbijeenkomst voor alle medewerkers en we verzorgen een ‘personeelsuitje’ met aansluitend bijvoorbeeld een picknick, verzorgd door de bestuursleden. Drie keer per jaar is er medewerkers overleg. Dat is ook een moment waar alle vrijwilligers elkaar ontmoeten. En als er een vraag ontstaat tijdens een winkeldienst, kun je deze in onze groeps-app stellen. Er is altijd wel een collega die reageert of even langs komt ter assistentie. Je staat er nooit alleen voor”. De artikelen in de winkel zijn niet de goedkoopste, dat kan ook niet als je de makers een eerlijke prijs wilt betalen, geen kinderarbeid toestaat en wat over wilt houden voor het GOVOS project in Bolivia. De winkel is dinsdag t/m zaterdag open van 11.00 tot 17.00 uur. Voor meer informatie over het project en de organisatie kunt u terecht op de websites govos.nl en eerlijk-genieten-gorssel.nl . Als u meer wilt weten over het vrijwilligerswerk kunt u uw vragen ook stellen in de winkel. Doen!

Twee melkmeisjes van de Patrijs

In gesprek met Mariet Bierhof, vrijwilliger bij Herbergier De Ehze in Almen

Het is zaterdagochtend half acht, Lochem is nog grotendeels in diepe rust, als Edwin Vos de sleutel in de deur steekt van Het Bastion. Als gastheer van voetbalvereniging Sportclub Lochem zorgt hij onder meer dat het clubhuis en de kleedkamers klaar zijn voor de grote stormloop van voetballers, begeleiders en ouders die elke zaterdag de club weten te vinden. Edwin is inmiddels al weer tien jaar actief als gastheer voor de club. En hij is nog niet van plan om er mee te stoppen, want hij haalt veel voldoening en plezier uit dit vrijwilligerswerk. “Ik ben al lid van Sportclub Lochem sinds mijn zesde, inmiddels dus al ruim 50 jaar”, legt Edwin uit. “Lange tijd heb ik zelf gevoetbald tot het door blessures niet meer ging. Ik wilde toch betrokken blijven en ben een tijd grensrechter geweest, tot ik werd gevraagd voor de functie van gastheer.” Een gastheer of -vrouw speelt een belangrijke logistieke rol. Met zo’n 900 spelende leden, kun je je voorstellen dat het een hele organisatie is om alles in goede banen te leiden. Een gastheer of -vrouw is dan een belangrijk aanspreekpunt, want Sportclub Lochem wil dat dat iedereen zich welkom en veilig voelt op hun sportcomplex. Edwin legt uit wat hij en zijn collega’s zoal doen op een zaterdagochtend. “We beginnen ’s ochtends, doen de kleedkamers open en zorgen dat alles netjes is. Dan stromen langzaamaan de mensen binnen: spelers, tegenstanders, ouders, maar ook scheidsrechters en soms scouts. Piet Kortsmit is onze wedstrijdsecretaris en hij maakt van te voren een indeling voor de kleedkamers en de velden.” Op een centrale, zichtbare plek wijst Edwin dan iedereen de weg naar het juiste veld of kleedkamer en zorgt hij dat de wedstrijden op tijd kunnen beginnen. Met gemiddeld zo’n 10 wedstrijden op een ochtend, een drukke job. Edwin haalt veel voldoening uit zijn vrijwilligerswerk. “Je merkt dat je als gastheer of -vrouw enorm gewaardeerd wordt. Op zo’n groot complex is het toch vaak zoeken en kunnen misverstanden snel tot chaos leiden. Hoe fijn is het dan dat er iemand is die het overzicht houdt en waar je terecht kunt. We krijgen soms de meest rare vragen van verloren sleutels of shirts, wedstrijdtijden of -standen, lidmaatschap en ga zo maar door. Omdat wij van veel op de hoogte zijn en weten bij wie we moeten, zijn kun je de mensen echt helpen.” Naast de functie van vraagbaak zorgt het team van gastheren en -vrouwen er ook voor dat de wedstrijduitslagen goed door worden gegeven aan de KNVB. “Scheidsrechters kunnen dit zelf via een app, maar dat is soms best ingewikkeld, daarom doen wij het ook vaak voor ze.” Het team van gastheren en -vrouwen is altijd op zoek naar nieuwe leden. Lijkt het je leuk om onderdeel te zijn van deze gezellige groep? Kom gerust eens langs aan de Elzenlaan. Op zaterdagochtend is er altijd een gastheer of -vrouw die je er graag alles over verteld.

Algemene regels om op een goede manier ouder te worden zijn er niet. Er kunnen persoonlijke omstandigheden zijn waardoor je die “goede manier” niet in eigen hand hebt. Veel senioren (of aanstaande senioren) hebben gelukkig wel de mogelijkheid om de eigen leefomstandigheden te beïnvloeden. Eén van de mogelijkheden om dat te doen is het volgen van POWER (met de toevoeging “Veerkracht op leeftijd”) workshops. Welzijn Lochem start -bij voldoende deelname- na de zomer met een nieuwe serie. De reden om je op te geven voor POWER kan heel divers zijn. Er is bijvoorbeeld een ingrijpende verandering in de levenssituatie geweest: een verhuizing, pensionering of het verlies van een partner. Je leven ziet er opeens heel anders uit, er moet een nieuwe start gemaakt worden. Maar ook zonder zo’n grote verandering kun je je afvragen: “Hoe ga ik de toekomst tegemoet, hoe vind ik een goede invulling voor mijn verdere leven?” In gesprek met Eva Loskamp en Meis Saltet , twee dames die de workshops hebben gevolgd, wordt duidelijk dat deelname aan het POWER-programma voor hen heel positief heeft gewerkt. Onafhankelijk van elkaar en met een verschillende motivatie hebben de dames zich vorig jaar opgegeven om aan de workshops deel te nemen. Bij de eerste introductiebijeenkomst waren de zeven deelnemers volkomen onbekenden voor elkaar. Na een hartelijk welkom door de twee begeleiders volgde de kennismaking en werd informatie over het programma gegeven. In eerste instantie was de instelling van de deelnemers nog een beetje: ‘we zien wel’, maar dat veranderde snel in een meer open houding. De sfeer was goed, er werd naar elkaar geluisterd, iedereen voelde zich veilig. Dat bleef de hele periode zo. ‘In de workshops werd gesproken en nagedacht over vijf thema’s: lichaam en geest, sociale contacten, materiële situatie, arbeid en activiteiten, inspiratie en zingeving. In gesprekken soms als groep, soms met z’n tweeën of drieën, leerden we elkaar steeds beter kennen. Na iedere bijeenkomst gingen we met een opdracht naar huis om het thema van de volgende bijeenkomst voor te bereiden’. Meis en Eva zijn het erover eens dat het volgen van de POWER-workshops hen veel heeft gebracht. Ze vertellen er heel enthousiast over. In de eerste plaats natuurlijk dat ze elkaar hebben leren kennen, er is een echte vriendschap ontstaan. Ze hadden zich, zoals de meeste deelnemers, aangemeld om meer contacten te krijgen, mensen te leren kennen. Het volgen van de bijeenkomsten maakte het makkelijker om iets te gaan doen. ‘In onze groep bijvoorbeeld waren twee deelnemers die op verschillende dagen bij “Buiten Actief” in een loopgroep zaten. Door hen hebben wij ons daar aangemeld. Je kreeg allerlei tips en er werden ervaringen gedeeld. De deelnemers kregen nieuwe contacten door een gezamenlijke belangstelling voor bijvoorbeeld lezen, koken, wandelen, museumbezoek, tuinieren enz. Anderen spraken af samen naar de film of naar het theater te gaan. Zo leerde je weer nieuwe mensen kennen. In de bijeenkomsten werd de basis gelegd, daarna rolde de sneeuwbal verder, van het één kwam het ander, maar je bepaalt zelf wat je wel en niet wilt gaan doen. Naast de workshops kregen we via de groeps-app nuttige informatie over onderwerpen waar je zelf niet zo snel aan had gedacht, bijvoorbeeld over hoe je iets regelt bij de gemeente of bij de notaris’. Tot slot willen Eva en Meis nog kwijt dat Welzijn Lochem en het begeleidende duo een dik compliment verdienen voor het organiseren en het begeleiden van de workshops. Waarvan akte!

Marieke Fabries (links) en Wytske Elzinga (rechts), vrijwilligers bij de Graaf Obstacle Run door Jenny Swart De Graaf Otto Groep Lochem verzorgt al enkele jaren de Graaf Obstable Run, een parcours met hindernissen voor kinderen, teams, families en individuele deelnemers. Start- en finishplek is het veld van de motorcross naast hun thuisbasis aan de Gageldijk, waar Marieke Fabries en Wytske Elzinga er met veel enthousiasme voor zorgen dat de inschrijvingen goed verlopen. Ze zitten midden in de voorbereidingen voor de editie van 2024, die dit jaar plaatsvindt op zondag 22 september. Marieke: “Ik heb voor het eerst meegeholpen in 2017, er werd gevraagd of er ouders waren die een paar uur wilden helpen. Ik heb toen ook bij de inschrijvingen gestaan, en ik vond het gewéldig om al die deelnemers zo blij te zien, je maakt zoveel gezelligheid mee. Vanwege corona is het drie keer niet doorgegaan, maar sinds vorig jaar heeft een volledig nieuw bestuur het evenement nieuw leven ingeblazen”. Voor Wytske was 2023 de eerste keer, en dat is heel goed bevallen. ‘De saamhorigheid vorig jaar was echt fantastisch, het enthousiasme spatte ervan af. Ik wil dat graag wéér meemaken.’ Marieke was vroeger zelf scout, en omdat ze dat altijd heel leuk gevonden heeft, wilde ze haar kinderen er ook graag kennis mee laten maken. “Ik heb ze gevraagd om in ieder geval een half jaar mee te doen. We zijn inmiddels vijf jaar verder en ze vinden het nog steeds leuk. Ze doen ook mee aan de run, net als hun vader!” Wytske is al enige tijd penningmeester bij de stichting van de scoutinggroep, haar oudste zoon is al lid vanaf zijn zesde en nu, bijna twintig jaar later, leider bij één van de groepen. “Ik ben inmiddels niet meer de moeder van, ik ben gewoon Wytske.” Ze zijn beiden enorm gecharmeerd van het fenomeen scouting. Marieke: “Het maakt niet uit wie je bent, hoe oud je bent, of je een beperking hebt, iedereen wordt geaccepteerd.” Wytske kan dat beamen: “De vergaderingen ga ik graag naar toe, het is gewoon een heel leuke groep mensen.” Er zijn zo’n 80 tot 100 vrijwilligers nodig om de dag goed te laten verlopen. De organisatie kan rekenen op een behoorlijk aantal vaste vrijwilligers, maar uitbreiding van het vrijwilligersteam wordt zeer gewaardeerd. Ook iemand die maar een paar uur mee kan doen is van harte welkom. Er zijn zo’n dertig hindernissen die bemand moeten worden, er zijn waterposten, er is horeca, noem maar op. “Het is logisch natuurlijk dat er zoveel vrijwilligers bij betrokken zijn, als je bedenkt dat we nu al zo’n 680 aanmeldingen binnen hebben. Het maximum aantal deelnemers hebben we gesteld op 1200, dus áls er nog plek is kunnen mensen zich op de dag zelf nog aanmelden”, aldus Wytske, die samen met haar collega’s in de loop van de dag ook nog aan het parcours deelneemt. Wat levert het op, meewerken als vrijwilliger aan zo’n evenement? Marieke: “Heel veel energie en vrolijkheid, een fantastische dag. Wij zorgen voor een lekkere lunch, regelmatig wat te drinken en voor een gezellige afsluiting ’s avonds”.

Eenzaamheid is iets van alle tijden, toch lijkt het of er tegenwoordig steeds meer mensen zijn die zich in meer of mindere mate eenzaam voelen. Volgens de laatste cijfers ervaart 49% van de mensen in Nederland gevoelens van eenzaamheid, dit kan van voorbijgaande aard zijn of chronisch (Gezondheidsmonitor Volwassenen en Ouderen, 2022). Wat eenzaamheid is, hoe het voelt en wat het met je doet is voor iedereen anders. Je alleen voelen kan een grote invloed hebben op je gezondheid, welzijn en je kwaliteit van leven. Je kunt niet aan mensen zien of ze eenzaam zijn en er wordt weinig over gepraat, terwijl dat juist zo belangrijk is! Welzijn Lochem is gestart met een onderzoek naar dit thema onder de inwoners van de gemeente Lochem (18+). Een groep vrijwilligers ondersteunt hierbij door mensen die eenzaamheid ervaren te interviewen. Tetsje Nijhuis en Yvonne de Jong, twee van deze co-onderzoekers, leggen uit waarom dit onderzoek belangrijk is. “Dit project wordt door Welzijn Lochem uitgevoerd samen met een samenwerkingsverband gericht op eenzaamheid, waarbij meerdere organisaties en inwoners betrokken zijn”, aldus Yvonne. “Het doel is om inzicht te krijgen wat eenzaamheid is, zijn er bijvoorbeeld speciale gebeurtenissen die daarop van invloed zijn. Maar ook hoe ervaren mensen het en wat kan helpend zijn. Deze informatie is belangrijk voor allerlei organisaties, initiatieven en inwoners. Zij kunnen een aanpak van eenzaamheid daardoor beter vormgeven en mensen in vergelijkbare situaties beter steunen.” Tetsje vult aan: “Dat is de ene kant, maar het is ook belangrijk dat we mensen die gevoelens van eenzaamheid ervaren spreken. Het kan heel fijn zijn om, volledig anoniem, je hart eens te luchten tegen iemand die niet oordeelt of al van alles van je weet. Gewoon iemand die je aanhoort en verder hoef je niets, tenzij je dat wilt, natuurlijk. Dat krijgen we ook terug van mensen die al geïnterviewd zijn.” ‘Heerlijk om te luisteren’ Yvonne en Tetsje halen zelf ook veel voldoening uit dit vrijwilligerswerk. Yvonne is met vervroegd pensioen en heeft een vol leven met kinderen en kleinkinderen en als mantelzorger voor haar moeder, maar kiest ook bewust voor vrijwilligerswerk. “Ik heb altijd gewerkt als trainer, coach en leidinggevende bij een uitgeverij. Het is fijn en zinvol om de dingen die ik in mijn werkende leven heb ontwikkeld en geleerd te blijven gebruiken. En ik vind het in gesprek gaan met mensen het mooiste wat er is, daarom ben ik naast dit project ook werkzaam als netwerkcoach bij Welzijn Lochem.” Tetsje heeft lang gewerkt als verpleegkundige, maar is sinds enige tijd natuurwandelcoach. “Ik ben altijd geïnteresseerd in mensen en vind het heerlijk om te luisteren naar wat iemand heeft meegemaakt en wat hem of haar bezighoudt. Dit vrijwilligerswerk heeft natuurlijk een mooie link met mijn werk. Als coach luister ik ook naar mensen en kijk ik samen met hun hoe ze hun eigen kracht kunnen aanboren om iets aan te pakken.” Help ons mee! Het project valt of staat met het aantal mensen dat zich aanmeldt. Hoe meer interviews de vrijwilligers kunnen afnemen, hoe meer input er is om conclusies aan te verbinden. De inzichten uit de verhalen helpen ons om anderen beter te steunen en om de aanpak van eenzaamheid vorm te geven. Tetsje: “Eenzaamheid is iets van het leven, het kan ook zijn dat je eenzaam bent geweest en nu niet meer. Als je terug kunt kijken, kun je ook vaak goed de kernen eruit halen en benoemen wat je toen geholpen heeft, of juist niet en wat je gemist hebt.” “We zoeken mensen van alle leeftijden (18+), man of vrouw, Nederlands of met een buitenlandse achtergrond, het maakt niet uit”, aldus Yvonne. “Hoe meer divers, hoe beter. Ook zeker jongvolwassenen en mensen uit alle kernen van de gemeente Lochem, Laat je horen!” Voor meer informatie of om je aan te melden, kun je terecht bij Joy Broekema van Welzijn Lochem: [email protected] / 06-57653691.

Sluiting dreigde vorig jaar voor Het Hart in Eefde na het faillissement van het horecagedeelte. Een aantal Eefdenaren wilde dit voorkomen en ondernam actie. Cora Hoogendam en Erik van Silfhout sloten zich aan en zijn met vele andere vrijwilligers druk in de weer om Het Hart weer tot kloppend en bruisend middelpunt van Eefde te maken. Aan de slag “Een kleine groep is vorig jaar aan de slag gegaan om een dorpshuis te realiseren”, vertelt Cora. “Er is een oproep in de media gedaan, om te kijken of er genoeg energie onder de bewoners was om Het Hart te behouden en er een gezellig dorpshuis van te maken. En dat was er, veel inwoners willen het Hart behouden. Vanaf oktober vorig jaar startten zo’n twintig vrijwilligers. Allereerst om het gebouw gezelliger te maken. De bar is verbouwd en de wanden hebben een nieuwe kleur gekregen. We hebben nog allerlei ideeën om met gordijnen, verlichting en kamerschermen een gezellige huiskamersfeer te creëren. Best een uitdaging, want het moet natuurlijk ook voor de verenigingen functioneel blijven. Daarnaast zijn voorbereidingen voor ontmoetingsmomenten gestart.” Voor en door inwoners Dorpshuis Het Hart is van oorsprong een zalencentrum waar verenigingen terecht kunnen en het gezondheidscentrum met artsen, fysiotherapeuten en de apotheek is er gevestigd. Erik legt uit wat het uiteindelijke doel is: “We willen een plek zijn voor en door Eefdenaren, waar je gemakkelijk naar binnen stapt om eens andere mensen te ontmoeten dan je vrienden, kennissen of buren. Maar ook voor eenzamen en mensen die hier komen wonen en nog niemand kennen is dit een leuke plek om anderen te ontmoeten.” “Er zijn inmiddels twee inloopmomenten op de dinsdagochtend en de donderdagmiddag. Iedereen is welkom voor een kopje koffie, een praatje, of om een spelletje te doen. Erik: “We willen de inloopmomenten graag uitbreiden op andere dagen en meer activiteiten ontwikkelen, zoals bijvoorbeeld een spelletjes-/themamiddag of filmavond. Uiteraard willen we de bestaande horeca niet in de wielen rijden, maar een aanvulling zijn.” Vrijmibo “Sinds een paar weken is ook gestart met een vrijdagmiddagborrel van 16.00 tot 18.00”. vult Cora aan. “Hiervoor gebruiken we de kelder en dan schenken we frisdrank, wijn of een biertje, in plaats van de koffie of thee die we overdag schenken. We hopen dat dit gaat draaien en dat we meer mensen van allerlei leeftijden trekken. Hoe groter de groep die het dorpshuis weet te vinden, hoe beter. Nieuwe mensen brengen ook weer nieuwe ideeën en andere mensen mee.” “Hoe mooi zou het zijn als we bij Het Hart nieuwkomers in contact kunnen brengen met andere inwoners” Naast haar vrijwilligerswerk voor Het Hart begeleidt Cora een buitenlandse gezin, dat in Eefde is komen wonen en leest ze voor vanuit de Voorleesexpres. En ook Erik zet zijn ervaring als leerkracht in voor nieuwkomers, ondanks zijn pensionering. Hij helpt Oekraïners met het leren de Nederlandse taal. Beiden zien hoe geïsoleerd deze mensen vaak zijn. Cora: “De Nederlanders waar deze mensen contact mee hebben zijn veelal hulpverleners en dat is toch heel wat anders dan een gezellig gesprek met een buur of dorpsgenoot. Hoe mooi zou het zijn als we ze bij Het Hart in contact kunnen brengen met andere inwoners. Nog een idee om de rol van Het Hart in Eefde verder uit te breiden.” Aanmelden als vrijwilliger, Het Hart afhuren voor een bijeenkomst of informatie over de activiteiten? Kijk dan op www.hetharteefde.nl

Met plezier boerin en vrijwilliger

Op oude films uit de 50er jaren zie je ze nog wel eens, wandelgroepen. Netjes in het gelid, in uniform en keurig marcherend, soms zingend en voorafgegaan door een vaandeldrager lopen ze door het beeld. De populariteit van georganiseerd wandelen is in de tweede helft van de vorige eeuw afgenomen. Bewegen is individueler geworden, tot aan het trainen in de sportschool toe. Zo’n 10 jaar geleden ontstond bij een drietal vrijwilligers van Welzijn Lochem het idee om een wandelgroep te starten. Niet op de manier zoals dat een halve eeuw geleden ging, maar met het doel regelmatig in beweging te zijn en sociale contacten te bevorderen. Dat het uitvoeren van dit idee voorzag in een behoefte mag duidelijk zijn: de wandelgroep is nog steeds actief. De samenstelling verandert, maar het enthousiasme niet. Gemiddeld twintig deelnemers vertrekken elke maandagmorgen klokslag 10 uur vanaf het Stadshuus op de Markt in Lochem. Na een uur en een kwartier tot 1,5 uur wandelen, keren de wandelaars daar weer terug om nog wat na praten onder het genot van een kopje koffie of thee. De wandeling gaat vanwege het vaste vertrekpunt altijd eerst door de bebouwde kom maar al snel door het mooie buitengebied van Lochem. Elke week een andere route van 5 tot 7 kilometer. Wat opviel was dat je onderweg soms wordt begroet met: “Goedemorgen maandagwandelaars”. De organisatie van het wandelen is vrij losjes, aan deelname zijn geen kosten of verplichtingen verbonden. Vier dames: Ellie, Alie, Edith en Titie stellen beurtelings de route vast. Je hoeft je als deelnemer niet van te voren op te geven. Op tijd aanwezig zijn is voldoende. Alle maandagen wordt er gelopen, behalve als feestdagen op een maandag vallen. Het weer speelt geen rol, hoogstens weersomstandigheden die gevaar (ijzel bijvoorbeeld) opleveren kunnen een belemmering zijn. Ook het koffiedrinken is geen verplichting, als je geen zin of tijd hebt, ga je na afloop gewoon naar huis. De motivatie van de deelnemers om mee te wandelen is heel verschillend. De een heeft een stok achter de deur nodig om in beweging te komen, de ander is net in Lochem komen wonen en wil de omgeving leren kennen. Meelopen kan ook een goede manier zijn om op een ontspannen manier andere mensen te ontmoeten. De deelnemers aan de wandeling vormen een zeer gemêleerd gezelschap. Zie je op mooie zonnige dagen vaak groepjes dames aan de wandel, in deze groep lopen ook heel wat heren mee. Gezien het tijdstip is meelopen niet voor iedereen mogelijk, de meeste deelnemers zijn de pensioenleeftijd voorbij. Bij bijna alle wandelingen is het mogelijk om de lengte en tempo aan te passen aan je eigen mogelijkheden en een afkorting terug naar het Stadhuus te nemen. Niet iedereen is altijd even fit en dat mag geen belemmering zijn om toch mee te doen. Na de koffie en een goed gesprek was het tegen twaalf uur voor mij tijd om op de fiets terug naar huis te gaan. Het was een leuke wandeling in aangenaam gezelschap. Ook al woon ik een eind buiten Lochem, misschien loop ik nog wel eens een keer mee. Geschreven door: Gert Kale

Vrijwillige inzet door het bedrijf Bronkhorst High-Tech. Ontwikkeling en verbinding zijn twee kernwoorden die van toepassing zijn op de Brede School Lochem. Dit initiatief bestaat uit een groot netwerk van verenigingen en organisaties, zoals de Muzehof, BIJ de Bieb, Welzijn Lochem, maar ook sportverenigingen en bedrijven. Samen bieden ze leuke en leerzame workshops en trainingen die bijdragen aan de ontwikkeling van basisschoolleerlingen in de gemeente Lochem. Eén van de workshops, waar kinderen enorm enthousiast over zijn is: ‘Slimme Slopers’. Irma Harmsen is jeugdcoach bij Welzijn Lochem, zij coördineert deze workshops en krijgt hierbij hulp van Bronkhorst High-Tech, gevestigd in Ruurlo en Neede. Door: Mariëlle Frielinck Irma: “We hebben beperkte middelen en budget, dus we zijn altijd op zoek naar spullen en sponsors en via-via kwamen we terecht bij Bronkhorst High-Tech. Zij waren direct enthousiast en hebben witte lab-jassen voor de leerlingen gesponsord. Maar het mooie was dat ze nog meer wilden doen.” Matthijs Roosdom, manager Innovatie bij Bronkhorst legt uit dat het voor zijn bedrijf belangrijk is om een bijdrage te leveren aan de omgeving en dat dit een leuke manier is om dat te doen. “Kinderen mogen allerlei kapotte apparaten, zoals radio’s, computers, krultangen of boorapparaten meebrengen naar school en deze uit elkaar halen om te zien wat er allemaal in zit. Met een groep collega’s gaan wij naar de scholen toe en assisteren bij het ‘slopen’. Het leuke is dat wij, als techneuten, ook van alles kunnen vertellen over de apparaten en de onderdelen en fijne bijkomstigheid is dat ouders niet op school hoeven te komen om te assisteren.” ‘Professors en uitvinders’ Slimme Slopers is één groot feest zowel voor de mensen van Bronkhorst als voor de leerlingen. Iedereen draagt een witte lab-jas en veiligheidsbril en de kinderen voelen zich echte professors en uitvinders. Matthijs: “Het is een geweldige, speelse manier om de leerlingen al jong in aanraking te brengen met techniek en wat is nou leuker dan dingen kapot maken, zonder dat iemand boos wordt? Ik had een vader die in de techniek werkte, waardoor ik ook gestimuleerd werd, maar dat geldt niet voor iedereen”. Win-win Bijdragen aan de omgeving en maatschappelijk verantwoord ondernemen zijn de belangrijkste redenen van Bronkhorst High-Tech om mee te doen aan de Slimme Slopers, maar het mes snijdt aan twee kanten. Matthijs legt uit: “Het is goede PR, maar voor ons ook een goede manier van teambuilding. Het is een leuk uitje en door dit soort activiteiten leer je elkaar op een andere manier kennen. En dan de promotie van het vakgebied; wie weet, hebben we een zaadje geplant en komen er in de toekomst “slimme slopers” bij ons stagelopen of werken.” Grote vraag naar natuur- en techniekprojecten Naast project Slimme Slopers voor de onderbouw heeft de Brede School een project voor de bovenbouw genaamd ‘Werk in Uitvoering’ om de interesse voor techniek te blijven stimuleren. Leerlingen gaan dan, onder begeleiding van een ervaren bouwvakker, bijvoorbeeld metselen of dakpannen leggen. “Het enthousiasme voor deze Natuur en Techniekprojecten is groot en daarom starten we volgend jaar ook met de activiteit: ’Actie-Reactie’, om oudere basisschoolkinderen kennis te laten maken met chemie en scheikunde”, legt Irma uit. “En als er bedrijven zijn die een bijdrage willen leveren, in welke vorm dan ook, is dat natuurlijk geweldig.”

LochemDOET op reportage tijdens NLdoet 15 en 16 maart was weer het landelijke vrijwilligersevenement NLdoet. Ook in de gemeente Lochem hebben verschillende organisaties de handen uit de mouwen gestoken en andere inwoners uitgedaagd om een dag te helpen. Gerdie Kreunen en Sonja Peterse zijn vrijdag op pad geweest en hebben vier van de twaalf lokale initiatieven bezocht.  Klus 1: Opfleuren schoolplein en dorpskern Harfsen Eerst op pad naar Harfsen waar de Beatrixschool, Plaatselijk Belang Harfsen en Circulus, samen met kinderen, opa’s, oma’s en ouders lekker buiten aan de slag zijn. Hans Enderink vertelt dat er bij school en het bejaardencentrum in de bloembakken bloembolletjes, viooltjes, bloemetjes en zaaimatjes worden geplant, waardoor de lente fleurig kan beginnen. Er is ook een opruimactie. Maar Harfsen is zo schoon, er valt op het industrieterrein na, weinig op te ruimen. Goed nieuws voor Harfsen, beetje saai voor de opruimploeg. Klus 2: Herinrichting Leussinkbad Laren Het zwembad in laren gaat verduurzamen, vertelt Elvira Kuilman vol trots. Maar voor de eerste zwemmers op 5 mei in het bad kunnen duiken, moet het eerst schoon. Vandaag maken ze met een groep vrijwilligers het zwembad schoon en de perkjes weer netjes. Het water van het zwembad is groen. Er heeft nog nooit zoveel regenwater in gezeten. Naast blaadjes en blubber komen er kikkertjes en allerlei andere beestjes tevoorschijn in het bad. Een flinke klus dus, maar met de zon erbij is het mooi werk. Het hele jaar door wordt er met zon 35 vrijwilligers samengewerkt in het zwembad. Er is altijd wel iets te klussen of te doen. Het is een gezellig team, Elvira geeft aan dat ze best nog wat jonge aanwas kunnen gebruiken. Klus 3: kruidentuin de Bleike voorjaars klaar Kruidentuin De Bleike is onderdeel van de stichting Historisch genootschap Lochem. Vandaag zijn jongeren van het Zonecollege Borculo samen met vrijwilligers aan de slag om de kruidentuin weer voorjaarsklaar te maken. Met 15 man sterk wordt de tuin onder handen genomen. Als wij bij de kruidentuin arriveren is het al bijna tijd voor lunch. Daar wordt ook goed voor gezorgd door de dames van de “catering“. Er wordt nog volop met takken gesjouwd en met een grondboor worden de paaltjes met de toelichting van wat waar groeit in de tuin geplaatst door de jongeren. Een mooie samenwerking tussen de jongeren en vrijwilligers. In het seizoen zijn elke woensdagmiddag de vrijwilligers aan het tuinieren. De tuin is de hele week vrij toegankelijk voor bezoekers. klus 4: Soep maken voor de voedselbank In de keuken van het Stadshuus komen de heerlijk geuren je al op de trap tegemoet. Er worden soepen gemaakt voor de voedselbank. Gerrie (vrijwilliger van het Stadshuus) vertelt dat ze vier verschillende soepen gaan maken. De werkbank ligt vol met verse groenten. Het wordt courgette- pestosoep, mosterdsoep, groente- en tomatensoep. Alles vers gesneden en gemaakt door vrijwilligers van het Stadshuus en 3 vrijwilligers die zich hebben aangesloten vanwege NLdoet. Voor de voedselbank zijn best strenge eisen aan wat je kunt aanleveren, i.v.m. met de richtlijnen van de Voedsel en warenwet. De soepen worden daarom gemaakt eerst afgekoeld en ingevroren en dan afgeleverd bij de voedselbank. Op diverse andere plekken in de gemeente Lochem zijn tijdens NL-Doet nog activiteiten geweest. Wil je ertoe doen en een dag samen met collega’s, familie, vrienden een leuke klus aannemen, doe dan mee met NLdoet. NLdoet is elk jaar in maart.

LochemDOET, de Sportraad Lochem en Cultuur Contact gemeente Lochem starten in 2024 met BestuurdersCentraal om vrijwillige besturen te ondersteunen. Deze zijn voor verenigingen en organisaties van groot belang, maar het is een uitdaging om mensen bereid te krijgen om de rol van bestuurslid te vervullen of complexe en structurele taken binnen een organisatie uit te voeren. Tijd om te ontdekken wat werkt en successen met elkaar te delen in een sterk lokaal netwerk. BestuurdersCentraal wil besturen van vrijwilligersorganisaties ondersteunen door kennis en kunde die aanwezig zijn in de lokale samenleving te verbinden. Tom Kleissen, Sonja Peterse en Petra Fust zijn de initiators. Met BestuurdersCentraal willen we graag een netwerk opzetten waarin bestuurders van organisaties zelf zoeken naar oplossingen en elkaar ondersteunen door het uitwisselen van kennis en ervaring. Denk bijvoorbeeld aan het aanvragen van subsidies, het opmaken van statuten, communicatie, PR en dergelijke. Je kunt enorm veel van elkaar leren en elkaar ondersteunen. Om goed te starten is er vorige week een enquête verstuurd aan alle vrijwilligersorganisaties uit ons netwerk. Ben je in de gemeente Lochem vrijwilliger in een bestuur en heb je de enquête niet ontvangen dan zouden we je deze graag willen toesturen of scan de QR code. Hoe meer enquêtes er worden ingevuld hoe beter beeld we krijgen waar we kunnen ondersteunen. Hierbij kan je denken aan ondersteuning in de vorm van trainingen of het koppelen van experts uit het bedrijfsleven aan je organisatie. Op dinsdagavond 16 april is de startbijeenkomst BestuurdersCentraal. Daar wordt de uitslag van de enquête gepresenteerd en het concept BestuurdersCentraal nader uitgelegd. Het platform BestuurdersCentraal bestaat al langer en met succes. Het is mooi als we hier de gemeente Lochem aan kunnen toevoegen. Kijk eens op; bestuurderscentraal.nl, een online platform van het NOV (Nederlandse Organisatie Vrijwilligerswerk).

De Vrijwillige Dienstverlening is een bijzonder onderdeel van Welzijn Lochem. Dagelijks zitten vrijwilligers van 9 tot 12 uur aan de telefoon om hulpvragen van inwoners van de gemeente Lochem te beantwoorden. Bijvoorbeeld vervoer naar een ziekenhuisafspraak of hulp bij een klusje. Tineke Wigbers en Wilma Deen zitten regelmatig klaar om mensen te helpen. Ze leggen uit hoe het in zijn werk gaat. “Op doordeweekse dagen is de Vrijwillige Dienstverlening telefonisch bereikbaar van 9.00 tot 12.00 uur. We zitten aan de balie in de bibliotheek en beantwoorden alle telefoontjes die binnenkomen. Dit zijn meestal verzoeken van ouderen die geen vervoer hebben naar bijvoorbeeld de dokter, het ziekenhuis, de supermarkt of bijvoorbeeld de kapper. Ook kunnen mensen contact opnemen voor kleine klusjes in huis en tuin die ze zelf niet meer kunnen doen.” De telefonist neemt contact op met één van de chauffeurs of klusvrijwilligers en deze maakt dan een afspraak. Er komen ook regelmatig aanvragen binnen via de mail door bijvoorbeeld de gemeente of via welzijnswerkers en ook deze worden door de medewerkers van de telefoondienst verwerkt. Een geweldig initiatief dat uitkomst biedt voor mensen die geen netwerk hebben om op terug te vallen. Voor de ritten en hulp bij een klusje wordt een kleine vergoeding gevraagd. “Dit past perfect in mijn straatje” Tineke legt uit hoe zij met dit vrijwilligerswerk is begonnen: “Ik ben nu tweeënhalf jaar met pensioen, maar heb als telefoniste/receptioniste bij Edding Legamaster in Lochem gewerkt. Toen ik met pensioen ging dacht in eerste instantie: heerlijk, ik hoef helemaal niks meer, maar na een aantal maanden wilde ik toch weer iets oppakken. Toen ben ik eens gaan googelen en bij LochemDOET zag ik de oproep voor telefoonwacht bij de Vrijwillige Dienstverlening. Gezien mijn achtergrond paste dat natuurlijk perfect in mijn straatje.” “Het geeft structuur aan mijn leven” Ook Wilma begon als telefoonwacht na haar pensionering. “Ik heb gewerkt als event- en marketingmanager bij Norit en ben nu zo’n vijf jaar met pensioen. We zijn toen ook verhuisd naar Lochem vanuit Bussum en ik ben eigenlijk direct op zoek gegaan naar vrijwilligerswerk. Dat heb ik altijd al gedaan, zo ben ik ook opgevoed. Ik vind het belangrijk om iets aan je leefomgeving bij te dragen. En natuurlijk is het een leuke manier om mensen te leren kennen. En wat ik ook fijn vind, is dat het vrijwilligerswerk structuur geeft aan je leven, als je met pensioen bent. Naast de telefoonwacht houd ik ook de sociale media en website bij voor Het Stadshuus en kook ik één keer per maand voor het project Breek de Week.” Wat is er zo leuk aan? Tineke: “Ik vind het nog steeds heel leuk om mensen te woord te staan en dingen voor ze te regelen. Je krijgt meestal ook hele leuke reacties, maakt even een praatje met mensen en die zijn heel dankbaar en blij dat je bijvoorbeeld een rit regelt. Het geeft heel veel voldoening.” Wilma: “Ik houd ook van organiseren en mensen een plezier doen en het is anderhalf uur in de twee weken, dus goed te doen. En als ik oud ben en misschien hulp nodig heb, hoop ik ook dat er mensen zijn die mij dan helpen, want mijn kinderen wonen niet in de buurt. Daarnaast zijn we met een hele leuke club telefoonwachten, chauffeurs en klusvrijwilligers en samen maak je het. Ik vorm met Tineke een duo en we hebben echt een klik, misschien omdat we allebei uit het bedrijfsleven komen. Eén keer in de twee weken werken we samen op de dinsdag. Tineke begint om 9.00 uur en ik los haar af om 10.30 uur.” Meer weten over de Vrijwillige Dienstverlening? Zij zijn bereikbaar van maandag t/m vrijdag tussen 9.00 – 12.00 uur via telefoonnummer: 0573-254444 of via [email protected]

Wat hebben ‘t Overschotje”, “de derde helft” en “de gist in het brood” met elkaar te maken? ’t Overschotje is een Lochemse sportvereniging, die al meer dan 100 jaar bestaat en in de omgeving bekend is door de verschillende sportmogelijkheden en door de jaarlijkse oliebollenacties. De term “de derde helft” wordt dikwijls gebruikt voor mensen die boven de 55 zijn. En de gist in het brood dan? Dat staat voor Jan Lenselink. BOWLS In ’t Overschotje zijn nieuwe initiatieven geboren. Jan Lenselink vertelt hoe de club veel te bieden heeft. De vereniging richt zich met name op de senioren. Er wordt veel geschreven over die leeftijdsgroep, waar te weinig bewogen wordt en veel eenzaamheid wordt ervaren. Jan, als de gist in het brood, maakt zich sterk als de verbindende factor: èn bewegen èn minder eenzaamheid door de gezellige sfeer. Maar ook samenwerking met andere verenigingen, bijvoorbeeld de fietsclub, is zijn doel. Jan: ”Samen met mijn vrouw ben ik enthousiast voor BOWLS, een Engelse sport dat wat weg heeft van JEU DE BOULES: beide sporten hebben het simpele principe om grote ballen zo dicht mogelijk bij een klein balletje neer te leggen. Degene die dat het beste doet, is de winnaar. Het is afwisselend: je loopt kleine stukjes, maar je moet ook nadenken. Laat ik de bal links om of rechts om rollen? Waar kan ik de tegenstander wegtikken en mijn bal zo dicht mogelijk bij het doel, de jack, rollen? Doordat het zwaartepunt van de ronde bal niet in het midden ligt, maakt deze een curve”. VERBINDEN Na zijn opleiding heeft Jan in het buitenland gewerkt en daarna in de ouderenzorg, waarvan een aantal jaren als directeur van verzorgingshuizen. Zijn deur stond altijd open en ook nu bemiddelt en regelt hij graag. De ervaringen die hij toen in contacten met bewoners en instanties heeft opgedaan, komen nu goed van pas. Niet alleen bowls, maar ook andere sportclubs kunnen volgens Jan veel betekenen voor de ouderen. Het Nationaal Ouderenfonds en Welzijn Lochem steunen het project “De Derde Helft”. Jan kan plukken uit al die jaren levenservaring: “Het is belangrijk dat we elkaar helpen en ondersteunen. Het blijft lastig om over je eigen schaduw heen te stappen, om de angst voor verandering te overbruggen. Het zou bijvoorbeeld mooi zijn wanneer er beweegmakelaars zijn om inwoners te helpen de beweegwensen te onderzoeken en hen te verwijzen naar de juiste sport. Zo kunnen we met elkaar de gist van een goed en lekker brood worden”. PLEZIER EN GEZELLIGHEID ’t Overschotje heeft een eigen clubgebouw op de Elze, waar veel gaat veranderen, maar de gezelligheid blijft. Daar kan in de zomer buiten bowls en jeu de boules gespeeld worden. Bowls wordt in de winter in sporthal De Branink in Laren gespeeld. Jeu de boules wordt het hele jaar door buiten gespeeld. Vanaf eind maart komt daar “De Derde Helft” bij. In de komende weken komt over dat project meer informatie beschikbaar. Jan: “Het samen sporten, daarna wat drinken, er met elkaar zijn, daarvoor maak ik deelnemers enthousiast. Bowls en jeu de boules zijn serieuze sporten, waar ook ouderen veel plezier aan kunnen beleven. Kom een keer kijken en doe mee! Op onze website vind je de nodige informatie”. www.overschotje.nl

Binnenkort start Welzijn Lochem weer met de POWER Veerkracht Op Leeftijd (POWERVoL) workshops. Een project voor mensen van 55+ die willen investeren in persoonlijke groei, sociale netwerken en zinvolle activiteiten. Rita Beuving uit Epse geeft de workshops en is er al vanaf het begin bij betrokken. Ron Kouijzer uit Lochem heeft deelgenomen en beide zijn ze heel enthousiast. Rita is werkzaam geweest in de psychiatrie. Na haar pensionering is ze allerlei vrijwilligerswerk gaan doen en toen de POWER workshop op haar pad kwam, wist ze: “dit past perfect bij mij”. En dat bleek juist. Na een sollicitatie en een cursus ging ze aan de slag als begeleider. Rita: “Ik heb inmiddels al veel workshops gedaan, maar elke keer is het weer anders. Dat komt doordat ik met verschillende mensen de begeleiding doe, maak ook omdat elke groep een eigen dynamiek heeft. Het is immers geen cursus, maar het zijn workshops, dus de deelnemers ‘maken’ het. Aan de POWER workshops ligt zeker wel een theorie ten grondslag. Het is ontwikkeld door Kees Penninx en als project gestart door Gilde Nederland (gilde-nederland.nl) en de bijeenkomsten worden inmiddels door het hele land gegeven. Er zijn regelmatig overleggen met andere begeleiders en zodoende ontwikkelen de workshops ook steeds. “Het is ook voor mezelf altijd weer een verrassing wat er allemaal uit voort komt en dat maakt het ook zo’n geweldig initiatief.” “Huis van de identiteit” POWERVoL bestaat uit zes bijeenkomsten. De basis waaruit de workshops vorm krijgen is het zogenaamde ‘Huis van de identiteit’. Het huis bestaat uit vijf kamers en elke kamer heeft een ander thema: lichaam en geest, sociale contacten, materiële situatie, arbeid en activiteiten en inspiratie en zingeving. Rita legt uit: “Door middel van opdrachten en gesprekken in groepjes worden alle thema’s behandeld. De workshops zijn een mooie manier om eens na te denken over je leven: ‘Waar sta ik nu, waar wil ik naar toe? Wat maakt mij gelukkig en hoe kan ik mijn leven zinvol voortzetten?’. En uiteindelijk is het de bedoeling dat mensen hun netwerk uitbreiden.” Ga ermee aan de slag, probeer het uit! Dat was ook een motivatie voor deelnemer Ron Kouijzer. Na een druk bestaan, dat vooral in het teken stond van werken was het tijd om eens de balans op te maken. Hij besloot de drukte van de grote stad achter zich te laten en te settelen in Lochem. “In een grote stad is er altijd wel lawaai van brandweer, politie of van het uitgaansleven. Daar was ik helemaal klaar mee, nu is het ’s nachts meestal heerlijk stil en als ik mijn straat uit fiets sta ik direct op het platteland tussen de akkers”. En met alle vrijheid die ik nu heb, kwam de vraag: ‘Wat ga ik hier in Lochem doen, wat vind ik leuk, hoe kan ik nieuwe contacten opdoen?’ Een artikel over POWER in de Berkelbode gaf het antwoord. En ik kan zeggen dat het mij heel veel heeft gebracht. Echt fijn om op een kruispunt in je leven eens de balans op te maken en eventueel nieuwe wegen in te slaan. Ik vond het ook heel waardevol om allerlei ervaringen en ideeën van anderen te horen. Naar aanleiding van de workshops heb ik bijvoorbeeld besloten meer te gaan doen met mijn interesse voor boeddhisme. Met een aantal andere POWER-deelnemers zijn we bezig om een meditatiegroep op te zetten. Tegen mensen die nog twijfelen of POWER iets voor hun is, zou ik willen zeggen: ‘ga er mee aan de slag, probeer het uit, je kunt er alleen maar wijzer van worden’.” Nieuwe start In februari start een nieuwe reeks POWERworkshops. Op 13 februari is er van 10.00 tot 12.00 uur een informatiebijeenkomst in het Stadshuus in Lochem. U kunt zich hiervoor aanmelden middels een mailtje aan [email protected] onder vermelding van Aanmelding POWER of door te bellen met 0573-297000 (Welzijn Lochem).

Rita Oortgiesen staat midden in het leven. Ze heeft haar gezin, haar werk en haar passie in harmonie weten te combineren. Net als een kristal, dat door aandacht en oppoetsen alleen maar mooier wordt, is ze gaan glimmen. Gelukkig zijn er nog genoeg kantjes die dof zijn en waaraan gewerkt kan worden. Met plezier vertelt Rita hierover. VERLEGEN Rita: ”Als kind, de oudste van een tweeling, naast twee oudere broers, was ik heel verlegen. Verschuilde me lang achter mijn zusje, keek altijd de kat uit de boom. Van huis uit heb ik leren aanpakken. Eerst de aardappelen voor 6 personen schillen, daarna buiten spelen bijvoorbeeld. Op 14-jarige leeftijd had ik mijn eerste baantje bij de slager. Als tiener was een gevoel van eenzaamheid mij niet vreemd. In die gevoelde leegte ben ik als 16-jarige op zoek gegaan naar zingeving en ben mijn eigen pad gaan volgen. Ik kwam in de zorg terecht als IG-er en ben daar mijn eerste vrijwilligerswerk tegengekomen. Dat was bij “home-start”, om kinderen uit een gezin met problemen extra aandacht te geven. Door schade en schande heb ik geleerd mijn hart te volgen. Werken in de thuiszorg was mijn volgende uitdaging en heb ik jaren gedaan”. RUWE KRISTAL Uiteindelijk heeft Rita haar balans gevonden in haar praktijk voor ‘voetwellness’. Daardoor ervaart ze meer rust en tijd om haar talenten, zoals initiatief nemen en creativiteit, ruimte te geven. Al haar ervaringen hebben ‘de ruwe kristal’ mooie en glimmende kanten gegeven. Rita blijft ‘poetsen’: ”Toen ik hoorde over een zgn. ‘buurtkastje’ in Lochem ben ik meteen in actie gekomen. Hoe mooi is het als wij ook hier in Laren zoiets hebben? Ik ben mijn hart gaan volgen: heb contacten gezocht en lijntjes uitgelegd. Het resultaat is overweldigend geweest: veel goeds is op mij afgekomen. Ja, het is veel werk, maar ik doe het graag. Ik word er blij van als op deze manier mensen die het nodig hebben, dagelijks goed eten krijgen en zo ook voedselverspilling tegengegaan wordt. Zo kwam ik met iemand in gesprek over brood- en groenteresten. Die delen we nu ook weer en geven aan het vee. Zo komt er veel minder afval”. WAT IS IS Inmiddels heeft Rita ook een balans gevonden tussen goed willen doen en een grens trekken, maar het blijft een constant zoeken. Rita: “Ik voel me niet meer alleen staan. Ben blij met de contacten die ontstaan. Ik weet dat als ik mijn hart volg, het goede naar me toe komt. Ik ben wel gelovig maar ga niet naar de kerk. Dan vind ik het bijzonder dat de Diaconie het kastje gezegend heeft! Dat voelt zo goed! Ik sta in het leven met de vraag ‘Wat kan ik op mijn postzegel doen?’ Ik kan niet de onrust van de hele wereld op mijn schouders nemen. In plaats daarvan mijmer ik meer en meer over ‘Wat is is’ , zo ‘s morgens vroeg als ik net wakker word… Dan lijkt het wel of ik de ruimte krijg om mijn creativiteit te uiten, waardoor andere mensen ook weer gestimuleerd worden het goede te doen…. Er is meer. Met het vertrouwen in WAT IS IS zie ik dat elk mens zijn of haar eigen pad loopt”. En zo slijpt Rita, vanuit haar hart, haar kristal, dat meer en meer gaat glimmen.

WEB WEVEN Wat doe je als je verhuist naar een andere stad? Dan wil je op ontdekkingsreis, ga je verkennen hoe de omgeving is, welke mensen er wonen. Hoe je dat doet? Door de plaatselijke krant te lezen, te zoeken op internet en zien wat er te doen valt. Dat kan werk zijn, sporten en uitgaan. Maar vooral vrijwilligerswerk! NIEUWKOMER Jorien Schulten is zo’n ‘nieuwkomer’: uit Enschede verhuisd naar hier, Laren. Ze woont nu met haar hond Charlie in een stacaravan en is heel blij met de extra toelage van de gemeente in de vorm van zakken houtpellets voor haar kacheltje. Jorien vertelt: ”Op dit moment ben ik ‘in-between-lives’. Drie jaar geleden gescheiden, mijn kinderyoga studio verlaten en ben nu zoekende. Ik ga ervan uit, dat als je mensen wilt leren kennen je naar plekken moet gaan die jou inspireren. Dan ben je niet alleen aantrekkelijker voor de ander, maar je ontmoet dan mensen waar je mogelijk iets gemeenschappelijks mee hebt”. En hier is haar ontdekkingsreis begonnen. SPINDRADEN UITGOOIEN Jorien gaat verder: “Ik ben op Google gaan neuzen en kwam bij de website van vrijwilligerscentrale LochemDOET uit. Ik ben bij mezelf te rade gegaan over wat ik leuk zou vinden. En ik heb mijn keuzes gemaakt. Op deze site las ik een advertentie waarin mensen gevraagd werden mee te doen aan een onderzoek naar ‘eenzaamheid’ in de gemeente Lochem. Dat leek mij leuk en ik heb mij aangemeld. Daar heb ik ook de advertentie voor Humanitas DMH gelezen. Met de begeleiders was meteen een goede klik. En zo ben ik bij mijn bezoek-vriendin terecht gekomen”. BEZOEK-VRIENDIN Humanitas DMH is een woonlocatie met 15 appartementen voor mensen, die begeleid wonen. Kundig personeel begeleiden zowel de bewoners als de vrijwilligers die iets willen doen. De bewoners zijn over het algemeen jong, zo tussen de 20 en 50 jaar oud. De meeste hebben werk of een dagbesteding. Daarnaast kunnen ze genieten van bezoek met wie ze leuke dingen kunnen doen. “De begeleiding heeft mij met een bezoek-vrager in contact gebracht”, vertelt Jorien vrolijk. “Met haar ga ik een keer in de twee weken iets leuks doen. Door deze uitstapjes leer ik van haar het prachtige dorp Lochem kennen: bijvoorbeeld een kopje koffiedrinken in het centrum, de voorstelling ‘de kleine zeemeermin’ in de Schouwburg zien. Het is voor mij boeiend om te horen hoe zij haar leven leeft. We ontdekken steeds weer iets nieuws over elkaar. Zo wordt zij echt mijn bezoek-vriendin! Ik kan naast haar gaan staan, want ik ben er niet om haar iets te leren, doceren. Wat ik doe wel doe, is van mens tot mens vertellen wat mij opvalt – en vooral mezelf zijn. Ik ben altijd op zoek naar gelijkwaardigheid. Zij is heel pienter. Samen gaan we op zoek naar wat we kunnen doen, naar wat ons verbindt. Eigen regie is heel belangrijk. Eigenlijk voel ik dat ER ZIJN voldoende is”. Door zoals een spinnetje haar web van punt naar punt te weven is de kans groot, dat er waardevolle ontmoetingen ‘gevangen’ worden en dat Jorien zich thuis gaat voelen in het gezellige Lochem. Benieuwd naar wat jij kunt doen als vrijwilliger in de gemeente Lochem? Kijk eens rond op de website van LochemDOET en/of neem contact met ons op.

Vanaf 10 oktober is Lochem een bijzondere plek rijker. Op die datum opende het ontmoetingscentrum Oriolus haar deuren op de 1 e verdieping van het Stadshuus in Lochem. Oriolus is een plek voor mensen die te maken krijgen met kanker. In de gezellig ingerichte ruimte kan men terecht kunt voor een praatje, informatie of gewoon een kopje koffie. Agnes Meijer is initiatiefnemer en vrijwilliger van het ontmoetingscentrum. Ze is enorm enthousiast en gedreven en doet er alles aan om het centrum tot een succes te maken. Niet voor niks, want haar belangrijkste motivatie is haar dochter Mariska. Altijd actief Agnes (71) heeft al veel vrijwilligerswerk gedaan. Naast haar baan in de financiële sector was ze altijd actief voor buurt- en sportverenigingen, werkte bij een hospice en gaf op de Hoge Weide geheugentrainingen. Agnes: “Nu help ik nog altijd op de laatste dinsdag van de maand bij De Eetkamer. Speciaal voor alle oudere inwoners van Lochem koken en eten we gezamenlijk in het restaurant van de Hoge Weide. Een ontzettend leuk project, maar mijn focus ligt nu vooral op het ontmoetingscentrum Oriolus.” Mariska “Ik heb twee dochters Michelle en Mariska. Tien jaar geleden kreeg Michelle blaaskanker”, vertelt Agnes. “Ondanks dat ze een kleine overlevingskans had, is ze gelukkig hersteld. Maar twee jaar geleden kreeg mijn oudste dochter Mariska ook blaaskanker. Het leek ogenschijnlijk klein, dus we hadden goede hoop dat ook zij weer zou herstellen. Maar het ging niet goed en op 10 februari van dit jaar overleed ze.” “Het moet lukken, voor haar!” “In het tweede jaar van haar ziekte zijn we al eens op zoek gegaan naar een plek waar je terecht kunt met je verhaal. Informatie krijg je wel van de arts, maar dan, daarna. Mijn dochter vond dat ze ons en haar man niet steeds moest belasten, dus wilde ze op zoek naar lotgenoten. Samen zijn we ons gaan oriënteren en kwam we uit bij IPSO (centra voor leven met en na kanker)” Er zijn ontmoetingsplekken in Doetinchem, Deventer en Winterwijk maar rondom Lochem was er nog niets. Samen met Oriolus Winterswijk besloot Agnes een plek in Lochem in te richten. In Winterswijk zit het bestuur en Lochem fungeert als dependance. Agnes: “Ik zie het als missie, dit is wat Mariska heeft gewild. Ik ga er mee door en dat geeft me kracht. Het kost veel energie, maar het brengt me ook heel veel. Ik word heel blij als er mensen komen en misschien ben ik ook een beetje fanatiek, maar het moet lukken, voor haar.” Op zoek naar talenten Elke dinsdagochtend is vrije inloop van 10.00 tot 12.30 uur. “We zijn helaas nog niet heel goed vindbaar, want we zitten op de eerste verdieping. Ik zet wel altijd de banner buiten, zodat mensen weten dat we er zijn, maar ik zou liever nog zichtbaarder zijn. Iedereen is van harte welkom voor een praatje, informatie of een lekker bakje koffie. We hebben bijvoorbeeld ook veel boeken over leven met en na kanker. Daarnaast organiseren we één keer per maand een lotgenotenmiddag voor borstkankerpatiënten en starten we binnenkort met een cursus mindfulness. Begin volgend jaar organiseren we een lezing over kanker en werk. En dat is nog maar een greep uit alle plannen die we nog hebben. We zijn dan ook naarstig op zoek naar vrijwilligers die hun talenten willen inzetten. Dat kan zijn in de vorm van een workshop, een luisterend oor, een boekpresentatie of als wandelmaatje. Neem gewoon contact op met ons via www.oriolus-achterhoek.nl."

Het vrijwilligerswerk zit in haar genen. Ze doet het dan ook al vele jaren bij diverse gelegenheden met veel betrokkenheid, plezier en liefde. Dat geeft haar veel voldoening. In het ouderlijk gezin is ze naar Turkse normen en waarden opgegroeid. Als volwassen, moderne Islamitische vrouw heeft ze haar plek in de Lochemse gemeenschap gevonden: in de Turkse, maar zeker ook bij de Lochemse inwoners. Ayse Boya vertelt. AL VROEG VOOR ANDEREN KLAARSTAAN Als 2-jarige is Ayse met haar ouders vanuit Turkije naar Nederland verhuisd en in Lochem komen wonen. Thuis is alles Turks, maar op school leert ze de Nederlandse taal en cultuur. “Voor de mensen van de eerste generatie gastarbeiders heb ik veel kunnen betekenen. Maar ook bij sterfgevallen heb ik veel kunnen helpen. Een Turkse/Islamietische gewoonte is om zeven dagen lang de nabestaanden zorg uit handen te nemen, want zij moeten kunnen rouwen. Aan de gastvrijheid, die hoog in het vaandel staat, kunnen ze dan niet voldoen. Buren bieden de nodige troost door voor al het eten te zorgen: ontbijt, lunch, avondeten en ook koffie en thee met lekkere dingen voor iedereen die langskomt. Na de begrafenis verwerkt ieder het verlies op zijn eigen manier. Over het algemeen wordt elk jaar de sterfdag herinnerd door zoveel mogelijk ‘sadaqa’ (liefdadigheid) te verrichten. Dit houdt in dat je in naam van je overleden dierbaren, vrijwillig etenswaren uitdeelt en diensten verricht om Allah tevreden te stellen. Wij verzoeken mensen daarbij de overledene te herdenken en gedenken, door zijn/haar naam in het gebed mee te nemen”. LIEFSTE WENS: EEN EIGEN WINKEL Ondernemend als Ayse is, heeft ze gedroomd van een eigen winkel. Deze droom kwam uit, al duurde het niet lang, door Turkse levensmiddelen te verkopen in de winkel van de Selimiye moskee in Lochem. Ayse: “En dan verkopen aan alle mensen die hier binnen komen: niet alleen de moskee bezoekers. De meeste contacten en netwerken zijn mede dankzij ‘het winkeltje’ tot stand gekomen. Sindsdien houd ik deze contacten warm. Het liefst zie ik de Turkse cultuur naast de Nederlandse, Lochemse cultuur bestaan”. Dat doet zij door met één warme hand veel voor haar cultuur te doen en met haar andere warme hand contact met de Lochemse mensen te houden. “Ik wil zowel naar de kerk als naar de moskee kunnen gaan waar niemand commentaar of kritiek op heeft. Beiden gebouwen bieden meer dan geloofsbelijdenis. Er zijn rondleidingen, lezingen in de moskee en concerten, tentoonstellingen, spreekbeurten in de kerk, die interessant voor iedereen zijn.” GEDACHTENISBIJEENKOMST LEVENDE NAMEN Op de route van de gedachtenisbijeenkomst Levende Namen op de Nieuwe Begraafplaats Lochem, 29 oktober a.s. staat Ayse met nog enkele vrijwilligers van de moskee, bij het Islamitische gedeelte om iedereen troost te bieden. Dat doen zij door ‘helwa’, het Turkse troosteten, uit te delen aan ieder die een naam levend wil houden. “Noem tijdens je gebed of in je gedachten vanavond de naam of namen van diegene die van je heen gegaan is of zijn, opdat ze niet worden vergeten. Ik hoop van harte, dat mijn geloofsgenoten de gedachten, om vlak voor zonsondergang op deze specifieke avond geen begraafplaats te bezoeken, opzij kunnen zetten. Immers, de sfeer en de intentie zijn anders en kunnen bijdragen aan mooie, nieuwe contacten en lieve, troostende woorden”.

Samen met haar man Serge is Esther van Dijk uit Gorssel heel wat uren te vinden in de Detmerskazerne in Eefde. Als vrijwilliger is ze actief voor het Veteranen Ontmoetingscentrum (V.O.C.) dat er is gevestigd in de voormalige officiersmess. Esther en Serge zijn zelf veteranen. In 1996 en 1997 zijn zij voor Defensie uitgezonden naar Bosnië. Na deze missie zijn beiden afgezwaaid en hebben ze een gezinsleven opgebouwd. Esther behaalde in dienst haar diploma voor vrachtwagenmonteur, maar gebruikte dit in eerste in instantie niet. Esther: “ Toen ik uit het leger ben gegaan was ik zwanger en kon geen parttimebaan als monteur vinden, toen ben ik via mijn schoonouders in de horeca terecht gekomen. Het monteurswerk mistte ik heel erg, dus na een aantal jaren ben ik weer aan de slag gegaan als service adviseur bij Skoda, Volvo, MAN en nu werk ik alweer een aantal jaar bij Volkswagen Deventer.” Zo gingen er 25 jaar voorbij en Esther deed eigenlijk weinig met haar veteraan-zijn. Tot zij en Serge via een kennis in contact kwamen met het Veteranen Ontmoetingscentrum in Doetinchem en dachten, maar dit is toch wel ontzettend leuk. Esther vertelt: “Ik ben daar in het bestuur gekomen en twee jaar actief geweest. Maar Doetinchem is best ver en rondom onze woonplaats Gorssel was verder niets voor veteranen, dus dat was het startschot voor een nieuw centrum.” “Deze plek is heel bijzonder” “We zijn gestart in een schooltje in Epse. Daar hebben we drie maanden gezeten en toen kregen we deze plek aangeboden. Dit is echt voor ons en voor veel veteranen dé plek. Ik weet nog toen we hier begonnen en er een oude dienstplichtige langskwam. Hij liep onder de poort door en zag dat een groot deel van de kazerne afgebroken was en die man heeft ontzettend staan huilen. De plek is voor met name voor veel ex-dienstplichtigen heel bijzonder. De kazerne heeft ze op één of andere manier omarmt. Je hoort veel verhalen over hoe ze het hier naar hun zin hebben gehad.” Inmiddels ontmoeten de veteranen elkaar alweer acht jaar in de Detmerskazerne. Het ontmoetingscentrum in Eefde is onderdeel van een landelijk orgaan Veteranen Ontmoetingscentra. Esther geeft uitleg: “Er zijn 25 plekken door heel Nederland en één op Curaçao. Om rond te komen krijgen we een klein beetje subsidie vanuit het overkoepelend orgaan en vragen we een bijdrage aan de mensen die hier komen als we bijvoorbeeld eten maken of activiteiten organiseren. Daarnaast overleggen we momenteel met de gemeente over met name de huur van deze plek. Het is een dure plek, maar we willen hier niet weg, want het ontmoeten hier is heel belangrijk voor de veteranen.” ‘Een luisterend oor kost niets’ “We zijn vooral ’s avonds geopend en draaien volledig op vrijwilligers. Dat zijn niet allemaal veteranen, maar veelal ex-dienstplichtigen en partners van ex-militairen. De mensen die hier komen zijn heel divers uit alle geledingen van defensie en het thuisfront en van alle leeftijden. Heel mooi vind ik dat het vrouwengehalte hier hoog is. Dat geeft aan dat we laagdrempelig zijn en men hier snel vertrouwd is. Het doel van een ontmoetingsplek is r uimte bieden aan mensen om lotgenoten te ontmoeten en eventueel te praten over dingen die ze hebben meegemaakt. Het is de plek, de rust en de ruimte, maar ook de vrijwilligers en hun luisterend oor. Dat kost niks, maar het is zo kostbaar voor degene die het ontvangt. En dat is wat we hier willen bereiken.”

Herinrichten van je leven…. In het najaar gaat het project ‘POWER Veerkracht op leeftijd’ van Welzijn Lochem weer van start. De cursus bestaat uit zes bijeenkomsten/workshops en is bedoeld voor mensen (60+) die naar zichzelf willen kijken en nadenken over vragen als: ‘wie ben ik? waar sta ik?’ en ‘waar wil ik naar toe?’. De cursus wordt begeleid door Rita Beuving en Henny Jansen, speciaal voor POWER opgeleide vrijwilligers. Zij zijn lid van de plaatselijke POWER-groep, die deel uitmaakt van het landelijk project POWER geïnitieerd door Gilde Nederland. Rita Beuving Rita (74) is een fervent vrijwilliger met inmiddels een rijke bron van ervaring binnen Welzijn Lochem. Zij meldde zich daar nadat zij op haar zestigste stopte met werken binnen de GGZ maar nog volop energie had om haar bijdrage te leveren aan de samenleving. Voor haar een vanzelfsprekende keuze, het omkijken naar een ander en het creëren van een zorgzame omgeving zitten haar in het bloed. Dat is haar ook aan te zien, met haar vriendelijke open blik kijkt ze echt naar mensen, het nodigt als vanzelf uit om je verhaal te vertellen. Zij is het no-nonsense type met een accepterende houding naar de mensen die ze ontmoet. Zo zal menigeen die met haar als vrijwilliger in contact is geweest dat hebben ervaren. Denk aan de buurtbemiddeling waarvoor zij zich 5 jaar heeft ingezet, de projectgroep Eenzaamheid en de ontmoetingsruimte in Epse. Ook bij het project POWER is zij al vanaf het begin (2015) betrokken en heeft inmiddels al vele workshops begeleid. Zij vindt het belangrijk om zich te blijven ontwikkelen en daarvoor biedt POWER voldoende uitdaging. De diversiteit aan mensen met ieder hun persoonlijk levensverhaal, veelal op een kruispunt in hun leven met hun eigen vragen, vraagt om een gerichte begeleiding van het groepsproces zodanig dat een ieder zich gezien voelt. Dat groepsproces is de essentie van de POWER workshops, men zoekt inzicht, (her)oriëntatie en inspiratie en vindt dat bij elkaar. ‘Dat is de kracht van het samenwerken’, aldus Rita. Henny Jansen Henny (68) is sinds twee jaar met pensioen. Hij werkte als verpleegkundige en onderwijskundige binnen het gezondheidszorgonderwijs. Op dit moment is hij volop bezig deze fase in zijn leven opnieuw in te richten. Zo verhuisde hij van Warnsveld naar Lochem en trekt er, samen met zijn vrouw, regelmatig op uit met de caravan. Hij wil nog veel zien en ervaren maar ook zijn steentje blijven bijdragen waar dat mogelijk is. Dat doet hij bij de Alzheimerstichting en de adviesraad Sociaal Domein. Daarnaast wordt hij opgeleid als Berkelschipper en vaart op de zomp. Henny gaat nu, samen met Rita, voor het eerst een POWER groep begeleiden. Hij heeft onlangs de voorbereidende trainingsdagen afgerond en heeft er veel zin in. Hij is benieuwd naar de ervaringen van leeftijdgenoten met betrekking tot het herinrichten van hun leven en ziet uit naar een inspirerende groep van zowel mannen als vrouwen. Een gemengde groep heeft, volgens Henny, een duidelijke meerwaarde door de variatie aan inbreng wat zorgt voor dynamische energie. Het Powerconcept heeft het voordeel dat het veel ruimte biedt voor eigen invulling; er is een kapstok nodig dat geboden wordt door de thema’s maar daarbinnen bepaalt de groep de richting van de ontwikkeling. ‘Wij reiken een platform aan maar de deelnemers gaan vervolgens met elkaar verder en vormen groepjes rond gemeenschappelijke interesses, dat vind ik het mooie van POWER’!

Ambassadeurs voor Lochem Het is zomervakantie in heel Nederland en voor het mooie weer hoef je tegenwoordig niet meer richting zuiden. Veel mensen blijven in eigen land en dat merken we ook in Lochem en omstreken. En dat is ook logisch met al die mooie natuur en historie in de omgeving. Annelies Vogels en Inge Gerritsen zijn enthousiaste ambassadeurs van Lochem. Zij werken als vrijwilliger bij de VVV Lochem. Nieuwkomers Bijzonder is dat beide dames nog maar kortgeleden in Lochem zijn neergestreken. Inge woonde tot begin dit jaar in Westervoort. Ze wilde naar de Achterhoek en kreeg in Lochem vrij snel een huis. Ze heeft nog geen seconde spijt gehad van haar beslissing. Annelies heeft in Griekenland gewoond. Na haar pensionering keerde ze terug naar Nederland en koos toen bewust voor de Achterhoek. Haar ouders hadden vroeger een huis in Gelselaar, waar ze veel mooie herinneringen aan koestert. Niet gek dus dat ze zich in Barchem heeft gesetteld. Om de mensen en de omgeving te leren kennen, melden Annelies en Inge zich bij de VVV om vrijwilligerswerk te doen. Inge: ’Niks doen is voor mij geen optie en ik ben lang werkzaam geweest in de toeristische sector, dus ik ben hier helemaal op mijn plek. Annelies beaamt dit: ‘Als je ergens komt wonen moet je investeren, ik bedoel dat je moeite moet doen om de mensen en de omgeving te leren kennen. En de VVV is hiervoor een perfecte plek. Je leert alles over de omgeving, hoort over alle leuke activiteiten uit eerste hand en je werkt met een team gezellige collega’s.’ ‘Doen wat je leuk vindt en bij je past’ Annelies is één dagdeel per week bij de VVV te vinden. ‘Het werk is heel gevarieerd en je kunt doen wat je leuk vindt en wat bij je past’. ‘Ik vind het heel leuk om met de inrichting van de winkel bezig te zijn. We hebben namelijk een heel assortiment aan streekproducten, zoals wijn, jam, pindakaas en natuurlijk spullen met de Achterhoekse vlag. En we willen de winkel graag nog verder uitbreiden.’ Enorm leerzaam Inge werkt twee dagdelen en dan verzorgt ze de persberichten. ‘In het najaar ga ik me verdiepen in sociale media, zoals Facebook en Instagram voor de VVV. Momenteel volg ik daarvoor een cursus fotografie. Het zou erg leuk zijn als we ook wat meer jongere vrijwilligers zouden hebben. Zij kijken toch weer anders tegen dingen aan, kunnen zich goed inleven in mensen van hun generatie en hebben vaak veel kennis van internet en sociale media’. Ik denk bovendien dat de VVV vooral voor jongeren heel leerzaam kan zijn, omdat je ook allerlei zakelijke dingen leert, zoals het runnen van een winkel, omgaan met klanten en promotie van activiteiten. Ook voor een stage is de VVV heel geschikt.’ Kom eens langs! Annelies en Inge zijn het erover eens: ’We gaan hier altijd met heel veel plezier naar toe. Het werk geeft energie. Je komt alles te weten over de omgeving en de rijke historie van Lochem, maar het is ook creatief, want je kunt meedenken over nieuwe activiteiten, wandelingen enzovoort. Daarnaast hebben de mensen die hier komen altijd goede zin en jij kunt ze van leuke informatie of spullen voorzien. En tenslotte, niet onbelangrijk, draag je bij aan de promotie en ontwikkeling van de gemeente Lochem. Dus loop eens binnen bij ons in het oude stadhuis aan de Markt. Nieuwe vrijwilligers zijn altijd welkom. Wij en onze collega’s vertellen je er graag alles over.’ Benieuwd naar VVV Lochem? Ga naar de website: www.vvvlochem.nl

'Die glimlach, daar doe ik het voor’ De Graaf Obstacle Run is een sportief festijn in Lochem voor jong en oud. De afgelopen jaren heeft corona roet in het eten gegooid en kon het evenement tot drie keer toe niet doorgaan. Even dreigde een definitief einde voor de run, maar medeorganisator Daniël Heck heeft het tot zijn missie gemaakt om dit te voorkomen. Als vrijwilliger van de Graaf Otto Scouting organiseert hij samen met andere scouts de Graaf Obstacle Run dit jaar. Door: Mariëlle Frielinck Daniel: ‘We zijn in 2017 vanuit de scouting gestart met de Obstacle Run, omdat we voor onze leden iets leuks wilden organiseren en dat is uitgegroeid tot een groots evenement voor heel Lochem. Helaas kon het van 2020 tot en met 2022 niet doorgaan, maar dit jaar werd de scouting gevraagd om het nieuw leven in te blazen en daar hebben we gezamenlijk de schouders onder gezet. We hebben drie parcoursen bedacht van 4, 8,5 en 13 km. Er zijn zo’n 27 obstakels, die ook dit jaar heel verrassend en uitdagend zijn. Druk, druk, druk… Daniël is 23 jaar, studeert Biomedische Technologie aan de Universiteit Twente en heeft een bijbaan bij de Lidl. Je zou denken dat hij daar zijn handen wel aan vol heeft, maar toch maakt hij bewust tijd vrij voor vrijwilligerswerk. Daniël is van jongs af aan lid van de scouting en de laatste 6 jaar is hij leider van een jeugdgroep. Bijna dagelijks is hij te vinden in of om het clubhuis van de Graaf Ottogroep. ‘Ik ben gek op vrijwilligerswerk, omdat ik het heel fijn vind om mensen blij te maken. Maar het is vooral ook heel gezellig, want we zijn een grote vriendenclub. De laatste tijd ben ik vooral druk met de organisatie van de Graaf Obstacle Run en dat vind ik een geweldige uitdaging. Waar ik me nu al op verheug is het moment dat deelnemers over de finish komen, vol trots en met een grote glimlach, omdat ze de run volbracht hebben. Een beter gevoel, is er bijna niet.’ En als je denkt: “Waar haalt hij de tijd vandaan?” Dit is nog niet alles. ‘Naast het werk bij de scouting doe ik ook samen met mijn vader vrijwilligerswerk voor De Eetkamer’, aldus Daniël. ‘Dit is een maandelijks initiatief voor ouderen. Met een aantal mensen verzorgen we een diner bij De Hoge Weide. Ik ben dit gaan doen omdat ik een tante heb die dit mede mogelijk maakt en mijn oma gaat maandelijks naar het diner. De glimlach van mijn oma, die geniet van het diner dat haar zoon en kleinzoon mede hebben gemaakt, is onbetaalbaar en die voldoening maakt het helemaal de moeite waard.’ ‘Genieten en lekker vies worden’ De Graaf Obstacle Run vindt dit jaar plaats op 17 september en start bij het clubhuis van de Graaf Otto Scouting aan de Gageldijk 2a. Daniël: ‘We hopen dat er dit jaar weer heel veel mensen meedoen. Je kunt je individueel of als team inschrijven. Het is geen wedstrijd, maar gewoon genieten en lekker vies worden. Daarnaast kunnen we natuurlijk altijd nog sponsors gebruiken en als er mensen zijn die graag willen helpen bij de organisatie, zijn ze natuurlijk van harte welkom.’ Alle informatie over de Graaf Obstacle Run 2023 vindt u op www.graafobstaclerun.nl

EEN GESLAAGDE MIX : 1 plus 1 is 3 Volleybal verenigingen SV Harfsen en LVV Tornado zijn 6 jaar geleden samen opgegaan in VV FORZA. De tijd heeft bewezen dat dit een goede mix is geworden, want zo’n 150 leden genieten volop van de sportiviteit en gezelligheid voor jong en oud. Er zijn maar liefst 6 jeugd-, 5 damesteams en 1 herenteam. Deze 12 teams worden getraind en gecoacht en spelen in de regionale competitie. Daarnaast heeft de vereniging 4 recreantenteams, die ook competitie spelen. Speciaal zijn de “Old Stars”: zij volleyballen een keer per week, hebben het reuze naar hun zin met elkaar, zonder competitieverplichtingen. Kortom, VV Forza is een gezellige en laagdrempelige vereniging voor iedereen die wil volleyballen. Van jong tot oud, van beginner tot ervaren speler OUD-VOORZITTER MARJA KEPPELS Marja Keppels is 8 jaar de voorzitter geweest, waarvan de laatste 4 jaar van VVForza . Zij is nog dikwijls in de sporthallen te vinden om trainingen te geven en te coachen. In gezelschap van Irthe Brummelman vertelt ze enthousiast over haar warme gevoelens voor deze teamsport. “Het is een eerlijke, dynamische sport. Je doet het echt met elkaar! De teamleden zijn op elkaar aangewezen en daardoor echt afhankelijk. Tegenwoordig is het minder technisch en daardoor wordt het spel vloeiender en laagdrempeliger”. VRIJWILLIGERS De vereniging organiseert vele activiteiten, die allemaal gedragen en uitgevoerd worden door enthousiaste vrijwilligers. “We hebben verschillende commissies, die ervoor zorgen dat de activiteiten plaats kunnen hebben en extra geld genereren. We besteden dit geld onder andere aan jeugdactiviteiten, het onderhoud van de speelvelden, trainers, ballen. Veel mensen zullen onze activiteiten wel kennen: acties met paaseitjes, bloembollen en potgrond. Daarnaast worden we ook gesponsord. De tenues bijvoorbeeld worden om de vijf jaar vernieuwd: een taak voor de sponsorcommissie. Dit alles om de contributie zo laag mogelijk te houden, zodat praktisch iedere enthousiasteling voor volleybal mee kan doen. En ja: daar zijn veel handen (en voeten) voor nodig zodat niet alles op een klein groepje neer komt”. Waarom je je als vrijwilliger zou aanmelden? Marja: ” je hoort erbij en je doet ertoe. Er is een groot saamhorigheidsgevoel. Gezellig is het in ieder geval!” BEACHVOLLEYBAL Een groeiende sport is het ‘beachvolleybal” waar veel jongeren op af komen. Ook bij VVForza is deze mogelijkheid. Op het schoolplein in Laren ligt sinds een jaar een net-sportveld, waar gevolleybald kan worden. Ook op het schoolplein in Harfsen kan in “de kooi” gevolleybald worden. Op het Larens evenemententerrein liggen twee beachvolleybalvelden, die door iedereen uit het dorp gebruikt kunnen worden. De wens/hoop bestaat dat er gelijk met de nieuwbouw van de scholen in Laren ook twee beachvolleybalvelden gerealiseerd worden. Die overdag door de scholen als zandbak gebruikt kunnen worden. NIEUWE VOORZITTER GEZOCHT! Alle functies binnen het bestuur zijn ingevuld, alleen de voorzittershamer ligt nog werkeloos op tafel. Wie komt ons bestuur voorzitten? Het met elkaar bezig zijn, de contacten met de gemeente en de volleybalbond, de vereniging draaiende houden, het samenwerken in de commissies met een mix van jong en oud, maken de functie van voorzitter reuze-boeiend, zeer afwisselend en voldoening gevend. Vraag maar aan Marja!

Groeien doe je samen Dit is het motto van Yunio, jeugdgezondheidszorg. Groeien is veranderen, van baby tot peuter, van kleuter tot jongvolwassene. Je groeit als mens, maar ook als ouder, als opvoeder. Een uitdaging die zeker niet altijd makkelijk is. Gelukkig hoef je het niet alleen te doen, groeien doe je samen! Daartoe biedt Yunio verschillende vormen van ondersteuning aan, zoals het consultatiebureau maar ook Home-Start, een wereldwijd programma voor ondersteuning aan gezinnen. Vrijwilligers steunen ouders met lichte, alledaagse opvoedvragen. Zij staan als mede-ouder naast het gezin door een luisterend oor en aandacht te bieden. Nienke Barrancos, moeder van twee schoolgaande kinderen, is sinds een jaar Home-Start vrijwilliger. Zij heeft deze keuze heel bewust gemaakt op het moment dat zij, in haar persoonlijk leven, meer ruimte ervoer. Zij had een paar jaar daarvoor in haar werkzame leven de switch gemaakt van business consultant naar persoonlijk coach en daar diverse opleidingen voor gevolgd. De opvoedingssituatie van haar eigen kinderen bevond zich in rustig vaarwater. Vanuit deze balans in haar eigen leven ervoer zij de behoefte om bij te dragen aan het leven van een ander. ‘Het is zo simpel en zo mooi om elkaar te helpen’, zegt ze. Nienke is opgegroeid in het buitengebied van Holten en heeft de waarden van het noaberschap van jongs af aan meegekregen, ‘je stond open voor de noden en vreugden van de mensen in je omgeving en bood zowel praktische als mentale steun waar nodig’. Dit herkent ze in de uitgangspunten van Home-Start. Op deze manier laagdrempelig en op basis van gelijkheid je eigen opvoedervaring kunnen inzetten als steun voor ouders, spreekt Nienke zeer aan. Je staat naast het gezin in wederzijds vertrouwen. Ouders geven zelf aan waarvoor ze steun willen hebben. Bij aanvang van het traject bespreek je de hulpvraag en elke week, als je het gezin bezoekt, schat je samen in wat die dag nodig is. Dat kan variëren van samen een spel spelen met de kinderen tot ondersteuning bij het hectische moment van het koken, als ook een wandeling maken met de moeder en/of vader en daarbij ruimte geven om hun zorgen te uiten. Door te benadrukken wat goed gaat groeit het zelfvertrouwen van de ouder weer. Nienke is ervan overtuigd dat alles al in je zit , ze vindt het mooi om het positieve van mensen naar boven te halen! Dat geeft haar voldoening! Je staat er als vrijwilliger zeker niet alleen voor; tijdens het hele proces kun je terugvallen op de coördinator van het gebied waar Home-Start actief is. Je start met een training en later zijn er diverse bijeenkomsten waarin je ervaringen uitwisselt met andere vrijwilligers. Nienke ervaart het als zeer prettig om zich zo ingebed te voelen binnen de organisatie. Ook de opstart van het begeleidingstraject wordt zorgvuldig gedaan, er wordt bekeken of er een match is en vervolgens zijn er twee proefgesprekken. Home-Start verbindt ouders en opvoeders met elkaar om te voorkomen dat alledaagse vragen uitgroeien tot ernstige problemen! Als vrijwilliger biedt je steun, maar je bent geen steunpilaar, aldus Nienke. Je verhoogt de draagkracht zodat ouders het na de ondersteuning zelf met vertrouwen kunnen voortzetten. Ben je enthousiast geworden door het verhaal van Nienke? Meld je ook aan als Home-Start vrijwilliger. De vacatures vind je op www.lochemdoet.nl

die werk verrichten voor Lochemnaren, die vragen hebben over hun energie verbruik. Zo werkt Gerard Spil op dit moment als energie-conciërge, als vrijwilliger, voor Lochem Energie, in samenwerking met de gemeente. Gerard beantwoordt niet alleen vragen, hij lost ze ook op: zover als in zijn vermogen ligt. En dat is breed! Want als hij bij mensen thuiskomt, zien zijn ogen en horen zijn oren. Zijn mensenkennis is groot en warm. Vrijwilliger Gerard vertelt hoe hij zo’n twee-en-zestig jaar geleden aan zijn eerste onbetaalde werk begon: EHBO-er in Obdam bij de scouting. Veilig Verkeer Nederland, afdeling Lochem heeft 32 jaar lang van zijn krachten gebruik kunnen maken. De financiële problemen oplossen voor zijn zieke broer, zo’n twintig jaar geleden, brachten hem ertoe zich aan te melden bij Humanitas als hulpverlener. Met die ervaring is hij terecht gekomen bij het team budgetadvies (schuldhulpverlening) van Welzijn Lochem. Met zijn rugzak vol praktische ervaring is hij al een aantal jaren vrijwilliger bij Lochem Energie. “Ik help een ander, want dat levert zoveel meer op dan geld!” is zijn uitgangspunt als vrijwilliger. De energie-conciërge Gerard: “Ik kom uit een bakkersgezin en heb altijd mee moeten werken. Op 16-jarige leeftijd ben ik naar dè tuinbouwschool in Borculo gegaan en ben fruit- en groentekweker geworden. Bij verschillende kwekers heb ik veel ervaring opgedaan. Tot ik gevraagd werd om hier in Lochem conciërge te worden bij het huidige Staring college, dat hier naast de deur op de Bosweg heeft gestaan. Daar heb ik 33 jaar gewerkt. Het conciërge zijn is een veelzijdig beroep, dat helemaal bij mij paste: met pubers, ouders en leerkrachten omgaan: handen kunnen gebruiken en altijd oren en ogen open hebben. Mijn werkwijze is om met elkaar in gesprek te gaan: overleg hoe een probleem opgelost kan worden en luister. ” De verhalen, die Gerard vertelt, laten zien hoe die ervaringen hem bij zijn huidige conciërge werk van pas komen. Want dikwijls zijn het niet de meest bemiddelde mensen bij wie de gestegen energie-kosten de pan uit zijn gerezen en financiële problemen geven. Met zijn nuchtere, praktische, maar ook resolute en doortastende manier van omgaan met mensen, komt hij ook andere problemen en vraagstukken tegen. Daar schenkt hij aandacht aan en maakt hij tijd voor. Op de vraag waar zijn talent ligt, is het antwoord: ”ik heb hier nooit voor geleerd, maar met gezonde boerenverstand is het gewoon doen . Mijn auto ligt altijd vol spullen, die ik uit ervaring verwacht nodig te hebben. Ik grijp niet vaak mis!” Nieuwe collega’s Gerard: “Ik loop al aardig naar de tachtig, maar de blijde gezichten waar ik geweest ben, houden mij met plezier en voldoening aan dit werk. Ik kan het anderen van harte aanbevelen. En al heb je maar een of geen ‘rechterhanden’: ik help je wel! Nieuwe collega’s zijn altijd welkom”.

“Er zijn zoveel dingen die je voor een ander kunt doen zonder dat het wat kost” zegt Dick ten Broeke als ik hem vraag waarom hij met de riksja is begonnen. Veel mensen kennen Dick omdat hij samen met zijn dochters en vrouw Bakkerij ten Broeke runt. Een familiebedrijf dat al meer dan 100 jaar bestaat. Dick is ook de geestelijk vader van de riksja die sinds 2021 vanuit het Stadhuus talloze ritjes heeft gemaakt met kwetsbare of minder mobiele mensen. Veel mensen kennen de riksja van vakantie: een transportfiets waarbij een bestuurder (de piloot) met een of twee passagiers voorop, een rit maakt. “In 2020 ontmoette ik op een van mijn fietstochtjes mijn oude werkgever. Hij was enorm verdrietig omdat zijn vrouw kort daarvoor was overleden. Hij kwam nergens meer omdat hij slecht ter been was. Dat zette me aan het denken. Ik zocht het internet af en het kwartje viel bij een verhaal over een wielerliefhebber in Denemarken. Die man maakte in zijn woonplaats fietstochten met kwetsbare mensen. Dat leek me ook een goed idee voor Lochem”. Dick, ook een enthousiaste wielrenner, informeerde bij zijn wielerclub De Paaschberg of er mensen waren die mee wilden werken aan zijn initiatief. En binnen de kortste keren melden zich 18 vrijwilligers. Er werd ook contact opgenomen met het Stadhuus. Zij boden aan om met sponsorwerving te helpen. Dankzij deze hulp en sponsoren kon er binnen drie maanden een nieuwe elektrische riksja van € 9000 worden aangeschaft! De riksja werd gestald bij het Stadhuus. “Zoiets is alleen mogelijk als je het met elkaar doet” vertelt Dick. Er werd contact opgenomen met Gudula, Tusselerhof en het Vandermolenhuis. Ook zij reageerden meteen enthousiast. Omdat voor de bewoners een riksja-tocht een geweldig uitje is. “Mensen vertellen je onderweg hun verhaal, wijzen je op allerlei zaken die je nog niet waren opgevallen. Of ik vertel hen wat over de omgeving. Het is nooit saai. Bij boer van Binsbergen kunnen we zelfs door de stal fietsen waar de koeien staan. De tochten zijn gratis, maar een vrijwillige bijdrage is welkom om de kosten te kunnen dekken”. Dicks enthousiasme werkt zo aanstekelijk dat inmiddels ook andere inwoners van Lochem en zelfs minder mobiele toeristen het stadhuus weten te vinden voor een riksja-tocht. Het aantal aanvragen neemt daardoor toe. En daarom zijn nieuwe vrijwilligers heel welkom! Aan de mensen die belangstelling hebben vertellen Dick, Henk en hun collega’s graag meer over de fietstochten en de mensen die met hen meegaan. Niemand gaat onvoorbereid op pad. Het is niet moeilijk, maar je moet wel even wennen aan zo’n fiets. En natuurlijk moet je ook vertrouwd raken met de passagiers. Voor meer informatie en/of aanmelding kan gemaild worden naar [email protected] Op www.stadhuuslochem.nl staat ook meer informatie. Als Henk Pasman weer op de riksja stapt om hem terug te fietsen naar het Stadhuus kijken we hem na en vertrouwt Dick mij toe: ”Wat is het toch fijn om leuke dingen te doen met – en voor elkaar, dat geeft zo’n mooi onderlinge band die niet met geld te koop is!” Bij de foto: Henk Pasman piloot, Gonnie Welbergen en Dick ten Broeke.

Voor de liefde verhuisde Jolien Braakman bijna 30 jaar geleden van Neede naar Laren. Waar ze samen met haar man aan de Markeloseweg ging wonen. “Mijn ouders waren niet zo bezig met vrijwilligerswerk en ik, tot aan het moment dat mijn kinderen naar de basisschool gingen, ook niet. Was vooral druk met mijn werk” vertelt Jolien. Het begon met overblijfmoeder. En al snel kwam de organisatie van het kinderkerstfeest erbij. En daardoor werd ik ook benaderd om mee te doen met de kinderkerk. “Voordat ik het wist, deed ik allerlei vrijwilligerswerk. En dat is niet moeilijk in Laren. We weten elkaar te vinden. Maar ik vond het ook enorm leuk. Deed nieuwe contacten op en voelde me daardoor snel thuis”. Toen de kinderen wat ouder werden, popten weer hele andere activiteiten op. Zoals muziekvereniging Apollo. Via een van haar zonen (die bij muziekvereniging Apollo speelde), werd Jolien ook betrokken. In haar jeugd had ze viool leren spelen. Bij Apollo stapte ze over op de bariton en daar speelt ze alweer 10 jaar. Maar ze speelt niet alleen, tot voor kort was zij ook penningmeester van het bestuur van Apollo. Twee rode draden tekenen de vrijwilligersloopbaan van Jolien. Ze heeft een groot verantwoordelijkheidsgevoel en zegt niet snel “nee” als er een beroep op haar wordt gedaan. Daarnaast ontwikkelde ze gaandeweg ook passie voor communicatie en PR. Ze vindt het enorm leuk om naast haar betaalde werk als administratief medewerkster, daar mee bezig te zijn. Die passie ontstond bij de website Larengelderland. Zie www.larengelderland.nl Jolien is al jaren een van de drijvende krachten achter deze website en Facebookpagina. Door haar werk als o.a. editor, worden alle mensen in Laren en Exel op de hoogte gehouden van nieuwtjes en het wel en wee van haar inwoners. De oorspronkelijk zelfstandige website is sinds drie jaren onderdeel van de belangenvereniging Wakker Loarne. Een springlevende vereniging die met haar bestuur en werkgroepen (communicatie, duurzaamheid, leefbaarheid, recreatie en toerisme, verkeer en wonen) opkomt voor de belangen van de mensen uit Laren en Exel. Jolien zit, als voorzitter van de werkgroep communicatie, in het bestuur van Wakker Loarne. Eind 2018 werd Jolien gevraagd om de communicatie en PR van de fietsvierdaagse te gaan doen. “Ik vind het leuk om daaraan mee te werken omdat ik zelf enorm geniet van de prachtige omgeving waarin wij wonen. En het doet me dan ook goed dat jaarlijks zo’n 650 deelnemers op de fiets de Achterhoek verkennen!” 2023 is een heel bijzonder jaar omdat we 30 jaar bestaan. En dat wordt extra feestelijk. En voor dit evenement zoeken we nog vrijwilligers. We zoeken aanpakkers die in de eerste week van augustus beschikbaar zijn. En het liefst ook mee kunnen werken aan de voorbereiding. Je moet dan denken aan PR, pijlen uitzetten, parkeerhulp en het inschrijven van de deelnemers. Voor meer informatie en opgave kan het beste een mailtje worden gestuurd naar [email protected] Op de website, www.fietsvierdaagseachterhoek.nl , is meer informatie over de fietsvierdaagse te vinden. Als we afscheid nemen, vraag ik Jolien hoe ze het allemaal klaarspeelt. “Gewoon blijven doen” is haar antwoord.

IK ZOEK EEN BABBELTJE OP: BIJEN, WANDELEN EN KIPPEN Op een droog, oud, verweerd bankje gezeten, vertelt Esther Wissink hoe deze drie onderwerpen haar bezig houden. Alles samen met haar man Henry, levert zij haar bijdrage aan een Lochem: door bloemen en struiken in de tuin te zetten, waar bijen hun voedsel vinden; door wandelingen te organiseren waar mensen elkaar vinden en door drie bruine kippen in de achtertuin te laten lopen en te laten tò-tòkken. Hiervoor geeft ze haar energie en krijgt ze energie terug met veel plezier en genieten. VOEDSELBANK VOOR BIJEN De voortuin ziet er verzorgd winters uit. Beetje rommelig, niet alles ‘schoongemaakt’. Esther vertelt: “Ik zit graag hier op mijn bankje om te kijken naar de bijen die hier straks zoemen. Mensen die voorbij lopen groet ik, zoek een praatje op en vertel over de “bijen-voedselbank”. Ik deel zaadjes uit om te gebruiken voor nieuwe “bijen-voedselbanken” en geef stekjes weg, zodat heel Lochem groen kan blijven”. Een bruisend zoemend Achterhoeks samenleven dus. SAMEN WERKEN Esther was als tafeltennistrainer bekend geraakt met spelers met aangepaste sporten. Samen met een groep enthousiastelingen heeft ze destijds meegedaan aan de “Special Olympics”: een fantastische ervaring. Met hulp van veel vrijwilligers was dit mogelijk. Henry, haar man, is zo enthousiast geworden, dat hij nu de tafeltennis- trainer opleiding doet en hiermee verder gaat. In het dagelijks leven is hun samenwerken een soort “ping-pong” spel geworden. Over en weer stimuleren en steunen ze elkaar, vullen elkaar aan waar leuk en nodig: want het leven is leuker als je het samen doet”. WANDELCHALLENGE “Mijn beroep is leefstijlcoach. Daarnaast doe ik graag vrijwilligers werk met mijn kennis. Iedereen mag meedoen: met flyers en mond-op-mond-reclame wordt hieraan bekendheid gegeven. Wat heb je nodig om mensen uit te dagen om eens een wandelingetje te maken? Met name mensen die onder professionele begeleiding in beweging willen komen? Het antwoord is: door met professionals en anderen te lopen maakt al veilig en minder eenzaam, met koffie en koek maak je het gezellig en met luisterende oren boeiend en verrassend”. Van mei tot en met september zijn dat 20 donderdagavonden. De onkosten worden samen opgebracht. Op deze avonden lopen, naast Esther ook andere vrijwilligers met een zorg achtergrond mee. Esther vertelt “Onder het wandelen bewegen en babbelen we, vertellen elkaar waar we mee bezig zijn, ondersteunen en stimuleren we elkaar in onze voornemens”. GEZELLIGHEID TROEF Een ontsnapte kip wordt vakkundig ‘opgeraapt’ en meegenomen naar de achtertuin waar achter het hek nog twee kippen gezellig tokkelend rondstruinen. Als afsluiting zegt Esther: ”Ik vind het leuk om gezelligheid met beweging te combineren”.

‘Wat wil ik verder in mijn leven doen?’ Binnenkort gaat het project ´POWER Veerkracht op leeftijd´ van Stichting Welzijn Lochem (SWL) weer van start. De cursus bestaat uit 6 bijeenkomsten/workshops en is bedoeld voor mensen (50+) die naar zichzelf willen kijken en nadenken over vragen als: ‘wie ben ik?’, ‘waar sta ik?’ en ‘waar wil ik naar toe?’. Aan de hand van een vijftal thema’s worden deze vragen door middel van allerlei werkvormen uitgediept. De cursus van dit voorjaar wordt begeleid door Hélène van den Berg en Cor Vermaat. Cor Vermaat Cor (70) is tot 3 jaar geleden werkzaam geweest in de psychiatrie, waar hij werkte met groepen mensen van allerlei leeftijden. Sinds zijn pensioen, nu 3 jaar geleden, heeft hij zich gestort op het vrijwilligerswerk. Aanvankelijk wilde hij heel wat anders gaan doen, maar hij rolde toch weer in de begeleiding van groepen. Naast de POWER workshops bij SWL is hij actief bij Nolano; een ontmoetingsvereniging voor 60+ers in Zutphen. De cursus ‘POWER Veerkracht op leeftijd’ spreekt Cor enorm aan, vanwege zijn eigen ervaringen toen hij met pensioen ging. `Ik voelde dat ik op een kruising in mijn leven was beland en ben 3 maanden naar Noorwegen gegaan. Daar heb ik stilgestaan bij mijn leven en vragen als: ´wat en wie zijn belangrijk voor mij en hoe wil ik verder?’. ‘Welke keuzes heb ik gemaakt en waarom en welke keuzes heb ik nu?’. Ik denk dat het voor iedereen goed is om af en toe eens stil te staan en jezelf deze belangrijke vragen te stellen. En het geeft mij veel voldoening om mensen hierin te begeleiden.’ ‘Het groepsproces is ook heel belangrijk bij de POWER workshops: elkaar op ideeën brengen, stimuleren en motiveren. Dat is de kracht van het samenwerken en dat vind ik mooi om te doen. En vaak houden mensen er leuke contacten aan over. Ik heb er zelf ook twee leuke vrienden aan over gehouden, waarmee ik regelmatig afspreek.’ Hélène van den Berg Hélène (75) is inmiddels 10 jaar met pensioen na een lange carrière in de psychologie. ‘Toen 10 jaar geleden het einde van mijn werkende leven in zicht kwam ben ik heel bewust bezig gegaan met de vraag: ‘wat wil ik dan gaan doen?’. Ik ben naar de Schrijversvakschool in Amsterdam gegaan. En verder wilde ik nog promoveren op het onderwerp: ‘onthechting in de ouderdom’. Ik ben daar mee gestart, maar werd er zo door opgeslokt dat ik er mee gestopt ben. Er waren nog zoveel andere dingen waar ik mee bezig wilde, zoals tuinieren, kunst, keramiek en schrijven. Het maken van keuzes heb ik dus door en door ervaren.’ ‘En toen SWL destijds vrijwilligers vroeg om de POWER workshops te begeleiden, was dat gezien mijn werk- en levenservaring op mijn lijf geschreven. Opvallend is dat redelijk veel mensen van onze generatie zich niet bewust zijn van de keuzes die ze hebben, terwijl er nog steeds van alles mogelijk is! Hierbij zijn duidelijk onderlinge verschillen te constateren wat betreft leeftijd en achtergrond, dat maakt de uitwisseling ook zo boeiend. Ik word heel blij als mensen zich in de workshops gezien voelen, kunnen uitten wat ze bezighoudt en misschien tot hele nieuwe inzichten over zichzelf komen.’ ‘En wat natuurlijk ook leuk is, is dat wij een soort basis aanreiken, maar dat de mensen vervolgens met elkaar verder gaan. Vaak vinden mensen elkaar in gemeenschappelijke interesses. Zo zijn er bijvoorbeeld deelnemers geweest die na de POWER workshops samen een kook- of leesclubje hebben opgericht of mensen die met elkaar naar muziekvoorstellingen gaan. Ik hoop dat veel mensen zich aanmelden en dat we in maart met een leuke groep kunnen starten.’ Fotocredits: Mariëlle Frielinck

LochemDOET wenst iedereen het allerbeste voor het nieuwe jaar. Geluk in grote en kleine dingen maar bovenal geluk, liefde en vreugde met elkaar. Om het jaar goed te beginnen attenderen we jullie graag op het workshopaanbod van LochemDOET voor het voorjaar ’23. De trainingen en workshops zijn gratis voor iedereen die vrijwilligerswerk doet in de gemeente Lochem. Ook voor vrijwilligersorganisaties staan er interessante workshops/activiteiten op de planning! Aanmelden kan via onze website Lochemdoet.nl/lochemtraint of stuur een mail aan [email protected] . Word een gekwalificeerde barvrijwilliger! Di. 7 februari van 19:00 tot 21:30 Locatie: Hoeflo, Harfsen In deze training gaat het erom dat de deelnemers de effecten en risico’s van alcohol vroegtijdig kunnen herkennen. Hierbij is het van belang dat de wetgeving rond het schenken van alcoholische dranken en mogelijkheden en grenzen van een vereniging goed in de gaten worden gehouden. Na de training ontvang je het wettelijk verplichte certificaat en ben je een gekwalificeerd barvrijwilliger! Schrijftips van Anne Hurenkamp Do. 2 mrt. van 19:30 tot 21:00 Locatie volgt! Schrijf jij graag? En ben je nieuwsgierig en wil je graag nog beter worden? Dan is deze workshop echt iets voor jou! Anne Hurenkamp geeft tips die je in veel situaties kan toepassen, denk bijvoorbeeld aan het schrijven van een mooi verhaal, een wervende flyer of gewoon een leuke tekst. Mannenavond! Wil je genieten van een lekker glas lokaal gebrouwen Markebier? Do. 9 maart van 19:30 tot 21:30. Locatie: poortgebouw van de voormalige Detmers kazerne, Kazerneplein 6 Eefde In Eefde is een moderne bierbrouwerij gevestigd in het poortgebouw van de voormalige Detmers Kazerne. Hier worden authentieke speciaal bieren gebrouwen door een groep enthousiaste lokale hobbybrouwers. Tijdens deze proeverij maak je kennis met Markebier en wordt er verteld over de brouwerij. Iets lekkers kan natuurlijk niet ontbreken! Signaleren van armoede voor vrijwilligers Wo. 15 maart van 19:00 tot 21:30 Locatie: SWL-kantoor Lochem (boven de bieb) Steeds meer mensen in onze samenleving krijgen te maken met geldproblemen. Maar er over praten is vaak lastig, waardoor soms de problemen nog verder oplopen. Als vrijwilliger kan je een belangrijke rol spelen in het signaleren en bespreekbaar maken van armoede. We hebben in onze gemeente een goed vangnet en kunnen mensen echt verder helpen. In deze workshop vertellen we daar graag meer over samen met samenwerkingspartners. Goed voorbereid naar de beursvloer! Ma. 20 maart van 19:30 tot 21:00 Locatie: SWL-kantoor Lochem (boven de bieb) Maatschappelijk impact maak je samen. Bedrijven en ondernemers willen graag een goede buur zijn en bijdragen aan maatschappelijk impact. Daar kan je als vrijwilligersorganisatie heel veel profijt van hebben. Maar wat kan je vragen? Hoe doe je dat op een goede manier? Wat heb je zelf te bieden als vrijwilligersorganisatie? Tijdens deze workshop helpen we je op weg, zodat je zo goed mogelijk de beursvloer op kan. Want een goede flirt kan leiden tot verrassende samenwerking. De beursvloer is een netwerkbijeenkomst, bedrijven en vrijwilligersorganisaties komen samen om kennis, menskracht en ideeën te ruilen. Alles met een gesloten beurs. De beursvloer! Wo. 5 april Locatie: Mepal, Lochem De beursvloer is het lokale evenement waarbij maatschappelijke organisaties en het bedrijfsleven elkaar ontmoeten om tot waardevolle matches te komen. De insteek is om dit te doen met een gesloten portemonnee! Expeditie nieuwe vrijwilligers! Ma. 17 april van 19:30 tot 21:30 Locatie volgt! Ook op zoek naar nieuwe vrijwilligers? Doe mee aan de inspiratiesessie Expeditie nieuwe vrijwilligers. Je gaat op vrijwilligersreis. Je leert alle fricties en motivaties van je ideale vrijwilliger kennen. En niet onbelangrijk en heel leuk de kunst van het verleiden. Een inspiratiesessie voor vrijwilligersorganisaties, die de uitdaging aan willen gaan om anders te denken en doen. Kom met z’n tweetjes, want dan stop je uiteindelijk meer in je rugtas voor jouw organisatie!

DááR DOE IK HET VOOR Ilonka ten Velde is een van de ruim 60 vrijwilligers bij de Zonnebloem, afdeling Gorssel. In haar gezellige huiskamer, waar de lichtjes in de kerstboom al branden en Santa Klaus de wacht houdt, vertelt Ilonka over haar drijfveren om dit werk te doen. ACTIVITEITENBEGELEIDER EN ORGANISATOR Zo’n 7 jaar geleden, toen de kinderen gingen studeren, heeft zij zich hier aangemeld. Niet eerder tijd en idee gehad om vrijwilligerswerk te doen. Maar in combinatie met een paar uur minder werk zocht zij iets om erbij te doen. Zoekend vond ze haar inspiratiebron in haar moeder, die al jaren gasten bezoekt in haar eigen woonplaats. Ilonka bezoekt ook gasten. Daarnaast is zij actief als activiteitenbegeleider en organisator. Voor een draaiboek draait zij haar hand niet om. Ilonka: “dat is zo makkelijk: even een hoop werk om alles op een rij te zetten om het een volgende keer heel makkelijk te hebben. Dan pak ik of een collega het draaiboek uit de kast en is de klus zo geklaard. Maar hoewel ik mezelf heel flexibel vind, is het af en toe lastig om iets uit handen te geven….haha!” DE KLEINE DINGEN…. DAAR DOE IK HET VOOR De Zonnebloem is vooral gericht op mensen met grote of kleine fysieke beperkingen vanaf 18 jaar. Ilonka vertelt verder: “Hier in Gorssel is het voornamelijk de groep ouderen voor wie wij kleinschalige activiteiten organiseren. Activiteiten- en welzijnswerker is mijn beroep. Ik kan veel van mijn ideeën en creativiteit kwijt. En als ik daarmee andere mensen blij maak, ben ik weer blij!” Dat blijkt wel als Ilonka vertelt over een van haar laatste workshops: dotten: met een spijker of stokje stippen verf aanbrengen op porselein. Haar ogen glimmen als ze met een grote glimlach vertelt: “komt een oudere heer binnen wandelen, die slecht kan zien! Zegt dat hij voor de gezelligheid komt… dat vind ik fantastisch: dáár doe ik het voor… Het zijn de kleine dingen die het doen. Bij onze start om samen te eten in november, vertelt een gast na afloop hoe ze heeft genoten van dit uitstapje: eerst een prachtige rit met de bus vanuit Eefde naar Epse en dan lekker eten… “ VOORZITTER en VRIJWILLIGERS De hamer van de voorzitter zoekt een nieuwe leidende hand. De Zonnebloem, afdeling Gorssel biedt gezelligheid, trouwe bestuursleden, enthousiaste vrijwilligers en een vergaderschema van gemiddeld 1 x per maand. Vrijwilligers kunnen zich altijd melden: nooit te veel. Daardoor is er een grote vrijheid in frequentie van het bezoeken van ouderen, die graag eens iemand op bezoek krijgen. In goed overleg wordt afgesproken wat bezoeker en gast wensen. Iedereen weet wel hoe groot de eenzaamheid onder ouderen kan zijn…. Ilonka: “het zal helpen als de gasten zelf aan familie, vrienden en buren vertellen hoe fijn die bezoekjes zijn. Dan kunnen anderen weer op het idee gebracht worden om zich als vrijwilliger aan te melden. Ik hoop binnenkort nieuwe collega’s te mogen verwelkomen” (je kan deze vrijwilligersvacature vinden op lochemdoet.nl). O ja!! Willeke Alberti komt zingen op 21 maart 2023 in de kerk in Gorssel!! Kijk voor meer info op de website van de Zonnebloem afdeling Gorssel”.

‘Elk kind moet mee kunnen doen’ Rob Pastoor komt van oorsprong uit de buurt van Arnhem, maar heeft het grootste deel van zijn leven in Zutphen gewoond. Als docent Engels en afdelingshoofd heeft hij gewerkt in Apeldoorn. Na zijn pensionering zijn Rob en zijn vrouw neergestreken in het buitengebied van Ruurlo. Daar hebben ze een oude boerderij helemaal opgeknapt. Toen dat goed en wel klaar was heeft Rob zich weer op het vrijwilligerswerk gestort. Rob: “Ik heb altijd vrijwilligerswerk gedaan voor Vluchtelingenwerk in Zutphen en Bronkhorst, maar dat werd wat minder en toen zag ik advertentie staan waarin ze vrijwilligers vroegen voor de Stichting Leergeld Lochem en dat leek me wel wat. Dat is nu 4 jaar geleden en ik nog steeds kom ik met veel plezier op dinsdag en donderdag naar Lochem. Een belangrijke reden voor mij om dit vrijwilligerswerk te doen is het gevoel dat je ergens iets nuttigs aan bijdraagt. Zelf heb ik het goed, maar dat heeft niet iedereen. Ik vind het fijn om daarin iets te kunnen betekenen voor anderen.” Stichting Leergeld Lochem “We zijn bij Stichting Leergeld Lochem met 17 mensen. We hebben een bestuur van 3 personen, 3 mensen op kantoor en 11 intermediairs die de aanvraag doen voor mensen en bij de mensen thuis langsgaan. Ik ben coördinator samen met nog iemand en wij staan een beetje tussen het bestuur en de andere vrijwilligers in. Wij zorgen voor de praktische uitvoering en doen dit op het kantoor van de stichting in het Stadshuus.” Voor wie? Stichting Leergeld werkt alleen voor jongeren tussen de 4 en 18 jaar. Het doel is om alle kinderen mee te laten doen ongeacht de financiële situatie van de ouders. De stichting zorgt bijvoorbeeld dat kinderen lid kunnen worden van een sportvereniging, een zwemdiploma kunnen halen, maar ook een computer, een tweedehands fiets of sportkleding krijgen als ze die nodig hebben. Ook allerlei extra kosten voor onderwijs kunnen betaald worden door Stichting Leergeld Lochem. Wie betaalt dat allemaal? De Stichting is ooit in Lochem opgestart door een aantal mensen, die begaan waren met kinderen in financieel moeilijke situaties. Toen werd alles betaald uit fondsenwerving en donaties. Zo’n vijf jaar geleden heeft de toenmalige staatssecretaris Sociale Zaken Jette Klijnsma in het kader van armoedebestrijding besloten dat elke gemeente van de overheid geld krijgt om alle kinderen deel te laten nemen aan sport, cultuur en onderwijs. En sindsdien wordt Leergeld Lochem voornamelijk gefinancierd door de gemeente. “Toch blijven giften en sponsoring ook belangrijk voor de extra dingen die de stichting doet”, aldus Rob. “Zo hebben we bijvoorbeeld van dat extra geld een zomerschool in Gorssel georganiseerd, samen met Stichting Welzijn Lochem. Een ander voorbeeld: in de Kinderboekenweek hebben we elk kind dat bij ons bekend is een boek gegeven.” Hoe werkt het? Wil je een aanvraag doen bij Stichting Leergeld Lochem dan kan dit telefonisch of via de mail. Een intermediair maakt dan een afspraak en komt bij je langs voor een gesprek en een inkomenscheck. Rob: “We zijn op dit moment bezig om een nieuwe website te maken die nog toegankelijker is voor iedereen. Via een eenvoudig systeem kun je dan met een druk op de knop zien wat er mogelijk is en wat je moet doen.” Voor meer informatie: www.leergeld.nl/lochem

Foto: van links naar rechts: Hedrik Beelen, Mariëlle Frielinck, Ria Elstgeest en Hélène van den Berg. Bijna elke week verschijnt op deze plek een inspirerend verhaal van een vrijwilliger. De naam van onze rubriek “De Vrijwilliger Centraal” zegt het eigenlijk al, in deze rubriek staat de motivatie en het verhaal van de vrijwilliger centraal. Maar, wie schrijven die verhalen eigenlijk? Dit keer zetten wij het redactieteam centraal, allen enthousiaste vrijwilligers. Elke week gaan zij op pad om interviews af te nemen, die ze vertalen in mooie verhalen. Wie zijn zij en wat drijft ze? Hendrik Beelen (links): " Vrijwilligers zijn het bindmiddel van de gemeente Lochem. En dat kan niet vaak genoeg in de krant worden geschreven. Om te vertellen wat er allemaal door hen draaiende wordt gehouden. En om lezers uit te nodigen mee te doen. Ik vind het leuk en zinvol om daaraan mee te werken als lid van de redactie. Ik ben Hendrik Beelen, 63 jaar en woon samen met Jeannette in Laren. We hebben 4 kinderen en twee kleindochters. Ik schrijf graag over wat mensen beweegt. Doe al wat langer mee met de website www.Larengelderland.nl en sinds kort dus ook met “Lochem doet” . Mariëlle Frielinck (tweede van links): " Mijn naam is Mariëlle Frielinck en ik woon nu zo’n 20 jaar in het gezellige Lochem. Eén van de redenen waarom het zo fijn wonen is in de gemeente Lochem, is dat veel inwoners zich vaak belangeloos inzetten voor anderen. Ik ben redacteur/tekstschrijver en vind het geweldig om via SWL deze vrijwilligers een podium te geven en in het zonnetje te zetten in de rubriek De vrijwilliger centraal." Ria Elstgeest (tweede van rechts): " Een vrijwilliger even in het zonnetje zetten… dat is mijn reden om voor Vrijwilliger Centraal te schrijven. De kwaliteit van de mens, die zich zo belangeloos inzet om de andere mens(en) van dienst te zijn: dat blijkt telkens weer een win-win situatie te zijn. Als het lukt dit op een vrolijke manier te verwoorden ben ik blij." Hélène van den Berg (rechts): "Vanuit het interview tot een geschreven portret komen is wat mij aantrekt! Ik ben graag in gesprek over wat mensen beweegt en waardoor ze tot bepaalde keuzes komen, zoals het vrijwilligerswerk dat ze doen. De essentie van wat ik gehoord heb uitdrukken in de meest treffende taal is voor mij dan de uitdaging." Ken of ben jij een vrijwilliger met een mooi, inspirerend of leuk verhaal? Wij komen graag met jou in contact! Stuur een mail aan [email protected] en misschien zien we jou binnenkort wel in de Berkelbode verschijnen.

Henk Koerselman van Gezinshuis Erve de Bongerd in Laren heeft een plan. “In het voorjaar van 2023 wordt een muziekfestival voor mensen met een beperking georganiseerd. Ik zie het al helemaal voor me: op een mooie locatie in de gemeente Lochem, bijvoorbeeld een sporthal, gaat het dak eraf. Lokale Nederlandstalige zangers of zangeressen treden op. En het hoofdmenu wordt gevormd door mensen met een beperking die alleen of met elkaar muziek maken. En natuurlijk is iedereen welkom om mee te doen”. De term “mensen met een beperking” schuurt. We bedoelen mensen die wat lastiger hun weg vinden in onze samenleving. Maar die bijvoorbeeld in de muziek een streepje voor kunnen hebben. “En juist op dat punt wordt er regionaal weinig georganiseerd. Jammer, want muziek verbindt mensen. Dat is goed te zien als je een festival bezoekt. Volstrekte vreemden van elkaar genieten dan opeens samen van een gemeenschappelijke ervaring. Verschillen in achtergrond, geloof, ras of geaardheid vallen weg. En dat staat me ook in het voorjaar voor ogen” vertelt Henk enthousiast. Henk heeft een groot hart voor mensen die vanwege een beperking een handje geholpen moeten worden om mee te draaien in de samenleving. Hij zet zich voor hen in waar hij kan. Zowel beroepsmatig als vrijwillig. Als vrijwilliger stond hij bijvoorbeeld aan de wieg van het speciale voetbalelftal van de Larense Witkampers in 2016. En was hij ook betrokken bij de vorming van een speciaal elftal van Go Ahead Eagles. Waardoor een aantal Witkampers nu meespelen in de speciale landelijke eredivisie. “Daarmee werd een lang gekoesterde droom verwezenlijkt. Ik geniet hoe die jongens en meiden wekelijks bezig zijn met hun sport” vertelt Henk. Henk werkt bij Sa-net, een Achterhoekse organisatie voor kleinschalige woonzorg en zorg thuis. Zijn werk bestaat onder andere uit het begeleiden van cliënten bij hun dagbesteding. Samen met hen onderhoudt hij twee dagen per week de tuinen van een aantal locaties die onder Sa-net vallen. Met zijn vrouw Corine, openden ze een aantal jaren geleden een gezinshuis. Toen hun eigen drie kinderen ouder werden, hebben ze hun huis opengesteld voor kinderen die behoefte hebben aan een veilig en zo normaal mogelijk gezinsleven. Momenteel wonen er twee kinderen bij Henk en Corine. Binnenkort komt er een derde kind bij. “Wij denken dat het voor veel kinderen fijner is om in een gezin op te groeien dan in een groep binnen een instelling. Het is af en toe hectisch, maar ook fijn dat we op deze manier een steentje kunnen bijdragen”. En nu dus het muziekfestival. “Ik zoek primair mensen met hart voor mensen met een beperking. Mensen die het leuk vinden om samen met hen een feestje te bouwen. Maar het zou natuurlijk ook geweldig zijn als we een groepje kunnen vormen met uiteenlopende kennis en ervaring. Bijvoorbeeld mensen met talent voor organiseren, muziek, techniek, communicatie & PR en het werven van sponsoren. Wie meer wil weten of zich wil opgeven kan contact opnemen [email protected] of 0623818091.

HET BEGON ALLEMAAL MET ÉÉN CENT Op zeven-jarige leeftijd, elke zaterdag met de buurjongen en een rond busje met een gleuf langs huizen in het dorp gaan om te collecteren: dat was het eerste vrijwilligerswerk van Gerrie Halsema. Dominee maakte het hermetisch afgesloten busje daarna open. Gerrie vertelt hoe de mensen meestal één of twee centjes gaven. Eén mevrouw vroeg eens of ze niet één keer in de maand wilde aanbellen: dan kregen ze 5 cent… en dat deden ze dan; een winst van 1 cent! VERHALEN SCHRIJVEN Vanuit het ouderlijk nest heeft Gerrie met de paplepel ingegoten gekregen: “iets voor een ander doen is mooi – zowel de gever als de ontvanger is blij”. Dat is de basis van het vele collecteren en de andere werkzaamheden als vrijwilliger. Zowel in haar beroepsleven als leerkracht, als nu ze met pensioen is: zij heeft altijd vrijwilligerswerk gedaan. Gerrie vertelt: ”Collectes lopen is niet mijn favoriete bezigheid. Schrijven gaat mij goed af, net als praten overigens… Ergens gedurende de 25 jaar dat ik columns schreef voor de Bokaal, een dorpsblad in Bovenkarspel, was ik met mijn man op een veiling. Daar werd een doos met inktpotten aangeboden. Het hulpje van de veilingmeester hield één pot omhoog. Het was er eentje die aan mijn verzameling inktpotten- en -flessen nog ontbrak: een inktpot van Gimborn, waarbij bovenin de hals een knikker zat die ervoor zorgde dat je makkelijk een vulpen kon vullen. Helaas ging de inktpot aan mijn neus voorbij: het maximale bedrag dat we wilden besteden werd overschreden. Maar op de terugweg naar huis waren we het er over eens dat die veilingmeester met zijn flinke hamer, zijn brede gebaren en welluidende stem, de moeite waard was om een column voor Bokaal te vullen. Na het verschijnen van het verhaal werd ik gebeld door een man die zo’n Gimborn-fles nog op kantoor had staan. Hij kwam hem persoonlijk brengen: een bijzondere aanvulling op mijn verzameling van 200 inktpotten en –flessen en een wel heel leuke ‘vrijwilligerservaring’”. KOKEN VOOR DE “BREEK-DE-WEEK-MAALTIJD” En nu lijkt het vrijwilligerswerk wel een fulltime baan in het Stadshuus. Gerrie hoort bij het team van twee mannen en twee vrouwen die de maandelijkse “breek-de-week-maaltijd” verzorgen. Voor die woensdag en donderdag zorgen zij voor het 3-gangenmenu, de inkopen daarvoor, het koken, het serveren en niet te vergeten het gezellig aankleden van de tafels: ‘alles moet kloppen’. Maar ook het opruimen en schoonmaken van de grote keuken na afloop behoort tot hun werk. VAN BETAALD WERK NAAR NIET-BETAALD WERK De overgang van een leven lang voor de klas staan en daarvoor normaal betaald worden, naar het werk als vrijwilliger zonder één cent op de bank bijgeschreven te zien was wel wennen….. “Maar te weten, dat de gasten er echt even uit zijn, niet voor zichzelf hoeven te koken en mede door mijn toedoen niet alleen aan tafel achter het bord hoeven te zitten, maakt het allemaal goed: dit werk is ‘onbetaalbaar’. Ik kan goed regelen, praat en schrijf makkelijk, kook met plezier, geef ook kalligrafeer workshops: al mijn talenten kan ik kwijt. En daar word ìk niet alleen blij van, maar de mensen om me heen ook!”.

“IK VIND HET FIJN MIJN TALENT TE DELEN: DOET MIJ EN DE ANDEREN GOED” Aan de rand van de gezellige dorpskern van Lochem, woont Maarten Delen met zijn vrouw. Schuin aan de overkant, net in het andere straatje, staat de Remonstrantse kerk met op de gevel de spreuk: ‘IN ALLES DE LIEFDE’. Over de zin en het enthousiasme om de liefde voor taal te delen met anderen, gaat dit verhaal van Maarten Delen. TAAL De taal gebruikt Maarten niet alleen om leuke verhaaltjes en mooie gedichten te schrijven. Voor hem is de taal, de spraak ook het verbindingsmiddel om contact te maken met mensen. Maarten: “Ik kom gemakkelijk in gesprek omdat ik empathisch ben en snel de juiste woorden vind. Ik ervaar het als verrijkend om met mensen in contact te komen. Vooral op nieuwe, onbekende gebieden komt mijn gezonde nieuwsgierigheid naar boven. En ja, het is een vorm van ijdelheid dat ik mijn interesse gewaardeerd weet door andere mensen”. Om de juiste woorden te vinden gebruikt Maarten al zijn zintuigen. Kijken, luisteren, voelen… al zoekend de woorden vinden om het moment, de situatie te pakken… Dit talent gebruikt hij in zijn werk, in het onderwijs en als vrijwilliger in een reeks aan diverse clubs en organisaties. VRIJWILLIGER Maarten vertelt: ”Als 19-jarige student in Amsterdam woonde ik vlakbij “het Cleyntheater”. Daar is mijn vrijwilligerswerk-loopbaan begonnen. Ik pakte van alles op en heb daar veel ervaring opgedaan. Ook in de kraakwereld uit die tijd was ik geen onbekende. Tegenwoordig besteed ik met plezier veel tijd aan het voorzitterschap van de tennisclub, ben ik bestuurslid van IJsselwind namens Lochem Energie en niet te vergeten bestuurslid van de Bachweken Lochem, naast nog enkele andere leuke organisaties”. LEVENDE NAMEN “Een paar jaar geleden ben ik gevraagd om op de gedachtenisroute van Levende Namen gedichten voor te lezen in het ‘Poëzielaantje’. Dat was op de Nieuwe Begraafplaats eind oktober. De serene sfeer, al die lichtjes, al die mensen die een dierbare overledene komen herdenken… Daar heb ik een gedicht over gemaakt, dat dit jaar op de gedichtenroute komt te staan. Die avond ben ik geraakt door de verbinding van leven en dood: de levenden zijn weer even welkom in het rijk der doden…. Ik geloof in een leven vóór de dood. Zo heb ik laatst met mijn moeder het graf van mijn vader bezocht en de plek ernaast, die voor haar bestemd is. We keken naar de namen op de gedenkstenen daar naast: ‘even kennis maken met de buren…’ zei ze. Als dat geen liefde voor het leven en de dood is…”.

LOCHEM - Monique Schutte is vrijwilligster bij verzorgingstehuis Het Vandermolenhuis aan de Zutphenseweg in Lochem. Met veel plezier zorgt ze dat de bewoners één keer per week in beweging komen. Als ik het Vandermolenhuis binnenloop is het bewegingsuurtje net voorbij en zit Monique nog even na te praten met de bewoners. Ze is er helemaal op haar plek, straalt en als we eenmaal aan de praat zijn, vertelt ze enthousiast en open over zichzelf en haar werkzaamheden. Monique ‘Ik ben bijna 54 jaar en moeder van 4 kinderen en oma van 8 kleinkinderen. Een aantal jaar geleden is bij mij de diagnose complexe PTTS vastgesteld, waardoor ik arbeidsongeschikt raakte. Toch kan ik niet stilzitten en wil bezig zijn. Vrijwilligerswerk biedt daarom een uitkomst, want als het een keer niet gaat, is er geen verplichting. Het meeste vrijwilligerswerk dat ik doe, heeft te maken met sporten en bewegen. Ik plan het werk meestal in de ochtend, ’s middags ben ik dan meestal niet zoveel waard. Toch wil ik het vrijwilligerswerk niet missen. Ik krijg zóveel energie van het bewegen en het contact met de mensen. Dat ik erna als een plumpudding in elkaar zak, dat is dan maar zo. Het is het waard.’ Het Vandermolenhuis ‘Ik heb een tijd bewegen met ouderen gedaan bij verzorgingstehuis ’t Talma in Laren, maar toen het Vandermolenhuis werd geopend, dacht ik: ‘dat is lekker dichtbij!’. Toen ben ik hier naar binnen gestapt, heb verteld wat ik te bieden had en sindsdien ben ik hier vrijwilligster. Ik heb het hier erg naar mijn zin en ben echt een onderdeel van het team. Naast het beweeguurtje help ik ook als er speciale activiteiten zijn. Zo hebben we met de jaarlijkse Burendag pannenkoeken gebakken en konden alle buren een kijkje komen nemen. Maar ook als de bewoners ergens heen gaan, ga ik vaak mee. Het Vandermolenhuis aan de Zutphenseweg is een verzorgingstehuis voor mensen met dementie. Met 20 bewoners is het kleinschalige woon-/zorglocatie. Het heeft 2 gezellige woonkamers, er zijn allerlei dagbestedingsactiviteiten en een grote keuken waar elke dag door een vaste kok verse maaltijden worden bereid. Bewegen voor ouderen ‘Elke dinsdagochtend ga ik bewegen met de bewoners. Het is natuurlijk geen intensieve work-out, maar hoofdzakelijk zittend bewegen. We beginnen meestal staand met een paar rek- en strekoefeningen en dan gaan we zitten in een kring of rondom een grote tafel. Ik heb allerlei attributen, zoals ballonnen, ballen, kegels, staven van zacht schuim, enzovoort. En daar doen we dan allerlei spelletjes mee. Meestal zitten we in de recreatieruimte, maar bij mooi weer gaan we naar buiten. Het belangrijkste is dat we vooral heel veel lol hebben. Ik zorg altijd dat ik muziek bij me heb en regelmatig wordt er enthousiast meegezongen. Natuurlijk is het beweeguurtje vrijblijvend en soms komt iemand er bij zitten en zegt direct: ‘Ik doe toch niet mee!’, maar dan zijn ze uiteindelijk het fanatiekst.’ Sportuurtje Maar… Monique kan niet stilzitten en naast het bewegen met de ouderen geeft ze ook wekelijks een sportuurtje. Dat is dan wel een echte, pittige work-out. Het jongerencentrum in de kelder van het Stadhuus wordt op woensdag- en vrijdagochtend van 10.00 tot 11.00 uur omgetoverd tot sportzaal. Het uur is voor iedereen die niet naar een gewone sportschool wil of kan. Het kost €3,00 inclusief koffie of thee na afloop. Monique geeft in dat uur allerlei groepslessen zoals Zumba, Steps of Bodypump. Deze lessen zijn voor iedereen, jong/oud, man/vrouw. Iedereen is welkom, kom gerust eens langs.

Marke Lochem: meer natuur langs de Berkel! Groene 0ase tussen stad en bedrijventerrein Bijna iedereen weet dat de Berkel door onze gemeente Lochem stroomt. Minder bekend is de “natuurstapsteen Stijgoord” aan de oostkant van de stad bij het bedrijventerrein Stijgoord (op de plaats van het voormalige zwembad Stijgoord) die afgelopen jaren ontwikkeld is. Drie hectare grond verandert, dankzij de inzet en het uithoudingsvermogen van vrijwilligers en buurtbewoners, in een groene oase tussen de stad en Friesland Campina en WILA. “Er groeien hier inmiddels 25 verschillende soorten planten en ieder jaar weten meer dieren het gebied te vinden” vertelt Alfred te Pas. Alfred is secretaris-penningmeester van stichting Marke Lochem. Ik ontmoet hem bij de ingang tegenover de loods van de Berkel zomp. Samen verkennen we het gebied. Alfred wijst op een waterplas. “Daar was tot 1993 het diepe bad van zwembad Stijgoord, nu is het een berging voor de opvang van overtollig regenwater”. Na sluiting van het zwembad zag het er lang naar uit dat het terrein dienst zou gaan doen als bedrijventerrein. Maar door de volhardendheid van een aantal initiatiefnemers (die later de kern van het bestuur van Marke Lochem vormen) was het waterschap (eigenaar van de grond) bereid om mee te gaan in de gewenste natuurontwikkeling. De handen werden ineengeslagen en er werd gesnoeid, gemaaid, gekapt, gegraven en geplant. De hulp van de buurtbewoners was daarbij enorm belangrijk. En het resultaat mag er zijn. Een natuurlijke overgang tussen de stad en het bedrijventerrein! Een gebied om al wandelend te genieten van unieke natuur langs de Berkel. Marke Lochem Stichting Marke Lochem, opgericht in 2019, mag tevreden zijn zou men denken. En dat klopt, maar er zijn meer ambities. “We openen 8 oktober en nestelwand voor oeverzwaluwen. Misschien kan er ook een vleermuiskelder worden gebouwd. En……. Wij willen vooral heel graag de inwoners van de gemeente Lochem inspireren om in hun buurt zelf initiatieven te nemen. Initiatiefnemers kunnen een beroep doen op ons. Wij hebben bijvoorbeeld de gemeente en het waterschap laten weten dat wij kansen zien voor een ecologische verbinding langs de Berkel tussen het waardevolle natuurgebied Mariabos bij de Cloese en Stijgoord. Het zou uiteindelijk geweldig zijn om van Zutphen tot de grens met Duitsland stapstenen langs de Berkel te ontwikkelen en deze met elkaar te verbinden. En gelukkig zijn er verder naar het oosten ook al initiatieven ontplooid zoals in Rekken en in Eibergen. Het enthousiasme bij Alfred en zijn collega’s is groot! Versterking Marke Lochem zoekt versterking. We doen nu een beroep op wisselend aantal mensen die eens per maand op zaterdagochtend helpen het terrein in orde te houden. Voor die groep zoeken we versterking. Maar het zou ook mooi zijn om ons werk meer bekend te maken. En daarom zijn mensen die onze communicatie gaan verzorgen ook van harte welkom! Op 8 oktober is ervan af 11.00 uur een open dag . Dan kan er kennisgemaakt worden met Stijgoord en met ons werk. Iedereen is van harte welkom! Meer informatie staat op de website www.markelochem.nl

‘Ik doe het ook voor mezelf, ik word er blij van’ Ellen van der Donk is vrijwilligster voor Oekraïense vluchtelingen. Eén ochtend per week staat zij in het winkeltje bij De Scheperskamp. De Oekraïners, kunnen van 10.00 tot 12.00 uur in het winkeltje terecht voor allerlei spullen, zoals kleding, speelgoed, campingbedjes, interieurspullen en sportartikelen. 28 februari 2022 viel Rusland buurland Oekraïne binnen. Veel mensen sloegen op de vlucht en een deel daarvan kwam naar Lochem. Zij werden opgevangen bij gastgezinnen, bij EuroParcs De Achterhoek en in Hotel De Scheperskamp. Al snel kwamen er allerlei initiatieven op gang, waaronder een winkeltje. Ellen van der Donk is één van de vrijwilligers die zich direct aanmeldde. “Ik ben een aantal jaren geleden met pensioen gegaan. Ik was en blijf zorgverlener en aan het eind van de dag wil ik een beetje een fijn gevoel hebben, dus daarom doe ik dit vrijwilligerswerk met alle liefde. Ik doe het niet alleen voor de ander, maar ook voor mezelf; ik word er blij van.” Wat Ellen ook aanspreekt in het werk is de inzet van alle vrijwilligers. “We zijn echt een team van 12 mensen. Kan iemand een keer niet, dan staat er altijd iemand klaar om in te springen. Niet iedereen werkt in het winkeltje, maar er is bijvoorbeeld een kleermaker die kleding verstelt, als dat gewenst is. En er is een fietsenproject, waarbij we gezorgd hebben dat er voor mensen die dat nodig hebben een fiets is en geven we fietsles om te oefenen met de Nederlandse verkeersregels en -situaties. En als we horen dat er behoefte is aan iets, dan wordt dat opgepakt en gekeken of we de mensen er bij kunnen helpen.” Het sociale aspect van het winkeltje is misschien net zo belangrijk als de spullen. Het is voor de mensen een soort uitje. “Er zijn mensen die komen elke dag en nemen allerlei spullen mee, die ze de volgende dag weer terugbrengen. Maar dat geeft niks, ze zijn er even uit en vaak ook verlegen om een praatje”, aldus Ellen. Dat gebeurt dan vaak met handen en voeten of met behulp van Google translate. “De mensen willen graag wat afleiding”, merkt Ellen op. “Er woont hier een bijvoorbeeld een moeder en een dochter. De dochter komt dagelijks in het winkeltje en ik vroeg haar eens of ze misschien iemand wist die mij wilde helpen in de tuin. Haar moeder bleek gek op tuinieren en sindsdien haal ik de moeder af en toe op en gaan we samen in mijn tuin aan de slag. Mensen willen wat doen, maar de taal is een probleem.” In het winkeltje kunnen Oekraïense vluchtelingen gratis allerlei spullen ophalen. Er is veel kleding gedoneerd en ook de Kledingbank Lochem heeft veel kleding gebracht. Maar de vrijwilligers brengen zelf ook eigen kleding en spullen mee of ze vragen rond in hun vriendenkring. Is er vraag naar iets, dan sturen ze een berichtje in de groepsapp en gaan ze op zoek. Natuurlijk kunnen ze altijd spullen gebruiken, bijvoorbeeld mooie mannenkleding en als het straks kouder wordt zijn winterjassen van harte welkom. Het is niet zeker of het winkeltje per 1 november nog doorgaat, omdat dan de Oekraïense vluchtelingen waarschijnlijk niet meer in De Scheperskamp worden opgevangen. Maar voor Ellen is dat geen probleem, want er blijven altijd dingen te doen. “Wat er op mijn pad komt, pak ik aan, als het maar zinvol is en leuk.”

DE VELDHOEK LÉÉFT Veel senioren uit de regio Harfsen en Kring van Dorth weten “de Veldhoek” aan de Gentiaan in Harfsen dagelijks te vinden. Koffiedrinken, jeu de boules spelen, stoelyoga ervaren, spelletjes doen, meegaan met de uitjes, luisteren naar boeiende sprekers. Eigenlijk te veel om op te noemen. En hiervoor staan enthousiaste vrijwilligers klaar: elke dag weer. Ellis Frans en Aldi Preuter vertellen over hun bezigheden voor deze fijne ontmoetingsplek. OOST EN WEST “De mensen, die jaren geleden naar de Achterhoek verhuisden, en degenen die hier geboren en getogen zijn kunnen het prima met elkaar vinden”, vertelt Ellis. “Ik vind het zo leuk om allerlei bijeenkomsten te organiseren. Zo kan ik uit een breed scala interessante onderwerpen verzorgen. Daar ligt ook mijn hart. Als ik zie hoe de mensen daarvan genieten, word ik daar blij van! Helaas ga ik verhuizen, maar ik weet dat mijn opvolger (wie meldt zich voor deze leuke job?) zich hier helemaal kan uitleven. De samenwerking met het bestuur, mijn collega-vrijwilligers, de Kerk, Plaatselijk Belang, Ondernemersvereniging en Hoeflo is geweldig. Er kan veel geregeld worden. Door deze activiteiten worden mensen uitgedaagd en worden ze gestimuleerd actief te worden. Mijn motto is: “als je een job vindt die je leuk vindt, hoef je nooit meer te werken!” NIEUWE VRIENDEN MAKEN Zowel de senioren, als de vrijwilligers, hebben de tijd en ruimte om elkaar te ontmoeten. Door dit samenzijn worden verrassende gesprekken gevoerd, ontdekken mensen elkaar en ontstaan nieuwe vriendschappen. En dan lijken de dagen korter te worden, omdat ze kunnen uitkijken naar een leuke bezigheid. Aldi vertelt: ”Behalve dat ik in het bestuur zit, vind ik het superleuk om hier met van alles bezig te zijn. Gaat alles goed? Heeft iedereen het naar zijn of haar zin? Voelen de senioren zich thuis? Ik leg graag mijn oor te luister om te horen waar ik iemand mee kan helpen. Ik heb in de zorg gewerkt en ben nu afgekeurd. Het hier in de Veldhoek bezig mogen zijn, geeft mij een gevoel van niet ziek zijn, maar gewoon mens zijn”. DE VELDPOST De kranten staan er vol van: communicatie! Maar dan vooral het gebrek eraan en de misvattingen die hierdoor ontstaan. In “de Veldhoek” is daarvan geen sprake: het bestuur verzorgt een prachtig blad: De Veldpost waar (bijna) alles in staat wat er in en rond “de Veldhoek” gebeurt. Ellis: ”Iedereen kan ideeën aandragen: qua activiteit, boeiend onderwerp voor een spreker, stukje voor in De Veldpost. De samenwerking met Aldi is geweldig. Maar vergeet niet alle vrijwilligers die elke keer weer klaar staan en ervoor zorgen dat onze ideeën uitgevoerd kunnen worden. We werken samen en ondersteunen elkaar heel goed”. De Veldpost wordt per mail verstuurd. Mensen zonder die mogelijkheid krijgen het blad in de bus en in de huiskamer ligt altijd een stapeltje klaar om mee te nemen. Met plezier heb ik zitten luisteren naar deze twee enthousiastelingen. Beiden wensen dat hierdoor ook de lezer(s) van dit artikel een keer komt kijken en proeven van de Veldhoekse gezelligheid! fotocredits: Ria Elstgeest. Op de foto staan Ellis Frans en Aldi Preuter.

KNOOPPUNTEN IN HET LEVEN Prachtige fietstochten kunnen we maken met de “knooppunten”: borden waarop routes staan waaruit gekozen kan worden. Een keuze maken betekent dan dat je stopt, de fiets parkeert, voor het bord stil staat, je achter je oor krabt… en er dan achter komt welke route jou het meest aanspreekt. ‘Ervaringsdeskundige’ Cor Vermaat vertelt over het belang van dergelijke knooppunten in het leven. Dit beeld werkt voor hem en kan ook voor andere mensen een onverwachte, verrassende wending in zijn of haar leven geven. VRIJWILLIGER BIJ SWL Cor Vermaat is vrijwilliger bij Stichting Welzijn Lochem: bij het landelijke project POWER! , als ‘Netwerkcoach’ en bij ‘Seniorenwerk’. Hoewel deze verschillende routes kennen, is het beeld van “knooppunten” heel toepasbaar. Cor vertelt: “Als je op een gegeven moment zo stilstaat, voor een routebord òf voor een moment in je leven en je krabbelt je even achter je oor…, kijk je om je heen. Dan zie je voor, achter, links en rechts de mogelijke routes waaruit je kunt kiezen. Onduidelijkheid, niet weten, geen keuze kunnen maken is best lastig. Met iemand praten over alternatieven, geeft meer en sneller duidelijkheid. Dan komen er verrassingen naar boven. En als het niet meteen lukt, naar de reden, naar het ‘wat houd je tegen?’ zoeken”. We werken in een POWER! groep met maximaal 10 mannen/vrouwen, als netwerkcoach is het een op een. IDEALIST Als jongeman meldde Cor zich al bij Het Dorp bij Arnhem als vrijwilliger. Met zijn verse rijbewijs op zak maakte hij graag ritjes in een ‘eend’ (Deux Chevaux) met een invalide man, om samen door de bochten te scheuren… Ook andere mensen die bijna het huis niet uitkwamen, nam hij voor een ritje mee. Door een bevriend iemand is hij op het pad van de psychiatrie gezet, waar hij tot aan zijn pensioen heeft gewerkt. Daar is de idealist in Cor een realist geworden. Cor vertelt verder: ”Het vrijwilligerswerk betekent veel voor mij. Het is de waardering dat het ertoe doet wat ik voor de ander doe. Ik heb niet veel nodig. Mijn auto gebruik ik weinig, dus leen ik hem rustig uit via automaatje. Ik ga er graag een paar dagen tussen uit en ga straks op vakantie. De vrije tijd ertussen besteed ik dan met plezier aan anderen. Het verhaal van de andere mens interesseert me: daar heb ik zorg en aandacht voor.” POWER “Ik wil graag over mijn ervaringen met POWER! vertellen. Mensen vanaf de leeftijd van 60 jaar zijn van harte welkom. Zeven jaar geleden heb ik voor het eerst een groep geleid. Het traject kent zes bijeenkomsten van zo’n twee en half uur. Dat betekent naar elkaar luisteren, elkaar bevragen, stimuleren en motiveren. De onderwerpen zijn heel praktisch en reëel. Het is niet alleen jezelf maar ook elkaar ontdekken, interesses delen. Zo ontstaan ook groepjes gelijkgestemden om bijvoorbeeld met elkaar te koken, muziek te luisteren, koffie te drinken of te filosoferen. SPREUK (= het levensmotto zoals Cor die op dit moment hanteert) “Wees niet bang voor het afbranden van dat wat zijn langste tijd gehad heeft; de essentiële waarde zal als een Phoenix uit de as herrijzen.”

Open Atelier Eefde We gaan in gesprek met de initiatiefneemster van het Open Atelier Eefde: Harmien Hulshof. Het Open Atelier Eefde bestaat nu een jaar en is een succes. Op woensdagmiddag, één keer in de veertien dagen komen de deelnemers bij elkaar om creatief aan de slag te gaan. In coronatijd was het voor Harmien, zoals voor zo velen, lastig om vrijwilligerswerk te kunnen doen. Op landgoed het Haveke, waar ze dichtbij woont is ze samen met haar man als vrijwilliger aan de slag gegaan met tuin- en boswerkzaamheden. Zo vindt ze het leuk om rozen en hortensia’s te snoeien en houdt ze zich bezig met opruimwerkzaamheden. Er is altijd wel wat te doen. Daarnaast is Harmien graag creatief bezig. Ze vindt het echter gezelliger om dit samen met anderen te doen. Zo kwam ze op het idee om het Open Atelier op te richten. Hiervoor mocht ze de remise van het Haveke gebruiken. Het was niet moeilijk om deelnemers voor het Open Atelier te vinden. De huidige groep is enthousiast en inspireert en motiveert elkaar. De deelnemers overleggen met elkaar welke activiteiten er gedaan worden en zorgen om de beurt voor de aanschaf van de benodigde materialen en de voorbereiding van de activiteit. Hierbij wordt gebruik gemaakt van ieders kennis, vaardigheden en ideeën. Eén van de deelnemers kan goed schilderen en kan dit ook goed overbrengen op de andere deelnemers. Zo vormen de schilderlessen en schildertechnieken een rode draad door de overige activiteiten. Het afgelopen jaar is er aandacht besteed aan beton gieten, hortensiakrans maken, mozaïeken, pouring (gieten met acrylverf), vogelnestkastje maken, paasdecoratie maken, dotpainting enz. Nieuwe ideeën zijn welkom! Zo leren de deelnemers van elkaar en met elkaar. Tijdens het werken aan de activiteit ontstaan er vaak gezellige en boeiende gesprekken en komen de deelnemers op een spontane, ongedwongen manier met elkaar in contact. Het hoofddoel is dus creatief bezig zijn, maar een belangrijk nevendoel is het leggen en verstevigen van onderlinge contacten. Na de zomer wil Harmien graag starten met een tweede groep creatieve, betrokken mensen. (Voorwaarde is niet dat je creatief bent, maar wel dat je het leuk vindt om creatief bezig te zijn en een actieve bijdrage wilt leveren). De deelnemersbijdrage is laag, deze is met name bedoeld voor de aanschaf van de materialen. Er wordt een maximaal aantal deelnemers van 8 personen aangehouden per groep omdat het sociale aspect belangrijk gevonden wordt. Het enthousiasme van de huidige deelnemers is voor Harmien een stimulans om een tweede groep te starten zodat nog meer mensen kunnen genieten van het creatief bezig zijn op deze manier. Na de zomerstop start de groep weer in september. Iedereen die na het lezen van dit artikel denkt: “Dit is iets voor mij” wordt uitgenodigd door Harmien om een mail te sturen aan [email protected]

…van Yvonne Sieverink klopt al ruim 33 jaar voor “Anke Marjolein”. Dit is een zorginstelling in Lochem, die ruim zestig jaar bestaat. Sinds 2014 wonen de 24 volwassenen, die extra zorg nodig hebben, in een eigen studio. De meeste hebben een fysieke en of geestelijke beperking. De professionele begeleiders werken samen met vrijwilligers. Vrijwilliger Yvonne vertelt over haar verbintenis met cliënten van “Anke Marjolein”. Anke Marjolein was een ernstig gehandicapt nichtje van ‘tante Riet Scheen’. Bij gebrek aan professionele hulp dicht bij huis, richtte tante Riet een eigen verzorgingshuis op met enkele verpleegsters. Eerst kleinschalig, maar nu onderdeel van Sius met alle dagen een professioneel werkend team. Yvonne: “Vanaf 1970 ben ik erbij betrokken geweest. Enkele jaren elders gewerkt, maar Anke Marjolein kon ik niet vergeten. Sinds januari 1990 ben ik daar weer regelmatig als vrijwilliger aan het werk. Met de bus heb ik samen met mijn man cliënten naar hun afspraken gebracht. Verder deed ik alles wat nodig was, tot mijn fysieke gezondheid mij steeds meer beperkingen oplegde. Een van mijn activiteiten was bloemstukjes en 3D kaartjes maken met de cliënten. En op dit moment is diamond painting iets wat ik elke week doe en natuurlijk op de donderdag rond de klok van elf uur voorlezen. Dan komen ze in een halve cirkel bij me zitten en genieten van de verhalen”. De twee kleinkinderen van Yvonne en Han luisteren ook graag naar oma, want twee keer in de week komen ze na schooltijd bij ons. Yvonne vertelt verder: “Ik heb ook tijdelijk naast Anke Marjolein als vrijwilligster met mensen met dementie op de Hoge Weide gewerkt. Het geduld dat dit vraagt kon ik prima opbrengen. Het werd mij uiteindelijk toch te veel en toen ben ik alleen nog naar Anke Marjolein gegaan. Op dit moment werk ik met één persoon tegelijk. Door mijn jarenlange elke week daar zijn ken ik de mensen goed. Ook al kunnen ze niet praten, met oogcontact, een tikje op mijn arm snap ik veel. Daar komen heel mooie relaties uit, die veel voor mij betekenen. Toch houd ik ook professionele afstand, het moet niet te diep gaan. Vooral de ouderen zitten al zo lang in mijn hart!” Naast dit werk in Anke Marjolein is Yvonne thuis ook een bezige bij. Mooie bloemstukjes in huis, diamond painting voor kleine cadeautjes en koken voor haar man. Maar ze moet er niet aan denken dat er een moment komt dat het niet meer gaat. Nu al is bijvoorbeeld Hemelvaartsdag, als ze niet naar Anke Marjolein toe kan, “een gat in de week”. Als ik opsta na dit mooie gesprek, laat ze nog een heel grote doos zien, met maar liefst 200 ‘mutsjes’ voor op de flesjes Innocent, die voor het Ouderenfonds bedoeld zijn. Met zo’n groot hart en zoveel geduld denk ik bij mezelf: ‘een vrouwenhand en een paardentand staan nooit stil”.

Corona heeft de afgelopen twee jaar veel invloed gehad op onze samenleving. Ook medewerkers in verpleeghuizen hebben een heftige periode achter de rug en moeten nog steeds bijkomen. Ondanks alle omstandigheden worden bewoners liefdevol verzorgd. De zorgmedewerkers verplegen, maken het gezellig in de huis- of koffiekamer en doen spelletjes. Tussen de bewoners en zorgmedewerkers lopen studenten rond: ‘snuffelen’ aan het werk om hen heen. Marloes Bisseling was ooit één van deze studenten. Zij vertelt haar verhaal. PASSIE “Tijdens mijn studie gezondheidswetenschappen heb ik onderzoek gedaan binnen een verpleeghuis. Voor mij is dat de gelegenheid geweest om het werk van de zorgmedewerkers te ervaren. Wat mij vooral is opgevallen, is de passie waarmee het werk gedaan werd. Van het omgaan met de bewoners en het koffieschenken tot een spelletje spelen in de huiskamer. Van hieruit is mijn interesse in de ouderenzorg ontstaan.” MENSEN HELPEN Marloes wil graag mensen helpen. Als zij op Facebook een pagina ziet waarin een oproep voor vrijwilligers gedaan wordt bij Stichting Welzijn Lochem (SWL) Seniorenwerk, meldt zij zich aan. Zij komt terecht bij het IIG team, dat staat voor Informatie en Inspiratie Gesprek. Het IIG project maakt het mogelijk dat inwoners in de gemeente Lochem een gratis gesprek kunnen krijgen met vrijwillige voorlichters. Mensen vanaf 60 jaar worden hier eenmaal in de vijf jaar voor benaderd. In het inspirerende gesprek met een vrijwillige voorlichter komen een aantal onderwerpen aan de orde zoals lichamelijke gezondheid, betekenisvol leven, kwaliteit van leven, meedoen en dagelijks leven. Diverse andere zaken komen ook ter sprake, bijvoorbeeld ondersteuning bij administratie, dementie, gezonde leefstijl etc. Marloes vertelt: “Ik vind het fijn om met ouderen te praten, dan hoor ik hun ervaringen en leer ervan. Ik hoor ook graag hoe het met een inwoner van de gemeente Lochem gaat. Soms komen er dingen boven in een gesprek waar SWL iets in kan betekenen. Dan vertel ik waar SWL voor staat en wat er allemaal mogelijk is en dat is echt veel. Ik ben dan het eerste contact van SWL en zorg dat de mensen met de juiste personen van SWL in contact komen. Ik krijg daar positieve energie van!” Marloes hoopt dat haar verhaal meer mensen inspireert om ook vrijwilligerswerk te gaan doen. Het is heel belangrijk werk en geeft zoveel voldoening!

LochemDOET is de vrijwilligerscentrale in de gemeente Lochem. We hebben een digitaal platform: www.lochemdoet.nl , voor vrijwilligers en vrijwilligersorganisaties uit de hele gemeente. In onze gemeente zijn meer dan 20.000 mensen actief als vrijwilliger, dat is super veel en daar zijn we trots op! Zoveel vrijwilligers, zoveel verschillende persoonlijkheden. Allemaal maken ze onze gemeente nog mooier, en die inzet wordt zeer gewaardeerd. Veel vrijwilligers vinden hun weg wel, maar we nodigen je uit om je eens te laten inspireren door te neuzen op de website van LochemDOET. Je kan daar onder andere leuke vrijwilligersverhalen lezen, vacatures vinden, je talenten testen en kennis maken met heel veel lokale vrijwilligersorganisaties. Er staan op dit moment meer dan 80 vrijwilligersvacatures op LochemDOET, er zit vast wel iets bij wat jou aanspreekt. Het team van LochemDOET helpt je ook graag als je vragen hebt over vrijwilligerswerk of bijvoorbeeld op zoek bent naar vrijwilligerswerk wat bij jou past. Ook helpen we graag organisaties die op zoek zijn naar vrijwilligers. Wij verbinden vraag en aanbod van vrijwilligerswerk. LochemTRAINT Wist je dat je als vrijwilliger en vrijwilligersorganisatie gratis kan meedoen aan LochemTRAINT? We organiseren cursussen, workshops en trainingen voor vrijwilligers en vrijwilligersorganisaties. Ons huidige programma vind je op onze website onder het kopje LochemTRAINT. De workshops worden voornamelijk gegeven door andere vrijwilligers en/of gedoneerd door trainers, professionals en studenten. Er staan ook vaak online webinars en trainingen op. Kortom, laat je inspireren door het aanbod. Als organisatie kan je ook je workshops en trainingen delen via LochemTRAINT. Zo bied je nog meer vrijwilligers de kans om mee te doen. Houd onze website goed in de gaten want het najaar programma zal ook snel verschijnen op onze website. LochemDOET voor vrijwilligersorganisaties Benieuwd naar wat wij kunnen doen voor jouw organisatie? Vrijwilligersorganisaties kunnen zich op de website gratis profileren, kennis delen en vacatures plaatsen waarmee potentiële vrijwilligers bij jouw organisatie de ideale vrijwilligersklus vinden. Het mooie is dat je dit helemaal gratis kan doen. Al meer dan 180 organisaties uit de gemeente Lochem hebben een eigen pagina waar ze zichzelf laten zien en vacatures en activiteiten delen. Sta je nog niet ingeschreven? Je bent van harte welkom. Meld je organisatie aan via ons platform of neem contact op via [email protected] . Wij helpen je graag verder. Lokaal voor elkaar Op de website van LochemDOET kan je alle kernen vinden bij Lokaal Voor Elkaar. We linken je door naar de info uit de betreffende kern. Zo zie je alle informatie bij jou om de hoek. Je kan ook vacatures selecteren op basis van jouw kern, zo zie je snel wat voor vrijwilligerswerk je kan doen in je eigen kern. Contact Team LochemDOET staat klaar om je te helpen bij al je vragen omtrent vrijwilligerswerk. Neem contact op via [email protected] en wij nemen snel contact met je op. Langskomen tijdens onze inloopspreekuren is ook mogelijk. Elke woensdag- en vrijdagochtend van 9:30 – 11:30 zijn wij in het Stadshuus te vinden (Markt 3) in Lochem. Mocht dit niet uitkomen, neem contact met ons op voor het maken van een andere afspraak. Doe mee met LochemDOET, sluit je aan, samen maken we de gemeente Lochem nog mooier.

PEN EN PAPIER TEGEN ONRECHT Regeringen wereldwijd lappen mensenrechten aan hun laars, zetten mensen die een andere mening hebben, zich anders voelen met een slecht of geen proces in de gevangenis. Vechten voor de mensenrechten, voor vrijheid, te mogen zijn wie je bent, doen velen met resultaat, zoals Amnesty International. Ook in Lochem: brieven schrijven bijvoorbeeld naar regeringen en ambassades. BRIEVEN Handgeschreven brieven en ondertekende manifesten maken de verantwoordelijken meer bewust van het schenden van rechten voor vrijheid van individuele mensen. Vrijlaten en vermindering van straf is dan vaak het gevolg. Het feit dat er mensen zijn die de moeite en tijd nemen om een brief te sturen doet wat met de regeringsleiders. Moeten ze toch weer even nadenken, want die vele brieven komen van over de hele wereld! “Big mother is watching you!” zoals brievenschrijfster Martha van de Zwaag zegt. SCHRIJVERS Martha van de Zwaag en Eva Loskamp zijn twee van die schrijvers. Elke eerste woensdag van de maand zijn ze aan het schrijven in de huiskamer van het Stadshuus op de Markt in Lochem. Het schrijven en verzorgen van de brieven doen vrijwilligers, die geraakt zijn door het doel, zich in willen zetten voor mensenrechten, vrijheid van meningsuiting. Op de vraag “waarom zet jij je in?” antwoordt Martha: “Ik wil iets doen tegen onrecht. Dat zeggen veel goedbedoelende organisaties, maar ik kijk altijd eerst naar wat de directeur verdient. Mijn drive is vooral de positie en de rechten van de vrouw. Ik hoop hier verandering in te brengen. En deze gedachten zet ik om in actie: schrijven!”. Eva vertelt dat ze zag hoe haar moeder al brieven schreef: “met de paplepel ingegoten gekregen. Vooral met de Kerst komen we in actie. Dan ontvangen we van het hoofdkantoor voorbeeld kaarten en brieven die we thuis in kunnen vullen. Er zijn zoveel ideeën en mogelijkheden, eigenlijk teveel om op te noemen. Als ik dan de resultaten lees in het maandelijkse verslag van Amnesty, weet ik dat ik goed doe. Het heeft dus zin!” STADSHUUS Als er op de woensdag markt is en de huiskamer van het Stadshuus open voor een kopje koffie, thee of iets anders, zitten de brievenschrijvers bij elkaar te schrijven. Ze delen ervaringen uit en voeren gesprekken over waar ze mee bezig zijn. Het feit dat dit hier allemaal kàn: dat wij die rechten voor vrijheid hebben te mogen zijn wie je bent, zonder nog te moeten vechten, geeft het schrijven vleugels. Zowel Martha als Eva zeggen: ”Dan pak ik met plezier pen en papier en ga schrijven, want die vrijheid gun je alle mensen”. Foto gemaakt door SWL/Gerdie Kreunen; op de foto staan vrijwilligers van Amnesty: Martha van de Zwaag en Eva Loskamp zijn beide rechts op de foto te zien .

Het prachtige museum STAAL in Almen bestaat al 4 jaar, en Jan van der Wielen is sinds het begin trotse vrijwilliger. Hij heeft verschillende rollen. Hij is gastheer en beheerder van het roostersysteem, maar zit ook in de technische groep. Dat wil zeggen dat hij mede-verantwoordelijk is voor het onderhoud van het museum. Maar ook als er iets gemaakt moet worden, zoals een zuil voor een nieuwe tentoonstelling, zet hij dat samen met de technische groep in elkaar. Ik vraag aan Jan wat het hart is van museum STAAL, en hij hoeft niet lang na te denken over zijn antwoord. “Het hart van het museum is Staring”. Het museum wilt laten zien dat Staring een belangrijk persoon in onze streek was, en niet alleen maar een dichter. Hij was belangrijk voor iedereen: Voor de boeren, de burgers en het land. Het museum is niet alleen interessant voor volwassenen. Er is een ontzettend leuk en educatief programma voor kinderen in groep 2 gebaseerd op kleine Antonie Staring. De kinderen mogen in het bos achter het museum de dieren die in het verhaal voorkomen, zoeken. Zo kunnen ze bijvoorbeeld de eekhoorn, de uil en de egel vinden. Opdrachten worden in een speciaal koffertje ingeleverd. Voor Jan is het leukste van het vrijwilligerswerk het contact met mensen, en de waarde die het werk heeft voor het geheel. Het museum wordt namelijk draaiende gehouden door vrijwilligers, met maar één betaalde werknemer. Zo is het natuurlijk een goede manier om mensen met dezelfde interesses en motivatie te leren kennen. Toen Jan naar Almen verhuisde, kende hij namelijk nog niemand. Dorpsstraat 39 was niks meer dan een bouwput, en museum STAAL moest nog helemaal gebouwd worden. Er is samengewerkt met zoveel mogelijk plaatselijke bedrijven. Er zijn dagen waarop er weinig mensen komen, en er veel tijd is voor gezelligheid onder de vrijwilligers. Bovenin het museum staat een grote tafel met koffie- en theekannen waar genoeg ruimte is voor een praatje en een drankje. Soms gaat Jan er zelfs zitten om rustig een boekje te lezen. Of hij loopt een rondje door het prachtige museum, want als gastheer moet je toch weten wat er allemaal te zien is in het museum. Maar het belangrijkst is natuurlijk dat bezoekers met een goed gevoel het museum verlaten. Het vrijwilligerswerk is een goede manier om bezig te zijn, contacten te leggen en natuurlijk: iets goeds te doen voor ons dorp. Naast het museum begint Jan zijn week met het klussen op een camping in de buurt. Een mooie start van de week; s’ ochtends heggen snoeien en klussen. Ondertussen is Jan ook gewoon nog een trotse huisman, dus hij begint zijn maandagochtend met zijn vrijwilligerswerk op de camping, en maandagmiddag is hij aan het stofzuigen!

WAT EEN UITZICHT!

Staat op de schorten van drie dames, die elke laatste vrijdag van de maand hun beste beentjes voor zetten om een heerlijke maaltijd te bereiden voor gasten. Hun werkterrein is de keuken van het Kulturhus in Laren. Daarnaast zorgen drie gastvrouwen voor een hartelijk ontvangst en zorgen ervoor dat alles op rolletjes loopt. Afgelopen vrijdag mocht ik mee eten en ervaren hoe sfeervol de tafels gedekt waren, elke gast even aandacht kreeg en het eerste glaasje geschonken werd. Het menu had het thema: “a touch of oranje”. DRIE KOKS De drie koks zijn vrijwilligers: Annie Kuiper, Dini Hoentjen en Tonny Kok. En dat zijn ze al jaren. Op verzoek van het Kulturhus, begonnen ze in 2016 thuis met het bereiden van de maaltijden. Alle pannen, ja ook die met soep! en schalen gingen zo van hun fornuis heet de auto in en werden naar het Kulturhus gereden. “We hebben toch wel heel wat afgesjouwd he?” is een opmerking bij die herinnering. Want als ze thuis kwamen moest hun eigen keuken nog schoongemaakt worden. In 2018 kwam in het Kulturhus een zes pits fornuis met een oven. Dat scheelde veel werk. Het menu wordt onder het genot van een kopje koffie bij een van de dames thuis samengesteld. Er wordt een boodschappenlijst gemaakt en vrijdags voor we beginnen te koken worden de boodschappen bij de PLUSMARKT gehaald. Alle drie waarderen zeer de manier van werken met elkaar. “Van het een komt als vanzelfsprekend het ander. We kennen elkaars kwaliteiten, houden er alle drie van om te koken met zoveel mogelijk verse producten en van het seizoen”. Tonny is kok van beroep, zonder opleiding maar met veel kookervaring in restaurants en verzorgingshuizen. “ik houd gewoon van koken: niet zozeer voor mezelf als wel voor anderen”. Dini waardeert de samenwerking met de anderen twee. “Ook ik kook niet graag voor mezelf. Gelukkig woon ik naast mijn zoon, die graag zo af en toe met zijn gezin bij me aanschuift. De kookclub en deze avond doen me goed”. Annie is de salade expert van het drietal. Zij heeft 25 jaar bij groenteman Wijnbergen gewerkt dus weet van ‘verse wanten’. Zij is heel trouw, want de caravan staat al ingepakt om zo weg te rijden om over een maand weer op tijd terug te zijn voor de volgende SAMEN ETEN. “Maar ook met z’n tweeën zouden we het redden. Alle drie zijn we niets verplicht”, vult een ander aan. Ze kunnen alle drie heel goed opscheppen: de soep dan! Want bescheidenheid siert hen, blijven het liefst in de keuken achter… want: “Wij doen dit koken voor anderen voor de waardering! Dat gasten een goede maaltijd krijgen in een gezellige, ontspannen sfeer, samen met de gastvrouwen”. SAMEN ETEN Iedereen is welkom op deze laatste vrijdag van de maand. De waardering is hoog: “Heerlijk een keer niet voor mezelf hoeven koken” en “Zo gezellig met anderen samen eten! Gelukkig is er geen vakantiestop”. WEBSITE Op de website van het Kulturhus is bij ‘evenementen’ alle info te vinden. Voor de volgende keer op 27 mei, graag tot dinsdag 24 mei aanmelden via [email protected] of met een telefoontje naar het Kulturhus 0573-401636 : wees snel, want vol is vol. Foto is gemaakt door Ria Elstgeest. Op de foto staan: Annie Kuiper, Dini Hoentjen en Tonny Kok.

Dat was het antwoord van onze nieuwe, jonge interviewster voor “Vrijwilliger Centraal”, op de vraag waar haar liefde voor taal begon. Zij is Lotte van der Sluijs, 18 jaar en ‘heeft veel met taal’. Al ver vóór de eerste stappen in school vroeg ze haar moeder hoe je de letters moest schrijven. Deze schreef ze in de lucht en Lotte kopieerde ze stuk voor stuk op papier. Zo is zij begonnen met verhalen schrijven. Op de Vrije School in Drenthe is altijd ruimte genoeg geweest om te schrijven. Deed ze liever dan rekenen… Aan de vele jaarfeesten bewaart Lotte fijne en gezellige herinneringen. Geboren in Drenthe volgde ze op 12-jarige leeftijd haar ouders naar Portugal. Daar hoefde zij niet naar school maar kreeg online les. Dat betekende veel tijd voor zichzelf en het schrijven van verhalen. “Het was wel eenzaam ja en toch heb ik me goed kunnen vermaken”, vertelt Lotte. Schoolvriendinnen waren er dus niet, wel dochters van kennissen, die soms met hun ouders op de koffie kwamen. Engels en gebarentaal zijn toen haar communicatiemiddelen geweest. Veel buiten zijn, in de prachtige natuur: daar genoot ze van. Tot drie jaar geleden haar ouders weer naar Nederland kwamen. Het gezin is in Lochem terecht gekomen en Lotte op het Staring College. Door haar ervaring met dagelijks op jezelf aangewezen te zijn, heeft ze geen moeite gehad met het veel thuisblijven en leren door het corona-virus. En ook in deze periode was haar schrijverij een goed maatje. Het is vooral het schrijven van verhalen dat haar boeit. “Voor gedichten heb ik nog niet voldoende geduld en concentratie omdat er dikwijls zoveel in zit. Maar ik lees ze wel graag. Met de tijd zal het vast beter gaan”, laat ze enthousiast en vrolijk weten. Inmiddels is Lotte toegetreden tot de redactie van de schoolkrant van het Staring College, waar zij zich als een vis in het water voelt. Lotte reageerde op de vacature in de Berkelbode, waar LochemDOET om nieuwe interviewers vroeg. Het eerste verhaal is enkele weken terug verschenen. Dat ging over een van de vrijwillige chauffeurs, waar SWL een beroep op doet als mensen vervoer nodig hebben. Haar gezellige en warme woorden hebben verscheidene mensen gestimuleerd om zich aan de melden als nieuwe vrijwilliger! De redactie van LochemDOET is blij met zo een jonge en enthousiaste verhalen schrijfster. We zullen de komende maanden zeker meer van haar lezen. foto: Lotte van der Sluijs gemaakt Joy Broekema

De Talentboerderij, een fijne warme plek Na een lange, maar prachtige fietstocht door het bos kom ik aan bij de Talentboerderij in Laren. Begroet door een vrolijke, blaffende hond en een paar medewerkers die koffie drinken aan de picknicktafel, stap ik mijn fiets af. Meteen voelt deze boerderij als een ontzettend warme, fijne plek om te zijn. Met een bakje koffie zit ik met Ellen Kieft en Linda Huurman aan het picknicktafeltje. Er kakelt een vrolijke kip als ik mijn eerste vraag stel: “Wat doen jullie nou precies?” “Gewoon waar je zin in hebt!” Er zijn altijd wel bepaalde taakjes waar je uit kan kiezen . Zaadjes planten, muurtjes schilderen, bordjes maken, koekjes bakken. Het opbouwen van de boerderij is nog volop bezig. Linda vertelt dat ze bezig zijn met het Rustpunt voor fietsers en wandelaars seizoensgereed maken, bijvoorbeeld. Je hebt heel veel ruimte om dingen buiten je comfort zone te doen. Bijvoorbeeld een muur isoleren, dat had Ellen nog nooit eerder gedaan, en nu kan ze die ervaring ook weer aan het lijstje toevoegen. Er zit een relaxte structuur in de dagen. Vrijwilligers, of, liever gezegd, mede-makers van de boerderij, mogen hun eigen uurtjes bepalen en komen opdagen wanneer het uitkomt. De een is er alleen een middagje, de ander de hele dag. Veel werken, veel klusjes doen, maar ook veel koffie drinken met zijn allen en gezelligheid. Ellen en Linda waren allebei actief op zoek naar een leuke vrijwilligersbaan. Iets dat buiten was, veel groen, veel gezelligheid. Iets goeds doen voor de omgeving, een bijdrage leveren. Op zoek naar vrijheid, eigenlijk. Ellen vond de Talentboerderij op onze site LochemDoet! De vrijheid die te vinden is op de Talentboerderij is ontzettend belangrijk voor de beide vrijwillgers. Het is fijn om een plaats te hebben waar je dingen kan oefenen, proberen, ook al lukt het niet meteen. Je doet nieuwe ervaringen op en je leert er ook veel van. Er is veel waardering van de mensen op de boerderij voor het werk wat wordt verricht en als bedankje wordt er oogst mee gegeven, of iemands haar wordt een keer geknipt. Het is een fijne omgeving met fijne mensen, waar je je op je plek kan voelen. En dat is ontzettend belangrijk. Na het interview wil ik nog heel graag een rondje over de boerderij lopen. Niet alleen om een mooie plek te vinden voor een foto, maar ook omdat het echt een ontzettend mooie plek is! Ik krijg een schuurtje aangewezen met “daar komen varkentjes” en achter een andere deur hoor ik het vrolijke gekakel van de kippen. Er staat een kas, gebouwd van ramen in alle soorten en maten en kleuren. Achter het glas zie ik dappere groene plantjes uit de grond groeien. Drie huizen staan op een rijtje waar nog flink aan geklust wordt, maar het ziet er nu al prachtig uit. Een plek met veel potentie! Foto door Lotte: Hellen Kieft en Linda Huurman; vrijwilligers bij de Talentboerderij.

OUDE AARDE OMWOELEN BRENGT VERRASSINGEN Als een tuin al tientallen jaren dezelfde mooie bloemen toont, is het wellicht de moeite waard om te kijken wat er nog meer in zit. Daarvoor kun je de aarde omwoelen, nieuwe zaden strooien of even niets doen en kijken wat er spontaan gaat groeien. Deze aandacht aan de tuin schenken kan al voor spontane verrassingen zorgen! Helene van den Berg is niet alleen een tuinierster in hart en nieren, zij heeft een rijk en boeiend werkzaam leven achter de rug als psychologe. Na haar studie begonnen als studentenpsycholoog in Nijmegen, is zij op Hogeschool Saxion in Deventer terecht gekomen. Daar heeft ze in de 33 jaar dat Helene hieraan verbonden was, heel veel verschillende werkzaamheden verricht: docent, programma ontwikkelaar, trainer, coach, supervisor, vertrouwenspersoon. En dat zowel binnen als buiten de Hogeschool, zoals in verschillende ziekenhuizen. Nu geniet ze van haar pensioen. Helene vertelt: “Mijn plezier in mijn werk was en is nog steeds, het bijdragen aan de ontwikkeling van de mens: jong en oud. Iedereen wil gehoord en gezien worden. Mijn zoektocht naar mijn eigen mogelijkheden is er altijd geweest. Waar kan ik meer betekenis geven aan mijn leven? Anderen op deze tocht meenemen en ergens uitkomen vind ik boeiend. Als vrijwilliger doe ik dit nu door de workshops POWER, waarvan Seniorenwerk van SWL de organisator is. Met veel plezier begeleid ik de trainingen. De thema’s van POWER bestaan uit 5 levensdomeinen: ‘lichaam en geest’, ‘sociale contacten‘, ‘materiële situatie’, ‘arbeid en participatie’, ‘waarden en inspiratie’. Daarover van gedachten wisselen, naar elkaar luisteren en vertellen. Het is boeiend om mee te denken en te praten met mensen die bezig zijn met een hernieuwde zingeving in hun huidige leven”. Een zoektocht dus naar een evenwicht tussen het betekenis geven aan een volgende fase in je leven en het genieten daarvan. Wat geeft een glimlach, een voldaan gevoel aan het eind van de dag? Was het ooit het werk op de boerderij, het verzorgen van het vee, de kinderen, het kantoorwerk: en nu? Deze ‘tuin’ omwoelen, ontdekken wat er nog meer spontaan wil groeien, je laten verrassen door onbekende ‘bloemen’, talenten: dat proces wil Helene graag begeleiden. Ze houdt van reizen, is lid van tuinclub Lochem en neemt deel aan 2 leesclubs, waarvan een met oud-collega’s. Daarnaast houdt van een potje filosoferen en laat haar handen met klei werken. Een levend voorbeeld van een eigen invulling van zingeving aan je leven geven. “Mijn zoektocht heeft drempels gekend. Telkens weer heb ik me afgevraagd waar ik op bepaalde momenten sta, wat er wellicht nog meer mogelijk is. Dit gevoel herken ik bij de deelnemers. En om dan te merken dat iedere deelnemer de veerkracht heeft, om over deze drempel heen te stappen, geeft mij POWER om met veel plezier verder te gaan met dit mooie werk!”

Gerdie Kreunen en Joy Broekema zijn de twee enthousiaste nieuwe krachten bij LochemDoet. Gerdie is in oktober '21 gestart bij LochemDoet en Joy sinds 1 maart van dit jaar. GERDIE Gerdie vertelt: “ik ben sinds 2019 verbonden aan Stichting Welzijn Lochem. Ik ben begonnen als opbouwwerker en initiatieven ondersteuner. Ik heb de kans gegrepen om bij LochemDoet te komen werken en in mijn functie verbind ik vrijwilligers en vrijwilligersorganisaties met elkaar en ondersteun ik vrijwilligers die opzoek zijn naar vrijwilligerswerk. De vacaturebank is een locatie waar iedereen terecht kan, voor het vinden van vrijwilligers, vrijwilligerswerk of informatie. Wij denken graag met iedereen mee. Elke woensdag en vrijdag van 9:30 tot 11:30 uur is één van onze vrijwilligers aanwezig bij de vacaturebank in het Stadshuus in Lochem. Mailen of bellen kan natuurlijk ook!” “Daarnaast organiseren wij trainingen en workshops over actuele thema’s, deze worden via Lochemdoet.nl aangeboden. Wij delen zo veel mogelijk kennis, onder andere tijdens een netwerkborrel.” Na twee jaar corona liggen veel projecten stil. De intentie van Gerdie is om weer nieuw leven in de samenwerkingen te blazen. Daarvoor is zij een kennismakingsronde aan het maken langs de vele organisaties. Na haar werk gaat Gerdie het liefst in haar tuin zitten en lezen. Zij is ook mantelzorger. Mandala’s kleuren vindt ze heerlijk: lekker rustig. JOY Joy vertelt: “Voor mijn opleiding maatschappelijk werk in Zwolle, liep ik stage in 2017 bij team mantelzorg. Daarna heb ik bij seniorenwerk stagegelopen gedurende mijn Master aan de universiteit Utrecht en ben ik uiteindelijk ook gaan werken bij seniorenwerk. Ik waardeer de gezellige sfeer bij SWL, het is allemaal heel hecht, laagdrempelige communicatie en korte lijntjes. Er hangt altijd een heel goede sfeer”. Op de vraag: “waar komt die goede sfeer vandaan?” antwoordt Joy: “Dit komt door de combinatie van de mensen die hier werken en het werk dat je uitvoert. Wij hebben allemaal één doel voor ogen: het welzijn van de inwoners van heel de gemeente Lochem verzorgen. Dat gezamenlijke doel verbindt de mensen hier.” “Nu werk ik sinds 1 maar bij LochemDoet en focus ik me vooral op de communicatie en PR. Sonja Peterse is nu regioprojectleider van de vrijwilligerscentrale in Lochem, Brummen en Voorst. Hierdoor kwamen uren vrij bij LochemDoet op het gebied van communicatie en PR. Ik heb dit nog niet eerder gedaan en het lijkt me leuk. Eén van mijn taken is het vormgeven van de rubriek “vrijwilliger centraal” met jou, Ria, en onze nieuwe jonge interviewer Lotte van der Sluijs. Voor een bijzonder of mooi verhaal van of over een vrijwilliger staan wij altijd open. Neem gerust contact op!” Verder vertelt Joy: “Ik stel altijd hoge doelen voor mezelf, en als ik zie hoe Sonja het heeft gedaan, dan zal ik er zeker aan moeten trekken om haar te evenaren. Maar toch, ik moet mezelf de tijd en ruimte geven om het op mijn eigen manier te ontwikkelen.” Joy heeft tijdens corona diamond painting ontdekt. Zij vindt het mooi om met steentjes te werken. Wandelen doet zij ook graag met een wandelapp. Dan luistert ze het liefst naar trance muziek en Deep house. SAMEN Toekomstplannen: beiden hebben de intentie om weer mooie evenementen voor vrijwilligers op te zetten: samen handen en voeten geven aan ‘Lochem Traint’, met workshops en trainingen over actuele thema’s. Ook de bedrijven vergeten ze niet, LochemDoet gaat zich op korte termijn ook meer richten op het verbinden van maatschappelijke organisaties met het bedrijfsleven en andersom.

Er draait loeiharde muziek als ik Harmen Mulder kom ophalen voor zijn interview. Hij zit achterin de school aula, waar de GIRO555-donaties binnenstromen voor Oekraïne. Ondanks alle drukte, heeft hij wel tijd om 10 minuutjes met mij in gesprek te gaan. We lopen een leeg beeldende vorming lokaal in, waar de tafels onder de verf zitten. Terwijl mijn laptop opstart, danst hij nog even mee op de achtergrondmuziek. Harmen werkt bij Gudula, zorgcentrum voor ouderen. Bij Gudula is Harmen vooral bezig met de technische dingetjes, bijvoorbeeld livestreams uitzenden en losse kabeltjes terug stoppen waar ze horen, koffie schenken en rommelen in de keuken hoort hier ook bij. Heel divers! Bijvoorbeeld op zijn eerste dag, toen was de vaatwasmachine kapot en hebben hij en zijn baas de hele middag met de hand afgewassen. Meteen aan de bak dus! Met een hele lege agenda in 2018, begon Harmen full-time met zijn vrijwilligerswerk bij Gudula. Sindsdien heeft hij nog veel meer projectjes en vrijwilligersfuncties opgepakt, en nu in 2022 is die lege agenda een stuk voller geworden. Zo geeft hij programmeerlessen op de basisschool, organiseert het Glazen huis in het Staring College waar die GIRO555-donaties voor Oekraïne zijn opgehaald en nog veel meer. We hebben het allemaal vast een keer gehoord van onze ouders: ‘Als je je verveelt, krijg je de beste ideeën!’ en ik denk dat Harmen wel de inspiratie zou kunnen zijn geweest voor dat zinnetje. Het is belangrijk om iets goeds te doen voor de wereld. Dat is Harmen’s motivatie. Een beetje geld is leuk, maar het is ook belangrijk om dingen te doen vanuit het goede van je hart. Moeder en Oma zijn ook fanatieke vrijwilligers, dus die genen heeft hij er in ieder geval wel meegekregen. “Alles wat ik kan bijdragen, dat doe ik met liefde.” Er komen ook moeilijke dingen bij kijken. Werken in de ouderenzorg heeft natuurlijk een groot minpunt; mensen overlijden. En dat zijn allemaal mensen die je kent. Hoe langer je er werkt, hoe bekender je wordt bij de mensen. Dan vallen er toch een paar weg waar je goed bevriend mee bent geraakt, en dat is best lastig. “Het hoort er wel bij,” vindt Harmen. “Het is toch iets waar je mee moet leven.” Gelukkig is zijn vrijwilligersfunctie ook hartstikke leuk. De zorggroep gaat goed om met de vrijwilligers, zij krijgen hetzelfde kerstpakket als medewerkers en evenveel respect. Er worden vrijwilligers-feestjes georganiseerd, en er zijn dagen-van-de-vrijwilligers. “Er wordt goed voor ons gezorgd,” Vertelt Harmen dan ook tevreden. Het is ook dankbaar werk, en vooral ook heel gezellig. Avondjes rummikub spelen, grapjes maken met de mensen, interessante gesprekken. Je leert ook veel van de mensen die daar worden verzorgd. zij hebben veel levenservaring, een verhaal om te vertellen. Dat is natuurlijk ontzettend interessant. “Het zijn ontzettend leuke mensen, en daar word ik gewoon gelukkig van.”

Stichting Welzijn Lochem klaart een klus tijdens NL DOET

Wim Stapelkamp praat graag tijdens en over de ritjes voor SWL Als chauffeur rijdt Wim Stapelkamp nu al 7 jaar bij Stichting Welzijn Lochem. Hij rijdt voor allerlei mensen die vervoer nodig hebben naar diverse bestemmingen. Mensen die een afspraak hebben bij de poli, fysiotherapie of het ziekenhuis, boodschappen willen doen of dames die naar de kapper gebracht willen worden. Bij het ziekenhuis vraagt Wim altijd aan zijn passagiers of het fijn is als hij het ziekenhuis mee in gaat, en blijft dan natuurlijk wachten in de wachtkamer. Als ik aan de ronde tafel in de keuken zit met een kopje thee naast mijn laptop, zie ik hoe trots Wim is op zijn werk. Hij praat erover met passie en voelt zich erg op zijn plek als vrijwilliger bij Stichting Welzijn Lochem. Vanwege zijn liefde voor autorijden en auto’s heeft hij genoeg te vertellen over zijn ervaring als chauffeur. Het is niet alleen het autorijden, vertelt Wim. De gesprekken die hij voert en het feit dat hij deze mensen kan helpen is zeker zijn grootste motivatie. Als ik Stapelkamp vraag wat voor mensen er allemaal bij hem in de auto stappen haalt hij zijn schouders op. Heel divers, antwoordt hij. Soms zijn het oudere mensen die bellen, soms jonge mensen die op dat moment geen mogelijkheid hebben om bijvoorbeeld naar het ziekenhuis te kunnen komen. Gewoon een doorsnee van de Lochemse bevolking. Wim houdt altijd graag een praatje met de mensen die bij hem instappen. Een stilte in de auto is nooit fijn voor beiden, dus verzint hij altijd wel iets om het over te hebben. “ Heerlijke gesprekken “ noemt hij de langere ritten van bijvoorbeeld Lochem naar Zutphen of Enschede. Alle passagiers zijn vriendelijk en blij met de hulp en Wim heeft het dan ook altijd naar zijn zin. Af en toe stappen er wel eens oude bekenden in zijn auto die hij al heel lang niet meer had gezien. Kortom, het is altijd gezellig bij Wim in de auto. Na vele verhalen over de afgelopen jaren en hoe zo’n rit er nu meestal uitziet, vraag ik waarom hij heeft gekozen om zeven jaar lang paraat te staan als chauffeur. Hij heeft tijd nu hij met pensioen is, zegt hij, en hij doet het nog steeds met veel plezier. Het is fijn dat hij andere mensen kan helpen en hoopt ook dat als hijzelf in de toekomst hulp nodig zou hebben er anderen hetzelfde voor hem zouden doen. Als laatste toevoeging, na alles gevraagd te hebben wat ik netjes had uitgetikt op mijn laptop, zegt Wim: “Het zou fijn zijn dat alle mensen weten dat ze ons kunnen bellen voor een ritje. Of het nou is voor een 5-minuten rit of een keer op en neer naar een plek verder weg, er is altijd een chauffeur die bereid is te rijden om mensen die het nodig hebben te helpen met het vervoer”

EEN MENSEN-MENS AAN DE TELEFOON Nico Meerburg kan zich met recht een mensen-mens noemen. Na zijn pensionering is hij als vrijwilliger verder gaan ‘werken’. Op dit moment nog bij drie verschillende instanties: Stichting Vrienden van de Borkel, Stichting Gorssels Erve en GOVOS hanteert hij de voorzittershamer en sinds kort hoort Nico bij de ‘bel-ronde’- vrijwilligers van Seniorenwerk van SWL. MENSENMENS Op 17-jarige leeftijd is Nico begonnen met werken en studeren. Hij werkte in 7 verschillende gemeenten waarvan in twee als burgemeester. De herindeling van de gemeente Gorssel maakte een eind aan een lang werkzaam leven. Hij prijst zich gelukkig dat hij hier, in Gorssel, nu al 25 jaar met veel plezier woont. Nico vertelt: “Iets voor een ander kunnen betekenen is voor mij en mijn vrouw vanzelfsprekend. Als ik ’s avonds voor de spiegel sta, stel ik mezelf de vraag: heb ik vandaag wat voor een ander gedaan ? Je bent niet alleen voor jezelf op de wereld. Dat staat voor ons als een paal boven water. Als burgemeester was het contact met de mensen van cruciaal belang. Ik kon genieten als er klompen in de hal stonden. Als mensen-mens ben ik na mijn zestigste vanzelf doorgegaan met het in contact blijven met mensen”. BEL-RONDES Een oproep in de krant van Seniorenwerk van SWL, waarin vrijwilligers werden gevraagd om mensen te bellen, was niet tot dovemans oren gericht. Nico vertelt verder: “Het telefonische gesprek voer je om te kijken of er eenzaamheid ervaren wordt, of dat er contact is met andere mensen. Wellicht is er hulp nodig. Ik heb me aangemeld. Na een training kreeg ik twee lijsten: een lijstje waarop de telefoonnummers stonden die ik zou bellen en een lijst met de vragen die ik kon stellen. Daar heb ik veel aan gehad. De vragenlijst bracht structuur in het gesprek.” Nico heeft nu twee belrondes meegedaan, elk met vijf contacten. Na elk gesprek wordt er een kort, duidelijk verslag gemaakt, waarin eventuele hulpvragen genoteerd worden. Hierdoor kan SWL hulp bieden. HEEL DICHT BIJ MENSEN Met vragen als: “Hoe komt u deze coronatijd door?” en “Wat is uw thuissituatie?” kom je snel heel dicht bij de mens aan de andere kant van de lijn. Nico: “De antwoorden zijn zeer verschillend. Gelukkig kan ik met mijn ervaring goed luisteren en voldoende afstand bewaren. Wat mij het meest verbaasd heeft, is het snel gegroeide vertrouwen tussen de gebelde en mij. Wel heel bijzonder”. (als vrijwillig interviewer begrijp ik het wel: het is een genoeglijk gesprek geweest, want voor ik het wist gaf ik antwoord op zijn vragen over mijn leefsituatie). Het meest verrast is Nico geweest toen iemand hem vroeg om hem een keer terug te mogen bellen, waarop het antwoord uiteraard een JA was. Maar er stond ook een keer een naam op de lijst van iemand die hij en zijn vrouw kennen. “Dan ga je heel anders een gesprek in”, vertelt Nico. “Maar al gauw kreeg ik door dat ik betrokkene met diezelfde naam helemaal niet ken en kon ik er snel een andere draai aan geven”. Nico is blij dat op de vraag of het op prijs gesteld wordt als er nog een keer gebeld zou worden, het antwoord een paar keer was, ‘dat deze eerste keer zeker gewaardeerd wordt, maar dat hij beter iemand kon bellen, die het echt nodig heeft’.

JE BENT JONG EN JE WILT FEESTEN! Esther Israel (16 jaar) en Tess Plette (14 jaar) vinden dat er veel te weinig leuks te doen is in Epse voor jongeren in de middelbare school leeftijd. Nooit eens even lekker uit je bol gaan of met leuke acties mee kunnen doen bij jou in de buurt. Daar spreken ze samen als dikke vriendinnen al jaren over. Het is de zomertoer van SWL geweest, waar Esther en Tess hun plan voor meer reuring, meer leuke dingen voor de jongeren tussen 13 en 18 jaar aan hebben ontleend. Het eerste feestje Samen zijn ze op pad gegaan. Al doende op ontdekkingsreis om hun droom te verwezenlijken. Om te beginnen is dat een feestje met muziek en dansgelegenheid. Zo komen ze de Dorpsraad Epse/Joppe en het jongerenwerk van SWL tegen. Als tienersoos Club Hassink Epse hebben zij het tweetal met raad en daad bijgestaan. Een datum en een locatie zijn de eerste benodigdheden. 5 November en de kantine van SV Epse zijn het resultaat. “Het was heel tof om te horen dat er al mensen op de fiets onderweg waren! En er ook al voor de deur stonden, terwijl wij ons nog aan het omkleden waren”. Vertelt het tweetal enthousiast. “Uiteindelijk waren er zo’n 30 jongeren op ons feestje”. De start om te gaan dansen op de muziek van d.j. Mike Gerritsen begon moeizaam, omdat je toch niet zomaar als eerste gaat dansen. Spoedoverleg onder elkaar en hun creativiteit hebben voor de oplossing gezorgd: “De beste danser van de avond krijgt een gratis drankje!” Toen is het vanzelf gegaan en was iedereen op de vloer met de Snollebollekes “LINKS RECHTS”. Er werd al aan een tweede feestje gedacht maar corona gooide roet in het eten. Toch blijven het enthousiasme en de wil om iets te gaan DOEN. On-line op de radio Esther en Tess hebben, door tussenkomst van SWL, op 7 januari j.l. een radio uitzending verzorgd. Club Hassink kreeg zendtijd bij Omroep Hut. Dat betekende niet alleen muziek verzorgen via Spotify en You Tube maar ook “Catch me if you can” organiseren. Ze vertellen: “ Twee jongerenwerkers, Christy en Melissa, stonden ergens in Epse op drie verschillende locaties. Met hinten geven aan de luisteraars, moesten deze gevonden worden. Al na 10 minuten kregen wij een appje: we zijn gevonden! Dat was heel leuk om te doen. Een volgende keer maken we het wel lastiger hoor! Alle Lochemse jongeren tussen de 13 en 18 jaar kunnen ons en onze activiteiten volgen op Instagram en Facebook onder clubhassink.epse Beiden vertellen hoe ze geleerd hebben om te DOEN: “het on-line zetten echt goed doen. Vooral weten wat we willen, tijdig een feestje, een evenement aankondigen en de verschillende mogelijkheden met social media goed benutten. Want samenwerken kunnen we al heel goed!” Blij en trots Samen hebben ze blij en met gepaste trots over hun initiatief verteld. Moeder Anita, die ook namens haar man en de ouders van Tess spreekt, vertelt hoe zij aan de zijkant heeft gestaan. Uiteraard enthousiast en stimulerend, maar ze heeft zich er niet mee bemoeit, hoe lastig dat heel af en toe ook was. “Met name het DOEN van het tweetal verdient respect en geeft mij een trots gevoel”.

Al zo’n dertig jaar actief in Eefde, mag je voor Chris Wijgman het woord Vrijwilliger met een hoofdletter schrijven. Zeker een stuk of 5, 6 organisaties hebben de afgelopen tientallen jaren kunnen rekenen op zijn aandacht in bestuur, als organisator of medewerker met gouden handjes. Het liefst is Chris bezig met zijn hart en verstand. Daarin speelt zijn plezier in sport en muziek maken een grote rol. Lang geleden al begonnen als vrijwilliger Het vrijwilligerswerk is voor Chris al op jonge leeftijd begonnen bij een Zutphense korfbalvereniging. En zoals Chris zelf zegt: “Ik ben overal vanzelf ingerold. Zodra ik ergens lid van was, groeide ik al snel het bestuur in”. Toen hij op 55-jarige leeftijd met pensioen kon gaan, heeft hij dat ook gedaan. Zo kwam er ook meer tijd vrij voor het werken met mensen zonder met geld betaald te worden. “De waardering en de gezelligheid ervaart ik als mijn beloning”. Sport en muziek Waren het in zijn jonge jaren de sportclubs, zoals korfbal, klootschieten en voetbal, waar hij zijn vrije tijd in stopte, de laatste decennia is Chris te vinden bij de muziek. Op 40-jarige leeftijd voor het eerst de trombone ter hand nemen en lessen volgen, mag toch bijzonder heten. Harmonie orkest Concordia werd zijn muzikale thuis. Met het Dickens Orkest heeft Chris jarenlang de sfeer bepaald gedurende de Kersttijd in en op diverse plaatsen in het land. Tot zijn grote spijt is dit festijn ook voor dit jaar afgelast. Oranjevereniging Eefde en een lintje Als actief en waardig lid van de Oranjevereniging Eefde was het mede organiseren van De Held van Eefde een van de hoogtepunten. En niet te vergeten de Licht Optocht, het evenement met een thema, waarbij alle buurtverenigingen zich van hun beste kant laten zien. Tegenwoordig is Chris erelid van deze vereniging. In oktober 2010 is zijn grote inzet voor de Oranjevereniging beloond. Trots laat hij het lintje: “Orde van de Oranje-Nassau” zien. “Nu mijn gezondheid het minder toelaat en de corona roet in het eten gooit, staan alle activiteiten op een laag pitje. Toch wil ik een beroep doen op de jonge mensen om mee te helpen in deze Oranjevereniging: wij hebben jullie nodig!” Herinnering Een andere dierbare herinnering die Chris heeft, is de vermelding in het Guinness Book of Records met de grootste piramide vol ballonnen. Dat waren een paar dagen heel hard werken en ballonnen blazen!! Tegenwoordig Van al deze activiteiten is het spelen op de trombone overgebleven. De gezondheid van Chris houdt hem aan huis gekluisterd. Mooie herinneringen deelt hij met zijn vrouw, die ook met haar gezondheid stoeit. Hun slagzin: “je staat ervoor en gaat door” houdt beiden positief op de been.

STILZITTEN IS ER NIET BIJ Voor Johan Grijzen. Een leven lang hard gewerkt in de financiële sector, met 63 jaar vervroegd gepensioneerd en de eerste jaren gezellig gevuld met wennen aan de vrije tijd en doorbrengen met de (klein)kinderen. Mede door het goede voorbeeld van vrijwilligerswerk van zijn echtgenote Truus, zag Johan ook hoe andere mensen veel goed werk verrichten zonder daar een tegenprestatie voor te verlangen. “Ook voor mij gaat het er om voor niets, iets voor een ander te doen”. De Goede Doelen Markt Zo kwam onder meer de Goede Doelen Markt op zijn pad. “Ik verbaasde me er over hoeveel instellingen alleen al hier in Lochem zich inzetten voor een goed doel. Jaarlijks presenteren zich zo’n 20 á 25 goede doelenorganisaties op de Goede Doelen Markt. Sinds 2015 werk ik mee aan dit evenement. Het doel is naamsbekendheid genereren en geld verzamelen voor deze charitatieve instellingen die niet alleen hier in de streek maar ook in het hele land en over de hele wereld hun goede werk doen. Voor mij is het niet alleen de financiële functie in het bestuur uitoefenen maar ook meehelpen met het versieren van de Gudulakerk en het opbouwen en naderhand weer afbreken van de kramen . Helaas gaat dit evenement ook dit jaar niet door”. Badmintonclub en de Grote Club Actie Als duizendpoot kan Johan gewoon niet stilzitten, dat is te zien aan zijn prachtig verzorgde tuin, zijn regelmatige bezoeken aan de sportschool, zijn wandel- en fietstochten met zijn vrouw en zijn badmintonavonden. Het is niet verbazingwekkend dat hij ook bij zijn sportvereniging onbetaald werk verricht, zoals: de ledenadministratie en de coördinatie van de Grote Club Actie. Levende Namen en de brievenbus voor de hemel Er is nog een organisatie, waar Johan zich als “man van de financiën” voor inzet: “Levende Namen”, de gedachtenisbijeenkomst. Deze vindt sinds 2011 op de Nieuwe Begraafplaats in Lochem plaats. En ook hier zijn het niet alleen de bestuursvergaderingen waar hij acte de presènce geeft, maar ook graag zijn handen uit de mouwen steekt als dat nodig is. De afgelopen twee jaren is dit door corona anders geworden. Zoals al eerder in deze krant heeft gestaan en afgelopen week ook in De Stentor, heeft Levende Namen andere initiatieven ontwikkeld, waar hij zijn steentje aan bijgedragen heeft. Stoppen? “Pas als ik het niet echt leuk meer vind zal ik met dit werk stoppen. Ik heb dit al wel aangekondigd, maar nog niet gezegd wanneer”, met een grote knipoog.

“Noem mij maar gewoon Eef, want ik houd er niet van om in de belangstelling te staan.” Eef (76) is al sinds de start in 2013 betrokken bij Repairclub Lochem. Onder Repairclub Lochem valt het repaircafé, de computerbank en de medibank. Eef zet zich in voor het repaircafé; hier kunnen mensen terecht voor de reparatie van huishoudelijke apparaten. Voor de reparatie wordt een vrijwillige bijdrage gevraagd, dit zorgt ervoor dat iedereen gebruik kan maken van deze dienst. Het repaircafé wordt draaiende gehouden door veertien vrijwilligers die ieder hun eigen kwaliteiten hebben. Eef zorgt ervoor dat de vrijwilligers die apparaten krijgen die ze leuk vinden om te repareren. Daarnaast houdt ze de financiën in de gaten en regelt wat er geregeld moet worden, zoals een nieuw onderdeel om een apparaat te kunnen maken. Ze maakt graag een praatje met de mensen die langskomen onder het genot van een kopje koffie of thee, iedereen is welkom. Nadat haar man is overleden en haar kinderen al de deur uit waren, kwam Eef alleen thuis te zitten. Dit paste haar totaal niet, want ze had haar hele leven gewerkt en vond het niet fijn om niks om handen te hebben. “Achter de geraniums gaan zitten kan altijd nog”, geeft ze aan. Daarnaast houdt ze ook niet van in de belangstelling staan, maar omdat ze haar vrijwilligerswerk leuk vindt doet ze toch mee aan dit interview. Ze hoopt op deze manier ook andere mensen enthousiast maken voor wat Repairclub Lochem doet, zodat meer mensen zich ook willen aanmelden als vrijwilliger bij het repaircafé. Dat het repairecafé van Lochem een goede reputatie heeft laat zich zien doordat zelfs mensen uit Brummen en Leuven naar Lochem komen om hun apparaten te laten repareren. Dit is dan vaak op aanraden geweest van lokale repaircafés. Sinds 2015 is Repaireclub Lochem in het Stadshuus gevestigd, waar ze een grote eigen ruimte hebben en waardoor het mogelijk is om vele verschillende apparaten te repareren. Bij repaircafés is het gebruikelijk dat mensen die hun apparaat komen brengen met een vrijwilliger samen het apparaat gaan repareren. In Lochem hebben ze bewust niet voor deze opzet gekozen, zodat er de mogelijkheid is om een groter aanbod te kunnen hebben van huishoudelijke apparatuur die gemaakt kan worden en dat past bij wat vrijwilligers leuk vinden om te repareren. Hierin krijgen de vrijwilligers ook hun eigen tijd om te werken aan een apparaat. “Een apparaat kan soms met twee uurtjes klaar zijn en soms is een vrijwilliger er al drie middagen mee bezig”, vertelt Eef. “We kunnen daarom ook nooit zeggen wanneer een apparaat klaar is, maar de meeste mensen zijn al blij als hun apparaat gerepareerd kan worden”. Om het aanbod van reparatiemogelijkheden verder te vergroten zijn ze bij het repaircafé nog op zoek naar vrijwilligers die graag hun technische handen uit de mouwen steken. Zou je graag in contact komen met Repairclub Lochem? Kijk dan op www.repairclublochem.nl/contact

DE TIJD NEMEN Om een luisterend oor te bieden, ongedwongen en zonder verplichtingen, is voor Hilllechien Kuiper een heel normale zaak. Voor jong en oud is zij een vertrouwd gezicht. Als vrijwilligster met een pedagogische opleiding doet zij veel goed werk. Daar vertelt ze rustig en met compassie over. Door: Ria Elstgeest DE BOVENKAMER in ZUTPHEN Elke dinsdag- en donderdagochtend is Hillechien te vinden in de huiskamer van De Bovenkamer in Zutphen. Dit is een centrum waar iedereen welkom is. De doelgroep zijn de mensen met beginnend dementie en hun mantelzorgers. Er wordt informatie gegeven, activiteiten georganiseerd en ondersteuning geboden. Hillechien is een van de deskundige vrijwilligers, die onder het genot van een kopje koffie of thee de mensen ontvangt en, indien gewenst, met ze in gesprek gaat. Hillechien vertelt: “Ik vind het fijn om zonder verwachting of dwang met iemand in gesprek te komen. Luisteren en begrip tonen, de mensen rustig laten vertellen, dat doet niet alleen mij maar vooral de verteller goed. Dikwijls gaat deze blij weer naar huis. Daar krijg ik energie van. De collega’s zijn hartelijk en het is gezellig om met elkaar te zijn. We delen ervaringen, krijgen cursussen en helpen elkaar. Dit is voor mij leuker dan een vaste baan: geen rapporten en beleidstukken schrijven”. KINDEREN Een paar keer in de week haalt ze kinderen op van school in Lochem en Borculo om ze naar de BSO te brengen. Ook dan komt haar pedagogische opleiding goed van pas. Al die vrolijkheid maakt dat ook Hillechien weer een goede dag heeft. CORONA De maanden van lock-down en regelingen zijn niet leuk geweest. Hillechien zat noodgedwongen veel thuis. Zij miste zowel de oudere mensen als collega’s als de kinderen. Met ‘zoom’ is toen wel veel gedaan, maar mensen in de huiskamer spreken is toch veel gezelliger. Gelukkig zijn de activiteiten in De Bovenkamer alweer een poosje mogelijk. En zodra de scholen weer begonnen, werden de kinderen weer gehaald en gebracht. ERVARINGSDESKUNDIGE Behalve dat Hillechien een pedagogische opleiding heeft genoten in Nijmegen, vertelt ze ervaringsdeskundige te zijn in geestelijke gezondheid. Dat maakt het voor haar ‘makkelijker’ zich in te leven in de processen, die mensen met een beginnende dementie meemaken. Gewoon even gehoord worden, je zorgjes en zorgen kwijt kunnen aan iemand die niet ‘alleen maar’ luistert, maar ook begrip toont. Hillechien hoopt dat ze nog lang door mag en kan gaan met dit werk, want: “ik zou dit werk in De Bovenkamer heel erg missen als het niet meer mogelijk zou zijn”.

Samen hebben ze één gezamenlijke hobby en dat is fietsen. Eva Mentink (20) op haar handbike en Christian Peppelman (27) met de wielrenfiets ernaast. Onderweg kletsen ze over algemene dingen; Christian vaak over zijn werk en Eva over school. Ze vinden het vooral gezellig om samen te fietsen. Ze proberen één keer in de week af te spreken. Dit is soms best ingewikkeld, omdat Christian van beroep vrachtwagenchauffeur is en Eva Office Management Support studeert. Christian en Eva hebben elkaar ongeveer een jaar geleden leren kennen door een gezamenlijke kennis. Deze kennis wist dat Christian graag iets wilde betekenen voor mensen met een handicap (“Hoe noem je het?”). Eva op haar beurt kon een fietsmaatje goed gebruiken, want op deze manier is ze minder afhankelijk van haar ouders om te gaan fietsen. Eva kan sinds haar geboorte haar benen niet gebruiken. Dit zorgt ervoor dat ze afhankelijk is van haar ouders om te kunnen sporten. De mogelijkheden om aangepast te kunnen sporten in de gemeente Lochem zijn er eigenlijk niet. Voor training gaat ze gemiddeld twee keer in de week naar Kampen, waar haar ouders haar naar toe brengen. Ook maakt ze deel uit van het talententeam handbiken in Papendal, het centrum voor Topsport en Onderwijs. Inmiddels is ze zelf bezig met het behalen van haar rijbewijs, zodat ze zelfstandiger op reis kan. Het alleen fietsen vind Eva niet prettig, omdat ze laag bij de grond zit en daardoor de voertuigen op smalle wegen extra groot lijken. Bovendien schijnen de lichten van de auto’s in haar gezicht waardoor ze niet alles kan zien. Dan is het fijn om een fietsmaatje te hebben. Met Christian als haar fietsmaatje heeft ze de mogelijkheid om in haar eigen buurt te gaan fietsen. Christian heeft voor een aantal jaren terug een dag meegelopen in revalidatiecentrum De Hoogstraat in Utrecht. Daar zag hij allerlei mensen die onder andere gingen handbiken. “het is heel verschillend; de ene heeft veel hulp nodig, de andere is juist heel zelfstandig, de ene fietst de hele dag en de andere drie uur in de week en dat is het grote verschil.” Hij vond dit leuk en wilde hier graag meer mee gaan doen. Volgens hem is het sporten en/of handbiken (nu) niet voor iedereen met een handicap weggelegd. Dit komt volgens hem mede door de afstand die vaak moet worden afgelegd voordat deze mensen kunnen gaan sporten. Hij legt uit: ”Als je veel hulp nodig hebt en je moet daarna nog driekwartier rijden voor dat je ergens bent, dat is niet voor iedereen weggelegd.” Hij hoopt dat er daarom vanuit gemeente Lochem meer aandacht komt voor het aangepast sporten, eventueel in samenwerking met andere gemeentes in de buurt. Zodat iedereen de mogelijkheid krijgt om in zijn of haar buurt te sporten.

Bij de oproep om deel te nemen aan het project Jong & Meer Light kwamen niet meteen aanmeldingen, maar uiteindelijk kwam hier verandering in. “Je probeert iedereen enthousiast te krijgen, maar je zit met einde schooljaar, dan weet je er zijn toetsweken en dergelijke, dus het is altijd even afwachten. Toen nam Paula (van der Velden, 15) een beetje het voortouw en deed bijna het hele jeugdorkest mee”, aldus Jessica Klein Nulent (24). Uiteindelijk ontstond er een nog grotere groep deelnemers (13-25 jaar) die zijn gaan samenwerken. Het project Jong & Meer Light geeft jongeren de kans om met een budget en een aantal trainingen, op vrijwillige basis, iets te doen voor hun vereniging. Het project is een initiatief van Stichting Welzijn Lochem en Gemeente Lochem. Zowel Paula als Jessica maken onderdeel uit van het Jeugdorkest van muziekvereniging Advendo in Lochem. “We gaan een leuk weekend organiseren, met allerlei activiteiten en een overnachting in september of oktober”, vertelt Paula. “Dit is voor de wat jongere jeugd van de Blaasbende (8-9 jaar) en het Blaasorkest (10-15 jaar)”, vult Jessica aan. ”De grote lijnen zijn er, maar de precieze uitwerking moet nog worden bedacht.” Dat het weekend zou zijn voor de jongere jeugd van de Blaasbende en het Jeugdorkest was al wel vrij snel duidelijk; “Het is leuk om de jongere jeugd op deze manier wat meer bij de vereniging te betrekken. We oefenen na elkaar, dus we zien elkaar wel, maar er is niet echt de ruimte om elkaar beter te leren kennen. Daarnaast stroomt de jongere jeugd straks ook weer door naar het Jeugdorkest en dan kennen zij elkaar al. Misschien dat ze dan zelfs hierdoor harder gaan oefenen, waardoor ze sneller kunnen doorstromen”, zegt Jessica gekscherend. De samenwerking tussen de verschillende deelnemers wordt positief ervaren. “De jongere deelnemers komen vaak met de creatieve ideeën en de wat oudere deelnemers kijken dan of dit ook realistisch is, dan ben je een mooi team samen”, vertelt Jessica. De hoop is er dat er meer verbinding ontstaat tussen de jongeren onderling en tussen de jeugd met de vereniging. “Eerder zag je elkaar wel, maar nu zie je elkaar op een andere manier. Als je dan zo met elkaar in gesprek gaat, dan komen ook er wel dingen te sprake die je tof vindt aan de vereniging en dingen die wel wat anders zouden kunnen, waar je geen geld voor nodig hebt om dit samen te realiseren.” Een voorbeeld hiervan is het gezamenlijk muziekstukken uitzoeken. Wat ze allebei wel tof vinden aan de vereniging is de sfeer. Na het oefenen is er namelijk de mogelijkheid met elkaar een (alcoholvrij) drankje te doen aan de bar in de oefenruimte. “Al mag die ook wel wat groter vinden wij.”

Inge Verburg vertelt met verve over haar verschillende soorten vrijwilligerswerk. Sinds haar pensioen vult ze vele uren om haar compassie en opgedane werk- en levenservaring te benutten. Inge is haar leven lang bijna altijd part-time werkzaam geweest. Werken met mensen “Als diëtiste en natuurgeneeskundige heb ik een tijd lang een praktijk aan huis gehad. Later gecombineerd met ‘Gestalttherapie’. Ik houd ervan met mensen te werken: heb ik altijd gedaan”. Na haar pensioen, ‘uitgewerkt’ zoals Inge zegt, heeft ze menig uurtje in de tuin doorgebracht, die er fantastisch uitziet. “Het gevoel dat je er toch nog bij hoort, méé doet, eigenlijk dat je er nog toe doet, bracht mij op het vrijwilliger-spoor. Zo ben ik voorzitter van de theatergroep Sequoia geworden, ben ik bezoek-vrijwilliger bij SWL , ben ik lid van de technische commissie van bridgeclub Gorssel en ik heb me net opgegeven bij SWL om bezoeken te brengen aan 60-plussers, die aangegeven hebben dat op prijs te stellen. Ik heb wel wat te bieden aan mensen die behoefte hebben aan een gesprek”. Inge vertelt dat haar grote kracht haar goede luisteren is. Ze kan zich goed inleven in de ander, ondersteunen en activeren. Daarbij heeft Inge een praktische instelling. Sequoia Ooit begonnen als lid van theatergroep Sequoia, rolde Inge bijna als vanzelf in de rol van voorzitter. Dat gebeurde toen de groep zelfstandig werd. Samen met regisseur Willem Westermann en de overige bestuursleden wordt veel overleg gepleegd: het is echt teamwork: ook in deze coronatijd! Misschien wel juist in deze tijd, want nu er geen voorstellingen, zoals “Alle tijd”, gegeven konden worden, is gezocht naar een oplossing. “Creatief als Willem is”, vertelt Inge enthousiast, ”kwam hij met het voorstel een hoorspel te maken. Dat heeft de titel “Vrij kamperen” gekregen. En dat hebben we geweten: wat daar allemaal voor komt kijken! We besloten zelf het stuk te verzinnen en geen bestaand hoorspel te gebruiken. Behalve het op papier zetten van de spontane ideeën is daar ook de techniek om de hoek komen kijken. Dat heeft Willem heel wat grijze haren bezorgd! Het is een fantastisch proces geworden. We zijn eerst met 2 of 3 man bij elkaar gekomen op 1 ½ meter afstand. We hebben zelf scenes bedacht over wat er zich afspeelt op een camping. Toen nieuwe corona-regels dit onmogelijk maakten, heeft een van onze leden, Cor van den Pangaard, het schrijven van het vervolg op zich genomen. Willem heeft alles aan elkaar ‘gebreid’ en veel maatschappelijke elementen erin verwerkt. Zo terloops is daar iemand met werkdruk, komt er een gehandicapte in voor, een lesbisch stel en zo nog een paar sociale dingen. Online hebben we geoefend. Groot verschil met theater: dan moet je de rol uit je hoofd kennen: nu niet. En dan toch zo praten alsof je in die rol zit… je moet toch jouw personage zijn. Ik ben zelf meer introvert dan extravert. Om dan de rol van een gestreste workaholic te spelen vind ik zo leuk!!” Podcast “Mijn kleindochter vroeg mij wat een hoorspel is… heb ik gezegd dat het een ‘toneelstuk met je stem’ is… wel een beetje uit de oude doos, maar tegenwoordig is daar de podcast voor. Vanaf 10 juli is dit hoorspel “Vrij kamperen” te beluisteren op de podcast. Om contact te houden met ons publiek hebben we een website, een facebookpagina en een nieuwsbrief”.

Sandra van der Goot heeft standaard de achterbank plat in haar auto en als er een schat gebracht wordt bij kringloopwinkel Gebruukt Gerei, dan schroomt ze niet om het mee te nemen en er thuis haar interieur mee aan te vullen. “Doordat de spullen geleefd hebben heeft het al een verhaal. Het maakt er een belevenis van. Van wie was het? En hoe heeft het in een huis gestaan van? Wie heeft het ooit nieuw gekocht? Na een lastige periode in haar leven heeft Sandra haar werk in de slijterij achter zich moeten laten. Via het re-integratie traject kwam ze terecht als vrijwilligster in de kringloopwinkel Gebruukt Gerei. Dit bleek een schot in de roos. Met haar creativiteit kan Sandra haar hart helemaal ophalen in de winkel. Ze richt de winkel en de etalage in naar haar eigen smaak en haar collega’s loven haar om het decoratieve resultaat wat dit te weeg brengt. “Het is heerlijk om spulletjes op kleur bij elkaar te zetten, mensen vinden ook sneller de items die ze kunnen gebruiken” Doordat ze altijd al in een winkel heeft gewerkt en het klantencontact heel erg leuk vindt kan ze zich hier helemaal uitleven. Als tijdens dit interview een klant een opgeschilderde antieke klok komt brengen dan gaat dat voor alles. Met haar enthousiaste gedrevenheid helpt ze de klant snel en vakkundig alsof ze nooit anders heeft gedaan. Het werken in de winkel geeft veel voldoening en Sandra kan haar balans vinden en grenzen te verleggen. Ze is heel blij deze plek te hebben gevonden in de winkel. “Het team van vrijwilligers is heel hecht, alles is bespreekbaar en er is wederzijds respect. Hierdoor vullen we elkaar goed aan.” Rariteitenkabinet Lachend vertelt Sandra over haar verzameling thuis. “Ik richt regelmatig mijn huis weer opnieuw in, of ik zet het in de tuin” Een veredelde blokhut met Engels antiek gecombineerd met jacht en daar een geheel van. Opgezette dieren, blauw glas en ouderwetse gemberpotten. En in de tuin een boeren familie van etalage poppen met een bakfiets met 3 lekke banden. Enthousiast zegt ze; als we per ongeluk het hek open laten staan dan hebben we de wandelaars in de tuin staan. Laatst heb ik van een giet ijzeren lamp een bustier gemaakt voor een paspop. En dat is heerlijk om te doen. “ Je hergebruikt iets wat anders misschien weg zou gaan en zo krijgt het weer een nieuw leven. Het werk wat je dan hier doet is ook weer goed voor de maatschappij. Veel spullen zijn gewoon nog goed en kunnen weer een nieuw leven krijgen. En dat draagt ook weer een steentje bij voor het milieu.” Sandra hoopt nog heel lang dit werk te kunnen doen. De leuke collega’s maken dat ze lekker zichzelf kan zijn en kan zonder dat er druk op haar wordt uitgeoefend ontdekken wat haar grenzen fysiek en mentaal zijn.

In de jaren tachtig zat midden in het centrum van Lochem nog een klein binnenbad. Daar trainde vanaf 1984 de Lochemse Reddingsbrigade, lid van de Reddingsbrigade Nederland en onderdeel van toen Zwem- en Poloclub De Berkel. Eén van de zoons van Marian Bannink zag de Reddingsbrigade aan het werk in het binnenbad en riep: “Dat wil ik ook!” Beide zoons van Marian werden uiteindelijk lid en zo zat zij al gauw wekelijks te kijken langs het water. In 1986 sloot zij zichzelf aan bij de Reddingsbrigade die nu een zelfstandig onderdeel is van zwemvereniging De Berkelduikers. “Op gegeven moment werd ik gevraagd of ik niet wat wilde doen binnen de vereniging. Ik heb ja gezegd, al had ik niet per se wat met water.” Niet wat met water hebben? Dat klinkt bijzonder voor iemand die inmiddels zo’n 35 jaar lid is van de Reddingsbrigade, de opleidingslijn Life Saving heeft afgerond én een licentie heeft als instructeur en examinator. Tweemaal per week geeft Marian training “Zwemmend redden” en jaarlijks neemt zij examens af in andere zwembaden. Zij geeft trainingen aan het toezichthoudend badpersoneel voor verschillende zwembaden en in het Leussinkbad begeleidt zij het “Red je zelf”-circuit voor basisschoolleerlingen. De reddingsbrigade bewaakt ook jaarlijks de sinterklaasintocht en andere watersportevenementen . Wat maakt dat iemand zich al zo lang inzet bij de Reddingsbrigade, zonder een echte waterrat te zijn? Marian vertelt dat zij werd gevraagd om hand- en spandiensten bij de vereniging te doen. “Toen dacht ik dat het goed was om dat wat de kinderen doen ook zelf te kunnen. Daarom ben ik met de opleiding gestart”. Is het dan toeval dat Marian zich al zolang inzet binnen de Reddingsbrigade? Dat denkt zij van niet. “Ik ben doorgegaan want de Reddingsbrigade is een gezellige club. Maar het is ook anders dan bij andere sporten. Voorop staat dat je vaardigheden leert én overbrengt, dat je samenwerkt en dat je bijdraagt aan de maatschappelijke veiligheid. Je kunt ook niet goed iemand in je eentje redden dus je moet het samen doen. Ook wordt er geen onderscheid gemaakt. Je moet iedereen redden, jong, oud, jongen, meisje, iedereen is gelijk.” Maatschappelijk zinvol bezig zijn, is wat Marian ook op andere plekken in de samenleving laat zien. Zij was lid van de ouderraad en de medezeggenschapsraad van de basisschool van haar kinderen. Zij heeft een EHBO-diploma (nodig voor de Reddingsbrigade) en wordt ingezet als EHBO-er bij bijvoorbeeld de Keidagen of bij het openluchttheater. “EHBO verlenen is net als Zwemmend Redden, je gaat niet kiezen wie je hulp geeft of niet, je geeft hulp aan iedereen die dat nodig heeft”. Binnen de vereniging is Marian trainer in de recreatieve lijn. Die richt zich er vooral op dat kinderen zichzelf kunnen redden, dat zij technieken leren om een ander te kunnen redden en goede hulp in kunnen roepen. Soms groeit een lid helemaal door naar Instructeur en/of Lifeguard Beach. “Dat is natuurlijk wat we graag zien maar het gaat mij er vooral om dat kinderen blijven zwemmen en zichzelf kunnen redden in het water. Ik hoop daarom dat het schoolzwemmen blijft bestaan. Maar door het “Zwemmend redden” merk je dat kinderen zich veiliger en vrijer voelen dan kinderen die alleen de basisdiploma’s hebben. Waar diploma C ophoudt, gaan wij verder. foto: Boven en vanaf links: Ronald Nijkamp, Stefan Beltman, Marian Bannink, Kick Vermeulen en Jan Felix Westerink Onder en vanaf links: Lisanne Levels, Jet Tiemens en Corine van Duin

Inez Pels (77) maakte in1969 voor het eerst kennis met de Zonnebloem. Als novice en verpleegkundige mocht zij deelnemen als vrijwilliger aan de vakantieweek die gehouden werd bij het klooster. Nu kent de Zonnebloem de bootvakanties en de regionale afdelingen, die zich inzet voor mensen met een lichamelijke beperking. Het kloosterleven werd niet haar levensinvulling, maar de Zonnebloem is in haar hart gebleven. “Vroeger werden de gasten (deelnemers) op brandcards opgehaald door militairen voor een vakantie week en de verpleegkundigen gingen mee in de militaire ambulance. Rolstoelen waren er toen nog niet veel. Er was er één grote ruimte waarin de gasten door de vrijwilligers werden verzorgd en waar voor hen werd gekookt en verder werden de tuinen van het gastgebouw gebruikt. Nu gaan we met deelnemers naar hotels met alles erop en eraan en hoeven we zelf niet meer te koken.” Een kleine illustratie van hoe een vroegere vakantie bij de Zonnebloem eruit zag in vergelijking met nu. Naast de landelijke vakanties zijn er plaatselijke afdelingen die gekoppeld zijn aan regio’s. Vanuit deze afdeling worden er allerlei activiteiten georganiseerd en vinden ook de één-op-één activiteiten plaats. Dit jaar bestaat de afdeling Lochem-Laren 40 jaar. In deze coronatijd is het contact belangrijk gebleven. Inez zet zich tegenwoordig in voor de afdeling Lochem-Laren en heeft een vaste deelnemer waar ze één keer in de twee weken naar toe gaat voor de gezelligheid. Tijdens de lockdown werd het contact onderhouden door kaartjes te sturen met een kleine attentie en door veel te bellen, zodat mensen wisten dat er aan hen werd gedacht. En, als het kon, dan werd er nog steeds op bezoek gegaan; “Heb je geen klachten en niet verkouden? Dan kom ik eraan.” Volgens Inez zijn alle vrijwilligers bij de Zonnebloem zeer betrokken, maar ze zou voor de toekomst graag zien dat ook meer jongeren zich aan zouden melden als vrijwilliger. “In Lochem en Laren heb je veelal oudere deelnemers, maar er zijn ook steeds meer jongere deelnemers. Het zou mooi zijn als de jongere deelnemers, samen met een jongere vrijwilligers (straks) naar een evenement kunnen gaan. Vanuit gedeelde interesses.” Naast het plezier dat zij beleeft met deelnemers en vrijwilligers, heeft ze gedurende haar tijd bij de Zonnebloem ook veel geleerd. “Bij de Zonnebloem leerde ik over nieuwe verpleeg- en verzorgtechnieken, zoals hoe verschillende insulinepompjes werken. Deze ervaringen kon ik als docent Verpleegkunde meenemen de klas in, zodat mijn kennis en kunde bij bleef.” Daarnaast heeft ze voor de Zonnebloem verschillende rollen vervult; van hoofdverpleegkundige tijdens de vroege bootvakanties tot aan voorzitter en secretaris van de afdeling Lochem-Laren. Zoals ze zelf zegt; “Er is veel mogelijk.” Om te zorgen dat de afdeling Lochem-Laren haar activiteiten, vakanties en huisbezoeken mogelijk kan blijven maken, moedigt Inez iedereen aan om loten te kopen voor de Zonnebloemloterij. Deze loten kunnen nog tot oktober gekocht worden en 8 november is de trekking.

Na een uitgebreide rondleiding in het wel heel stille Openluchttheater Lochem, staan koffie en koek klaar in de blokhut. Buiten is het fris, maar binnen lekker warm. En daar begint Henk Harmsen te vertellen. Stichting Openluchttheater Lochem Henk is al héél lang betrokken bij het theater. Zijn 1 e kennismaking was in 1974 bij het allereerste optreden van Normaal, dat toentertijd hun doorbraak betekende. Zo’n 20 jaar geleden werden er vrijwilligers gevraagd. Zo is Henk begonnen met ‘bladharken’, bestuurslid geworden en nu al jaren lang de voorzitter. De doelstelling van de Stichting is om zoveel mogelijk mensen te bereiken: zowel toeschouwers als vrijwilligers, voor zo weinig mogelijk geld. En dat gaat goed. Henk: ”Je kunt wel een goede voorzitter zijn, maar zonder goede vrijwilligers ben je nergens! En met zo’n 125 mannen en vrouwen willen we dit prachtige theater in stand houden. Over 100 jaar moet het nog goed zijn”. Helaas geldt ook voor dit theater een evenementenstop. Zelfs het grootste: “WinterWonderland” is afgelopen jaar niet doorgegaan. Heel voorzichtig wordt gedacht aan een klein evenementje voor dit jaar…. Ondanks de malaise van geen concerten en dus geen inkomsten, terwijl veel lasten doorgaan, toont Henk zich trots als toeschouwers hun waardering laten blijken. Velen hebben reeds betaalde tickets gedeeltelijk of helemaal niet terug hoeven hebben. Betere tijden komen! De Berkelzomp en Woeste Willem Ook op het water is Henk thuis. Zo’n 25 keer per seizoen gidst hij, verhalen vertellend, toeristen en dorpsgenoten met de zomp over De Berkel. Als “Woeste Willem” is hij beroemd en berucht bij de kinderen die hem op zijn tochten vergezellen. Een schatkist en een prinses, verkleedpartijen en met de boot: dat zijn de ingrediënten voor een spannend feest. En dat allemaal rond kasteel De Cloese. Buurtvereniging Enklo en het vernieuwde VVV gebouw in het centrum van Lochem Voor buurtbewoners en mensen van buiten staat Henk paraat om te helpen. Kaartmiddagen, kinderkampen, uitjes voor de ouderen organiseren: al jaren weten ‘Enkloërs’ Henk te vinden voor het realiseren hiervan. Voor de toeristen die de VVV binnen wandelen, weet hij de mooiste tochten, lopend en fietsend en de natuurrijke plekken in de Achterhoek aan te prijzen. Het KWF en Samenloop voor hoop “Jaren lang heb ik me met vijf vrienden ingezet voor het KWF. Dat de eerste “Samenloop voor hoop” in Lochem vorig jaar niet door is gegaan vind ik erg. Er was zoveel werk verricht om voor alle mensen die iets met de ziekte kanker te maken hebben gehad, geld in te zamelen, dat het echt heel jammer is dat dit niet door kon gaan”. Mensen-mens De levenswijsheid heeft hij in zijn werkzame leven als politieagent en als mens opgedaan. “Ooit heeft een leidinggevende mij vertelt dat ik een natuurlijk overwicht heb…”vertelt Henk verder. “In de loop der jaren heb ik daar wel vertrouwen in gekregen. Het bij de politie zijn is een familiekwaaltje”, vertelt hij. “Mijn vader was het, mijn twee dochters zijn het en een kleinzoon stapt nu ook in onze voetsporen. En dat is zo leuk. Ik ben op mijn best als ik mezelf kan zijn. Ik wil alleen maar dingen doen die ik leuk vind en dat lukt aardig. Mijn enthousiasme breng ik graag over op andere mensen. En dat hoop ik nog heel lang te kunnen doen”. Dit kijkje in zijn levensverhaal laat zien dat Henk zich altijd inzet voor de medemens. Jaren lang als politie agent in Lochem: sinds zijn pensionering als vrijwilliger in vele organisaties: “als de mensen er maar plezier aan beleven”.

Bij Voetbalvereniging Sportclub Lochem staat Yousef Kora (19) in het zonnetje op het terras dat mooi uitzicht biedt over de voetbalvelden. Yousef is hoofdtrainer van het jeugdteam ‘onder 11-1’. In competitietijd is hij drie keer in de week op de velden te vinden om zijn team te trainen. Daarnaast coördineert hij de trainingen van de jeugdteams (Sportclub Lochem Academy) en begeleidt hij beginnende jeugdtrainers. Uit wat Yousef vertelt en doet, blijkt betrokkenheid en gedrevenheid. “Ik voetbalde al een paar jaar bij Sportclub Lochem. Toen ik 15 was, hadden een vriend en ik het idee om een keer training te geven. Toen we dat zeiden, kregen we gelijk een eigen gemengd team met negen spelers ‘onder 9’. We kregen oefeningen die we konden doen maar die eerste trainingen waren nog wat chaotisch, met springende kinderen en radslagen in het veld. De trucjes van het vak kenden we nog niet. Als je jonge kinderen wat uitlegt, moet je bijvoorbeeld zorgen dat je zelf voor een saaie achtergrond staat en de kinderen niet afgeleid worden. Ook wil je kinderen snel aan het werk zetten. Dat doen we met de methode “praatje, plaatje, daadje”: leg het uit, doe het voor, voer het uit.” Inmiddels is het vier jaar verder en behaalde Yousef met zijn team afgelopen herfst een gedeelde eerste plaats in de hoofdklasse. Een prestatie waar Yousef terecht trots op is. “De winst is mooi, maar het gaat vooral om de gezamenlijke prestatie. Dat je ziet dat de afspraken uit de trainingen goed worden nageleefd, dat spelers zelf nadenken over wat slim is om te doen en met een idee het veld op gaan. Ik wil kinderen laten nadenken door open vragen te stellen. Dan prikkel je ze en merk je dat een kind er over nadenkt en zelf met een goed antwoord komt.” Zelf heeft Yousef ruim 10 jaar gevoetbald maar nu haalt hij zijn plezier vooral uit het trainen. “Voetbal is een leuk teamspel om je mee bezig te houden. Je staat op een mooi veld met 22 man en een bal en er kan van alles gebeuren. Maar ik ben ook leergierig, ik wil ‘up to date’ blijven en anderen wat bij brengen. Iets langzaam laten inslijpen bij je team. Ik train vaak in blokken van twee weken op een onderdeel, zoals aanvallen. Als je daarvan dan de resultaten in een wedstrijd terugziet, dan zie je de stappen die je met het team in een jaar hebt gemaakt.” Dat corona de competitie heeft stilgelegd, is daarom jammer, vertelt Yousef. Het meetmoment om te zien waar je met je spelers staat, is weggevallen. “Maar we trainen nu nog steeds tweemaal in de week en organiseren éénmaal in de twee weken een sportieve activiteit. Voor de jeugdleden geldt bovendien dat ze in de eerste plaats plezier moeten hebben. Dat staat voorop. In de tweede plaats komt de ontwikkeling en als derde de prestatie.” Yousef wil zelf ook stappen zetten in zijn ontwikkeling en binnen de club is daar veel ruimte voor. Hij heeft de juniorentraining en de pupillentraining afgrond, wil graag starten met de UEFA-C cursus en loopt mee met de assistent van de ‘onder 19-1’. Volgend seizoen start hij als trainer van het team ‘onder 14-1’. Een team dat speelt op groot veld in de hoofdklasse. Een mooie uitdaging met een gedreven trainer. Dat voorspelt veel goeds.

Een sociaal, gezellig praatje met een kopje koffie. Als vrijwilliger van SWL doet Lars Hurenkamp niets liever. Tuinklussen bij mensen, meestal ouderen, is een tegenwicht voor zijn dagelijks werk. Voor een financiële instelling zit hij hele dagen achter de computer: in het bankgebouw of zoals nu, al maanden thuis in de huiskamer. Goede raad Er wordt wel beweerd dat goede raad duur is, maar voor Lars was het de loopbaancoach, die hem zo’n zes, zeven jaar geleden op dit pad bracht. Het werk was niet meer voldoende naar zijn zin. Lars zocht meer tevredenheid, meer voldoening. Het advies van de coach was om iets te zoeken wat wel voldoening zou geven, bijvoorbeeld in het vrijwilligerswerk. Nu had Lars dat nog nooit gedaan. Toch meldde hij zich bij SWL. Daar komen ze altijd handen tekort, dus hij was welkom. De eerste hulpvraag was een probleem met een I-pad. Carin Braak van SWL had een tuinklus… zou Lars?... En zo is het gekomen dat hij nu regelmatig heerlijk ontspannen buiten kan zijn en fysiek werk doet voor een ander. Een glimlach “Het gaat om de glimlach van die persoon”, vertelt Lars met een grote lach. “Ik heb er plezier in als ik tussen het onkruid wieden en beetje snoeien door, een mooi gesprek heb. Van oudere mensen steek ik nog wat op. Wij Nederlanders zijn klagers. Maar: hoezo klagen in deze corona-tijd? Bloembollen eten in oorlogstijd, dat was iets anders! Ik ga niet voor die I-pad of die tuin, maar voor het menselijke contact. Iets voor de medemens doen geeft mij energie. Vooral na een lange en drukke dag achter de computer. En ondertussen leer ik door ervaring, hoe ik een tuin goed kan onderhouden. Dikwijls ontstaat er een fijne band”. Lars vertelt verder: ”Zelf heb ik geen grootouders meer. Bij een dame in Harfsen kom ik al een flink aantal jaren. Een keer in de veertien dagen ga ik naar haar toe. Dan praten we wat en los ik kleine problemen op. Ik heb dan echt een gevoel, dat ik bij een lieve oma op de koffie ben”. Tevredenheid Lars ervaart dat bijna iedereen blij en tevreden is als het tuintje er weer netjes uitziet. “Er is al zoveel ruzie en oorlog om ons heen. Hoe mooi is het dan om dicht bij jezelf te blijven en iets voor je medemens te betekenen. Zelf heb ik een dakterras. Dus ik ben tevreden als ik na mijn werk, lekker naar buiten kan, de tuinen in en anderen blij maken. Ik zou ontevreden worden als het mij energie gaat kosten in plaats van krijgen. Dan stop ik ermee”. Hobby’s De overige vrije tijd besteedt Lars aan zijn nieuwe relatie in Venlo, hardlopen, wandelen en vooral reizen: als dat weer mogelijk is. Oproep Lars is nog niet oud… een veertiger. Hij wil graag een oproep doen aan leeftijdgenoten en nog jongere mensen. “Ik heb in het onderwijs aandacht voor vrijwilligers werk gemist. Toentertijd had ik geen idee dat dit bestond. Natuurlijk moet de motivatie van uit de mens zelf komen, maar als onderdeel van de opvoeding thuis en op school wordt dat gevoed. Er komen genoeg hulpvragen bij SWL binnen om welwillende handen vrijwilligerswerk te laten doen!”

In de nu nog lege huiskamer van het Stadshuus, spreek ik af met Marion Wild. Vrijwilliger van het Stadshuus en door haar collega’s voorgedragen als bijzondere en onmisbare kracht achter de schermen. Benieuwd naar haar verhaal? “Het komt, zoals het komt!” Dat is hoe Marion Wild in het leven staat en gelooft dat dingen op haar pad komen met een bepaalde reden. Dit is niet altijd makkelijk en vraagt ook iets van jezelf. Kan je doorgaan? Hoe ga je dat dan doen en welke weg kies je dan? Zo moest Marion 10 jaar geleden afscheid nemen van haar werkzame leven. Er brak een zware periode aan van herstel en vervolgens de zoektocht naar wat wil ik en wat kan ik. Bij toeval kwam ze een artikel tegen waarin ze vrijwilligers zochten voor het Stadshuus. En zoals Marion is; “dit komt niet zomaar op mijn pad, ik trek de stoute schoenen aan en ga kijken wat ik kan doen als vrijwilliger voor het Stadshuus.” En zo rolde Marion in het vrijwilligerswerk. Het Stadshuus is sinds 2016 dé plek in Lochem waar sociale verbinding, culturele ontmoeting en ondernemerschap bij elkaar komen. Vanaf de start is Marion als vrijwilliger onderdeel van deze mooie plek en in het begin was zij ‘manusje’ van alles. Door de komst van andere vrijwilligers zijn uiteindelijk de taken meer verdeeld. Nu is Marion aanspreekpunt voor de incidentele verhuur, bijbehorende horeca en ook voor het op voorraad houden van horeca-, schoonmaak- en andere artikelen. Op de vraag wat dit vrijwilligerswerk haar brengt, antwoord Marion: “Ik tel weer mee in de maatschappij, ik mag mijn hoofd gebruiken en ik word blij van organiseren en dingen uitvoeren. Ik heb een doel in mijn bestaan en dat geeft voldoening!” Bij deze woorden komt direct een mooi verhaal bij Marion naar boven. “Eén van de leukste activiteiten (voor corona), was ‘het rondje om de kerk’ van een Bridgeclub.” Marion kreeg de vraag om de ontvangst en de prijsuitreiking voor ca. 100 personen met drank en hapjes te verzorgen. Daarnaast het serveren van koffie en thee en een lunch verzorgen voor de 25 bridgers. Vol trots vertelt Marion over hoe dit toen is gegaan en wat ze hiervoor allemaal moest regelen. Uiteindelijk is dit in samenwerking met de andere vrijwilligers een groot succes geworden. “Ik was niet zenuwachtig! Geef mij maar één grote chaos waar ik dan structuur in mag aanbrengen. Daar word ik blij van.” Het doen van vrijwilligerswerk ziet Marion ook als een leerschool voor zichzelf. “Aangezien ik mij heel verantwoordelijk voel en iedereen het naar het zin wil maken, vergeet ik daarin vaak mezelf. Mijn eigen grenzen bewaken is dan belangrijk, als ook mijn eigen mening durven geven. Het is niet voor niets, dat dit vrijwilligerswerk op mijn pad is gekomen. Het zorgt ook voor mijn persoonlijke ontwikkeling.” Door de komst van corona zijn er niet of nauwelijks activiteiten. Marion mist de bedrijvigheid. Ze kan nog wel wat hand- en spandiensten verlenen voor als er een vergadering is. Ze is ook aanspreekpunt voor huurders die vragen of reparatieverzoeken hebben. Het is mooi als het Stadshuus over niet al te lange tijd weer wat meer open mag. Ideeën genoeg voor leuke activiteiten voor en door de inwoners van Lochem. Marion staat in ieder geval in de startblokken! “Laat de koffiekarren maar weer dienst doen en dat we met elkaar weer zorgen voor een bruisend Stadshuus!”

Nieuwe Wet Bestuur en Toezicht Rechtspersonen Op 1 juli 2021 moeten alle verenigingen en stichtingen voldoen aan de nieuwe Wet Bestuur en Toezicht Rechtspersonen (WBTR). De WBTR is bedoeld om wanbestuur, onverantwoordelijk financieel beheer, misbruik van positie en andere ongewenste activiteiten binnen besturen te voorkomen. Het gaat over de positie en plichten van bestuursleden en toezichthouders en hun aansprakelijkheid. Maar ook over financieel beleid en goedkeuring van uitgaven, procedures bij grote uitgaven of investeringen en regels omtrent belangenverstrengeling. De WBTR zorgt voor minder gedoe in je vereniging. Het behoedt huidige bestuursleden voor persoonlijke aansprakelijkheid én laat nieuwe bestuursleden zien dat zaken goed op orde zijn. Veel organisaties vragen zich af welke gevolgen de WBTR heeft voor het bestuur en wat in de statuten aangepast moet worden. Hierop is geen eenduidig antwoord te geven. Het hangt af van hoe het bestuur en het toezicht op het bestuur binnen een organisatie is vormgegeven en wat in de statuten staat. Statutenwijzigingen Wanneer het noodzakelijk is dat de statuten moeten worden aangepast, hoeft dat niet voor 1 juli te gebeuren. Statutenwijzigingen kunnen nog tot 5 jaar na invoering van de WBTR gedaan worden. In die tijd gaat de Wet boven de eigen statuten. Checklist De WBTR vraagt meer dan alleen het aanpassen van de statuten. Het is ook bedoeld om de kwaliteit van besturen te verbeteren. Er is een korte checklist gemaakt voor verenigingen en stichtingen om te zien wat de gevolgen van de WBTR voor de organisatie zijn. De checklist geeft aan wat er aangepast moet worden, maar niet hóe bepaalde zaken aangepast moeten worden. Daarvoor is namelijk een stappenplan ontwikkeld. WBTR stappenplan Het Instituut Verenigingen Branches en Beroepen (IVBB) heeft een WBTR-stappenplan ontwikkeld om verenigingen en stichtingen te ondersteunen. Met uitvoering van dit stappenplan kunnen organisaties aan de nieuwe Wet gaan voldoen. Het is ontwikkeld door een team van deskundigen die veel kennis en ervaring hebben met verenigingen en stichtingen. Het stappenplan is vooral van waarde voor kleinere verenigingen met vrijwillige bestuursleden. Deze krijgen allemaal te maken met de invloed van de nieuwe wet op hun werk en aansprakelijkheid Door afspraken en regels goed vast te leggen, wordt het risico geminimaliseerd. Dat is goed voor zittende, maar ook voor toekomstige bestuursleden. Meer uitleg? Via LochemDOET kan je deelnemen aan een gratis Webinar met meer uitleg over WBTR? Op woensdag 5 mei en dinsdag 18 mei zijn er weer 2 bijeenkomsten voor kleine verenigingen en stichtingen. Kijk voor ons actuele aanbod op www.lochemdoet.nl/lochemtraint en meld je geheel gratis aan.

Wij geloven dat iedereen iets te bieden heeft waar je een ander blij mee kunt maken. Vind je het spannend om hulp te vragen, bied dan eerst eens je hulp aan. Wij zijn LochemDOET, een lokaal digitaal platform waar je vrijwilligerswerk kunt vinden, maar we hebben ook het prikbord 1 op 1 Voor Elkaar . Daar kun je als inwoner van de gemeente Lochem persoonlijk een oproepje plaatsen om samen met iemand anders te….. Vul maar in, dit kan van alles zijn. Niemand kan alles alleen, alleen samen kunnen we alles. Bij LochemDOET hebben we enthousiast en deskundig team dat graag met je meedenkt, voelt en doet. Bij ons kun je veilig met elkaar in contact komen. Je maakt op een persoonlijk account aan (naam en emailadres is voldoende ) en plaatst je oproep op 1 op 1 Voor Elkaar. Wij gaan we dan voor jou op zoek naar een leuke match. Mensen kunnen uiteraard ook zelf reageren op jouw leuke oproepje. Super simpel. Omdenken. Wat is jouw aanbod? Vind je het lastig om hulp te vragen? Denk het dan eens om. Misschien ben jij op zoek naar een maatje. Dat betekent ook dat je iemands maatje kunt worden! Misschien heb je een sterke boodschappen arm nodig, maar kan jij weer vertellen als de beste en iemand wegwijs maken en de mooie plekken in de gemeente Lochem leren kennen. Wij geloven dat iedereen met zijn tijd en talent iets goeds kan doen. En impact kan maken op een ander of de wereld, maakt ook impact op jezelf! Dus kies wat jij wilt doen, waar, hoe vaak en met wie en maak het verschil op jouw manier. Coronaproof #watkanerwel En weet je wat helemaal mooi is aan 1 op 1 Voor Elkaar. Het kan ook coronaproof. Want je mag met 1 ander iets doen; lekker wandelen, tennissen, koffie drinken, schilderen, tuinieren, koken, verhalen schrijven, huiswerk maken noem maar op. 1 op 1 Voor Elkaar is nieuw in de gemeente Lochem. Tot nu toe konden organisaties al oproepjes plaatsen voor een maatje op LochemDOET. Deze vind je bij de vrijwilligersvacatures. Maar iets voor een ander doen is nou weer niet echt een vacature, toch?! En waarom zou je dat via een organisatie doen als je het zelf ook kan doen. Dus ben je op zoek naar iemand die voor of met jou iets wil doen, wacht niet af en kom in actie. Wij staan voor je klaar. En als je hulp nodig hebt bij het plaatsen van een oproep, dan kan je ons gewoon bellen ( 0573 – 297000) en dan helpen we je graag. www.lochemdoet.nl/voorelkaar

Als voorzitter van de Oranjevereniging in Harfsen, verveelt Eppie Valkeman zich nooit. Van vele markten thuis, organiseert en delegeert hij het hele jaar door. Met een feestelijke lach, gepaste eerbied en grote inzet, worden veel evenementen een plezier om te ervaren. Over hoe Eppie zo creatief bezig is met vele vrijwilligers om hem heen, gaat het volgende verhaal. Harfsens feest: een echt dorps gebeuren. “Samen met de andere bestuursleden ben ik druk met het organiseren, maar de uitvoering doen andere mensen”, vertelt Eppie. “Het leuke van regelen is dat je bij elkaar moet komen. Met het grote Harfsens feest bedenken we als bestuur spelletjes en vragen we ons af hoe gek die dit jaar kunnen worden. Dan hebben we veel schik met elkaar! Je moet er voor jezelf iets leuks van maken. Het toppunt van deze dag is de buurtcompetitie. We hebben acht wijken die het tegen elkaar opnemen”. Maar zoals zoveel landelijke evenementen is ook dit feest voor dit jaar afgelast. Voor hem hoort al zijn vrijwilligerswerk bij het wonen in een dorp. Dit kom je in de grote stad niet zo gauw tegen. “Het is ons kent ons. Je weet wie je vragen kunt voor een karweitje. Al pratend met elkaar wordt de juiste persoon benaderd. Ben je nieuwkomer en wil je ‘er tussen komen’, hoef je alleen maar mee te doen met alle activiteiten. Voor je het weet zit je in allerlei besturen en functies. Natuurlijk kun je anoniem ergens wonen, maar dat is een keuze die de mensen zelf maken.” Volgens Eppie: “is het in een stad wonen en in een dorp geven en nemen”. Koningsdag en 4 en 5 mei Ook dit jaar gaat de ‘kleedjesmarkt’ op koningsdag niet door. Net als de dodenherdenking van 4 mei en het bevrijdingsfeest op 5 mei. Toch heeft de Oranjevereniging voor 4 mei net als vorig jaar, een oplossing gevonden. Op deze dag zal voor ‘Ons Gebouw’ een aanhanger staan. Iedereen is dan in de gelegenheid daarop een bloem(stuk) te leggen. In plaats van de stille tocht naar het graf van Ynze Dikkerboom en Christine van Heesch, wordt deze bloemenhulde in de vroege avond door het bestuur naar de graven gebracht. Daar zal een gedicht voorgedragen worden. Ook de ‘last post’ zal wederom klinken. Dit alles wordt gefilmd en op Facebook gezet. Kijken de meeste mensen naar de landelijke herdenking op TV, dan kunnen ze op een later tijdstip naar de viering in Harfsen kijken. Muziek en toneel Eppie houdt als manusje-van-alles en timmerman, zich ook bezig met het beheer van het Steunpunt, in samenwerking met Stichting Veldhoek. Met het onderhoud van het grote plantsoen door de aanwonenden aan de Bremweg doet hij mee. En tevens is hij medeorganisator van de ‘Midwinteravond’, dat ook een onderdeel is van de Oranjevereniging. Met plezier vergeet hij, zowel als bestuurslid en als amateur-acteur, toneelvereniging “De Veldhoekers” niet. In Harfsen worden dikwijls twee voorstellingen per jaar gegeven. En als het weer kan en het goed weer is voor het openluchttheater, worden de decors opgebouwd en de stoelen klaargezet. Het verhaal moet er natuurlijk ook nog komen. Waar Eppie dit keer over aan het nadenken is? Iets met ‘de drie kieften’…. Boordevol schrijfmateriaal! Lang geleden een herberg aan de doorgaande weg van Duitsland naar Deventer, Amsterdam… een ‘doorloopstal’… drie broers en een zus die uitbaters zijn… een erfhuis…een moord…. Een evenement om naar uit te kijken!

ReubeZorg werkt vooral met zorgprofessionals en probeert te denken in mogelijkheden voor hun cliënten en het stimuleren van hun ontwikkeling. Daarnaast wordt met enkele vrijwilligers gewerkt. Sinds drie maanden is Drake Sembatya (34) er daar eentje van.

Als je googelt op Minze Beuving (74 jaar) zie je al snel dat hij een enorme staat van dienst heeft. Van Korpschef van het Korps Landelijke Politie Diensten tot Commandant Koninklijke Marechaussee. In zijn werkzame leven heeft hij de hele wereld gezien en een indrukwekkend netwerk opgebouwd. Maar mensen die druk zijn hebben gelukkig ook nog tijd voor vrijwilligerswerk. Minze geeft aan; “Ik ben niet rustig als ik niet druk ben. Ik heb altijd vrijwilligerswerk gedaan naast mijn werk.” Al weer 25 jaar woont hij met zijn vrouw Rita in het mooie Epse vlak bij de IJssel. Samen reizen ze graag. Met pijn in ’t hart staat hun camper al een jaar reisloos in de garage, te lonken om op pad te gaan. Van internationaal naar lokaal Nadat Minze met pensioen ging werd hij gevraagd voor diverse functies en onderzoeksopdrachten zowel nationaal als internationaal. Dit heeft hij met veel plezier gedaan, in een aantal bestuursfuncties is hij nog steeds actief. Maar het lokale lonkte ook. Herhaaldelijk kwam er een oproep voorbij voor bestuursleden van de Dorpsraad Epse/Joppe. Minze bood aan het stokje over te nemen van de voorzitter, mits er vanuit het dorp zelf ook een aantal nieuwe mensen zouden aansluiten. Dat is gelukt. Inmiddels is de dorpsraad bijna compleet, met een mooi en divers team. Er mist alleen nog een secretaris. “Als iemand zegt dat er in het dorp een probleem is en het is een probleem dat meerdere inwoners aangaat, gaan we als dorpsraad kijken waar we kunnen ondersteunen.” Er zijn inmiddels diverse werkgroepen actief. Epsenaren voelen zich, doordat ze op de grens van de gemeente Lochem en Deventer wonen, soms het afvoerputje van de gemeente. Genoeg dus om voor te strijden. Kwesties die momenteel spelen zijn de windturbines, aanleg fietspaden, verwaarloosde horecapanden bij de entree van Epse. “Ik vind het belangrijk dat je contact houdt met degene waarmee je “ruzie” hebt.” Minze, ook wel eens ‘aardbeuving’ genoemd, gaat geen gesprek uit de weg en zegt waar het op staat. Doordat hij veel contacten heeft op de plekken waar de beslissingen worden genomen, kan hij voor de dorpsraad optreden als sterke gesprekspartner. Je hebt als dorpsraad de kans om besluitvorming te beïnvloeden, maar uiteindelijk moet je het ook accepteren als de gemeenteraad anders beslist. Waar ben je meest trots op? “Sinds 2016 ben ik voorzitter bij de Politie, afdeling BNMO. Daar worden trainingen aan politiemensen gegeven die lijden aan PTSS. Daarbij zijn ook de gezinsleden betrokken. We helpen mensen zo goed mogelijk om te gaan met hun trauma’s. Dit is soms echt heel confronterend en ik was in het begin best wel gespannen. Ik vind het fijn om dit te doen, omdat ik hiermee echt iets kan betekenen voor iemand. Ik wil graag iets doen waar andere mensen behoefte aan hebben.” Op de vraag heb je nog vrijwilligersambities? Hij staat in de wacht bij B€L, om aan de slag te gaan als budgetbegeleider. Hiervoor moet hij eerst nog een training volgen. Ook in deze functie kan je voor mensen het verschil maken.

Op de eerste mooie lentedag van dit jaar is het in de hoofdingang van de Hoge Weide in Lochem een komen en gaan van bezoekers. Familieleden of vrienden komen op de koffie bij een bewoner of nemen hen mee voor een ommetje in de lentezon. Rolstoelen en rollators in alle soorten en maten komen soms met flinke vaart voorbij en in de hoek staat een blitse duo-fiets. Eddy Lubberding (69) is deze ochtend gastheer bij de entree en houdt geroutineerd een oogje in het zeil. De coronaregels moeten worden nageleefd. Eddy wijst bezoekers op de desinfectiepaal, deelt mondkapjes uit, laat bezoekers de inschrijflijst tekenen en wijst hen zo nodig de weg. Tussendoor maakt hij korte praatjes met bewoners. Liefst in het onvervalst Achterhoeks want “het is fijn als je de taal spreekt die de mensen herkennen”. Ook zijn nog kwiek ogende schoonmoeder (101) komt – op weg naar de bewonerslunch in het Grand Café – voorbij lopen om gedag te zeggen. “Ik ben een mensenmens en vind het leuk om met verschillende mensen om te gaan. Het gaat er ook om dat mensen gezien worden. Als je hier langer komt, leer je de bewoners kennen. Je weet meer van wat er in hun leven gebeurt en kunt daar dan aandacht aan besteden. Als vrijwilliger hier werken is ontzettend mooi en de groep vrijwilligers is ook een warm team van mensen.” In zijn werkend leven besteedde Eddy al veel tijd aan vrijwilligerswerk. Variërend van het trainen van een volleybalteam, jeugdwerk voor de kerk tot duurzaam opbouwwerk in Gambia. Van stilzitten houdt hij niet en Eddy draagt uit dat zorgen voor elkaar belangrijk is. Na zijn pensioen bleek daar nog meer ruimte voor te zijn. De directe aanleiding voor Eddy om bij de Hoge Weide aan de slag te gaan, was dat zijn schoonmoeder hier bijna twee jaar geleden kwam wonen. “Ik begon met het ondernemen van activiteiten met de bewoners. Een stukje fietsen, een kopje koffie drinken of een bezoekje aan de kringloopwinkel met een bewoner die daar graag naar toe gaat. Al krijg ik dan wel strikte instructie van de verpleging om niets te kopen. Anders staat het hier binnen de kortste keren helemaal vol.” Omdat veel activiteiten door de corona-regels niet mogelijk zijn, maakt Eddy zich nu vooral nuttig als gastheer. Daarnaast is hij sinds kort ook op vrijdagavond op de afdeling Nettelhorst te vinden om daar koffie te schenken of een spelletje te doen. Eddy is het zorgzame type. “Die positieve reactie van mensen, dat je met een beetje aandacht mensen al blij kunt maken, dat geeft mij zelf ook een goed gevoel. Net zoals wanneer we hier een ochtend lekker gedraaid hebben. Als iedereen blij is, dan ben ik het ook.” Vroeger heeft Eddy wel eens overwogen om een carrièreswitch te maken naar de zorg. “Dienstbaarheid en de ander helpen, dat vind ik leuk.” Uiteindelijk werkte Eddy voor zijn pensioen zo’n 15 jaar als uitvaartleider. Een beroep dat zich ook kenmerkt door dienstbaarheid. Een overstap naar een baan in de zorg kwam er niet van maar met het gevarieerde vrijwilligerswerk van Eddy en zijn inzet bij de Hoge Weide lijkt het erop alsof hij alsnog zijn plek in de zorg heeft gevonden.

Dat zijn de talenten, waar Rieky Koert haar leven lang al mee werkt. Is het niet voor het wel en wee van haar gezin, met een oudste zoon in een zorginstelling, dan is het wel voor haar werk op de Tusselerhof geweest. Al voor haar pensionering deed ze als vrijwilliger veel bij verschillende organisaties. Mensen die hulp vragen doen nooit tevergeefs een beroep op haar. Daar weet het koor Lochems Surprise Koor, de Theatergroep TOP en de Nordicwalk maatjes over mee te praten. Maar vooral ook de “SamenloopLochem” mag zich verheugen op al haar aandacht en inzet. SamenloopLochem Rieky vertelt: ”Ik had me net opgegeven bij het KWF voor de SamenloopLochem 2020, toen ik zelf het kanker Non-Hodgkin bleek te hebben. Daar ben ik inmiddels van genezen, maar de stimulans om mee te doen is des te groter. ‘Samenloop voor hoop’ is een jaarlijks evenement van het KWF. Onder deze vlag organiseert ook SamenloopLochem een ‘Samenloop voor hoop’. Dat is een 24-uur durende wandelestafette waarmee geld opgehaald wordt voor het KWF. Informatie is te vinden op www.samenlooplochem.nl I n juni 2020 zou dit voor de 1 e keer plaats vinden. Helaas: corona en dus afgeblazen. Ik ben teamcaptain van de ‘Zonnelopers’, een groep Nordic walkers. Kinderen en kleinkinderen doen ook mee! Een statiegeld-actie had ik al geregeld bij Plus-Cornelis, met een leuke opbrengst. Aan leden van het koor is voorgesteld om papieren zakken te kopen waar zij mooie, bemoedigde woorden op kunnen schrijven en waar een lichtje in kan”. Niet alle opbrengsten van de acties komen bij het landelijke kankerfonds terecht. Een deel besteedt de plaatselijke afdeling aan een noodzakelijk iets in de gemeente. Eerdaags worden e schaduwdoeken ter voorkoming van huidkanker op de scholen aangeboden. Hoewel dit evenement ook dit jaar, 2021, door corona niet door kan gaan, kan iedereen wel in actie komen! Een mooi voorbeeld heeft enige weken geleden in deze krant gestaan: de samenloopstenen van Monique Noordanus. Op 17 september is er een actiedag voor de teams en andere belangstellenden. Voor informatie: kijk op de website en doe mee!! Immuuntherapie Op vrijwillige basis doet Rieky mee aan een wetenschappelijk onderzoek met immuuntherapie. Dat betekent elke drie weken aan het infuus met de hoop dat haar immuunsysteem hiervan sterker wordt. De wetenschap dat ook volgende kankerpatiënten hiermee geholpen kunnen worden geeft haar hiertoe de moed. Theatergroep en koor Al 45 jaar speelt Rieky bij Theatergroep TOP. Vele jaren heeft ze ook in verschillende functies in het bestuur gezeten, waarvan zo’n 9 jaar als voorzitter. Nu zijn er plannen voor een gezellig samenzijn en een 1 e bijeenkomst in het najaar. Daarnaast zingt ze gezellig mee met het Lochems Surprise Koor. En samen met haar man kijkt Rieky uit naar het zingen van liedjes uit de oude doos op de afdeling dementie van Tusselerhof. Dat deden ze al met zoveel plezier! Omdat ik het leuk vind! Is haar antwoord op de vraag naar de reden waarom ze zich als vrijwilliger zó inzet. “Ik heb behoefte aan contact met mensen. Daarvoor gebruik ik mijn talent om te organiseren, te plannen, contacten te onderhouden. Ik voel me heel erg verantwoordelijk. Het zou mooi zijn als het koor en zingen, de toneelvereniging en samenspelen, het team voor Samenlooplochem aansturen weer allemaal kan en mag”. Rieky heeft er alle vertrouwen in dat die tijd komt. En tot die tijd zijn er nog hobby’s genoeg: tuinieren, lezen, wandelen, nordicwalken en niet te vergeten veel bellen en contacten onderhouden per telefoon! En daarom staat Rieky vandaag als zeer gewaardeerd vrijwilliger centraal.